ดิฉันเป็นคนหนึ่ง ที่มีความทุกข์อย่างมหันตลูกชายวัย 9 ขวบได้จากดิฉันไปไม่มีวันกลับเขาจากดิฉันไปด้วยโรคไข้เลือดออก เมื่อ 14 ธันวาคม 2553 ดิฉันไม่สามารถจะทำใจได้ดิฉันเศร้าและทุกข์มากและตัวดิฉันก็ไม่ทราบว่าจะมีลูกอีกได้หรือเปล่าเพราะดิฉันเป็นมะเร็งเต้านมจะทำอย่างไรดีถึงจะได้หมดความทุกข์ช่วยแนะนำหน่อยนะคะ

เรื่องการสูญเสียนั้นเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ เพราะถ้ามีเกิดก็ต้องมีตายเป็นธรรมดาแม้แต่พระผู้มีพระภาคเจ้ารวมถึงพระอรหันตสาวกสรรพสัตว์น้อยใหญ่ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้าทั้งหมด ถ้าเราท่อง เกิด แก่ เจ็บ ตาย บ่อยๆจิตก็จะเริ่มเห็นความเป็นจริงของชีวิตมากขึ้น จิตก็จะเริ่มปล่อยวางได้เองความทุกข์ใจก็จะลดน้อยลง เพราะทุกสิ่งมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป ก็คือ ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา

ทุกข์ จากเกิด แก่ เจ็บ ตาย นั้นมันเป็นทุกข์สังขารไมมีใครหนีพ้นหรอก แม้แต้พระอริยะเจ้าท่านก็ต้องปะสพ
เรื่องทุกข์ จากสังขารนี้ แต่ที่ท่านไม่ทุกข์ เพราะจิต(ใจ)ของท่านได้รับการฝึกดีแล้ว ท่านจึงเห็นโลกตามความเป็นจริง(ซึ่งเราทุกคนไม่เห็น) ท่านจึงมีจิตที่อยู่เหนือทุกข์และสุข เจ็บก็แต่กายสักว่ากาย จิตท่านไม่เจ็บไปด้วย
ความจริง คนเราเกิดมาปุ๊บ มันมาแต่เกิดที่ไหน แก่มันก็เอามาด้วย เจ็บมันก็เอามาด้วย และตายมันก็เอามาด้วย พร้อมกันนั่นแหละ มีใครที่ไหน เกิดมาแล้วไม่แก่ เกิดมาแล้วไม่เจ็บ เกิดมาแล้วไม่ตาย แล้วเรามาหาเอาเองหลังจากเกิดหรือเปล่า แก่-เจ็บ-ตายเนี่ย ไม่มีใครร้องหา ร้องขอใครมาสักคนมันก็มา [u]เพราะมันมาพร้อมความเกิด[/u
......เมื่อ เกิดแก่เจ็บตาย มันเป็นของที่มาด้วยกัน เราจะไปเจาะจงเอาเฉพาะอันใดอันหนึ่งมันก็ไม่ได้ เราก็ต้องทำใจยอมรับมัน ซึ่งก็มีหนทางเดียว ก็คือเรื่องธรรมะของพระพุทธองค์นี้ ซึ่งจะช่วยให้เรามองเห็นโลกตามความเป็นจริง
จะช่วยขัดเกลา ความเห็นผิด สายตาที่พร่ามัวอย่างปุถุชน ให้แจ่มใสขึ้น มองโลกในมุมที่ความจริงหรือสัจจธรรมชัดเจนขึ้น ทุกข์มันก็จะค่อยถูกถอนออกไป ค่อยเริ่มต้นศึกษา ค่อยเริ่มปฏิบัติไปนะ....../เจโตวิมุติ

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความทุกข์ที่เกิดขึ้นจากการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจนั้น เป็นเรื่องทรมานยิ่งและเรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพราก ก็เป็นสิ่งสุดวิสัย ทุกคน จะต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจ ไม่วันใด ก็วันหนึ่ง”


ขอแสดงความเสียใจกับท่าน จขกท. ด้วยนะคะ
จากประสบการณ์ จะสวดมนต์ รักษาศีล ภาวนา
ทำบุญ ศึกษาธรรมะ พร้อมๆ กับเข้าใจชีวิตมากยิ่งขึ้น
ระยะเวลาที่ใช้ไปของแต่ละคนไม่เท่ากัน บางท่านอาจจะ 8 เดือน หายเศร้า
แต่ของเราปีกว่าๆ เกือบ 2 ปี นึกถึงทีไร ก็เศร้า แต่ไม่เสียใจแ้ล้วค่ะ เข้าใจแล้วว่าทุกชีวิตต้องเจอ
คนที่อยู่ข้างหลังต้องหมั่นเจริญสติ สมาธิ และปัญญา เพื่อก้าวเดินต่อไปค่ะ

ขอให้เจริญในธรรม

คุณนิพัทธาครับ เรื่องการสูญเสียทั้งหมดกลายเป็นอดีตที่แก้ไขไม่ได้ไปแล้วใช่ไหมครับ อย่าจมอยู่กับอดีตอยู่เลย พึงตั้งสติ ปัญญานำพาชีวิตจิตใจมาอยู่กับปัจจุบันวันนี้ เดี๋ยวนี้ ขณะนี้ให้ได้เสียก่อน แล้วตั้งต้นใหม่ ตั้งหน้าทำชีวิตใหม่ ใช้เวลาชีวิตที่เหลืออยู่ให้เป็นประโยชน์มากที่สุด

เรื่องแรก คุณต้องเข้าหาที่พึ่งทางใจ คือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ช่วงนี้ต้องสวดมนต์เยอะๆ บ่อยๆ ทำสมาธิกับการสวดมนต์ ผูกใจไว้กับคำสวดมนต์ จะได้ลืมลูกได้ แล้วปลงตกทีหลัง

เรื่องที่ 2 เร่งไปรักษามะเร็งของคุณ ซึ่งหายได้ถ้ารีบรักษา ต้องใช้ทั้งยาสมุนไพรและการรักษาแผนใหม่ควบคู่กัน ไปเปิดดูในเวบลานธรรมเสวนา ตอนนี้กระทู้เรื่องยารักษาโรคมะเร็งด้วยพลูตองแดงกำลังฮิตขึ้นหน้แรกอยู่ รีบๆไปดูนะครับ

เมื่อเรามีความทุกข์แล้ว เราต้องดูว่าสิ่งใดที่ช่วยให้เราดับทุกข์ได้

ในตอนแรกจะมีความทุกข์มากเมื่อระยะเวลาผ่านไปสักระยะหนึ่งคุณจะรู้สึกว่าความทุกข์มันเบาลง คุณลองเทียบกับเหตุการณ์เก่าอื่นๆที่คุณเคยเป็นทุกข์ดูก็ได้ ว่าต้องใช้ความอดทนบวกกับระยะเวลา ถ้าไม่อยากเป็นทุกข์อีกก็ควรจะลงมือศึกษาและปฏิบัติธรรม เพื่อความดับทุกข์อย่างชั่วนิรันดร์

สวัสดีค่ะ

คงจะมีแต่เวลาเท่านั้นที่จะช่วยคุณ จขกท.ได้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ขอขอบคุณทุกๆท่านที่ช่วยกันตอบ ทำให้ดิฉันสบายใจขึ้นเป็นอย่างมากเลยนะคะ

รบกวนช่วยแนะนำสถานที่ปฎิบัติธรรมถือศีลและนั่งสมาธิด้วยนะคะและอนุโมทนาในครั้งนี้ด้วยคะขอบคุณมากคะ

ขอให้มองเป็นทุกขัง อนิจจัง อนัตตา นะค่ะ
ทุกสิ่งเกิดขึ้นและดับลง ทุกคนเกิดมาใช้กรรม
หากมองในแง่บวกนะค่ะ ลูกของคุณเขามีกรรมติดตัวมาเท่านี้
จึงชดใช้กรรมเพียงเท่านี้ ขอเพียงแค่คุณยอมรับสิ่งที่เกิด
และหันมามองว่าต่อไปจะทำอย่างไรเพื่อจะสามารถส่งบุญกุศล
ไปให้เขา และเก็บสะสมเสบียงบุญของคุณนะ

ไม่ทราบว่าอยู่ที่จังหวัดไหนค่ะ จะได้แนะนำได้ถูก

ขออนุโมทนาค่ะ

ขอบคุณคุณนนนนมากนะคะที่เป็นกำลังใจให้บ้านอยู่แถวพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการคะ