คุณ Supareak ครับ ผมยังขอยืนยันคำทักท้วงของผมด้วยความปรารถนาดีเช่นเดิม

ขอยืนยันว่าปัญญาจริงๆของพระโสดาบันนั้นมาจากการเจริญภาวนาไม่ใช่การฟังเอาคิดเอาแต่เพียงอย่างเดียว ท่านเหล่านั้นใช้ความรู้ที่ได้จากการอ่านการฟังเป็นข้อสังเกต เป็นฐาน เป็นเครื่องหมายในการเจริญภาวนา เมื่อการเจริญภาวนาสุกงอมแก่รอบ ท่านเหล่านั้นจะเกิดความรู้ ความเห็น หรือปัญญาญาณ เห็นไตรลักษณ์ของขันธ์ทั้ง 5 ตรงตามที่ท่านได้อ่านได้ฟังมา เมื่อเห็นไตรลักษณ์แห่งขันธ์ 5 สักกายทิฐิจะขาด เมื่อเห็นว่าพระธรรมคำสอนคือความจริงที่เกิดขึ้นตลอดเวลาวิจิกิจฉาจะสิ้นไป เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งอื่นใดจะทำให้ถึงความบริสุทธิ์หลุดพ้นนอกจากการเจริญไตรสิกขา สีลัพพัตปรามาสจะมลายไป พร้อมกันนั้น โลภะ โทสะ และโมหะอย่างหยาบอันเป็นเครื่องชักนำบุคคลสู่อบายภูมิทั้ง 4 ก็จะขาดลงด้วยพร้อมกัน เมื่อกิเลสสังโยชน์ทั้ง 3 นี้ขาดสะบั้นอย่างถาวรลงแล้วเท่านั้น พระพุทธองค์จึงจะทรงเรียกท่านเหล่านี้ว่า โสดาบันบุคคล เป็นผู้ถึงกระแสพระนิพพาน และเป็นผู้ไม่ถอยกลับอย่างแท้จริง

ความพอใจไม่พอใจ ยังไม่อาจดับได้ในระดับของพระโสดาบัน ต้องบรรลุถึงภูมิธรรมระดับพระอนาคามี กามราคะและปฏิฆะจึงจะขาดลง

ความหลง ผมเข้าใจว่าจะจางลงๆในทุกระดับขั้นของการบรรลุธรรม และจะขาดสนิทได้ในระดับพระอรหันต์เท่านั้น

ผมได้ทำสิ่งที่ผมเห็นว่าสมควรทำอย่างถึงที่สุดแล้ว ผมไม่มีเจตนาจะลองภูมิ หรือเอาชนะใคร ผมเพียงอยากจะเสนอแนะข้อสังเกตบางประการเผื่อว่าจะเกิดประโยชน์แก่ผู้อื่นบ้าง เหมือนกับที่ได้มีผู้อื่นกรุณาแนะนำชี้แนะผมมาแล้วในอดีต

ธรรมรักษาครับ ทุกท่าน

ซุปอ่านดีๆชัดๆ

จากหนังสือพุทธธรรมหน้า๙๕

ท่านป.อ.ปยุตโต

"ภิกษุทั้งหลาย ฝ่ายอริยะสาวกผู้ได้เรียนรู้ ถูกทุกขเวทนากระทบเข้าแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศก ไม่คร่ำครวญ ไม่ร่ำไร ไม่รำพัน ไม่ตีอกร้องไห้ ไม่หลงใหลฟั่นเฟือน เธอย่อมเสวยเวทนาทางกายอย่างเดียว ไม่เสวยเวทนาทางใจ"

"เปรียบเสมือนนายขมังธนู ยิงบุรุษด้วยลูกศร แล้วยิงซ้ำด้วยลูกที่๒ผิดไป เมื่อเป็นเช่นนี้ บุรุษนั้นย่อมเสวยเวทนาเพราะลูกศรดอกเดียว ฉันใด อริยสาวกผู้ได้เรียนรู้ ก็ฉันนั้น....ย่อมเสวยเวทนาทางกายอย่างเดียวไม่ได้เสวยเวทนาทางใจ"

ไม่รู้จริงๆ ว่า คุณเอาอะไรมายืนยัน ผมว่าคุณทบทวนธรรมวินัยใหม่อีกสักรอบจะดีกว่านะครับ ที่คุณได้ยินได้ฟังมา มันไม่ใช่โสดาบัน เป็นอะไรก็ไม่รู้ ผมอ่านพระไตรปิฏกจบมา ๓ รอบ ไม่มีอะไรที่คุณว่ามาอยู่ในพระไตรปิฏกเลย

พระสารีบุตรเขียนลำดับการเกิดของปัญญาไว้ว่า เกิดจากการได้สดับรับฟังแต่บุคคลอื่น จากนั้นก็สำรวมไว้ และมาฝึกต่อ ปัญญานั้นเกิดตั้งแต่ได้ยินได้ฟังและเข้าใจแล้ว เรียกว่ามีดวงตาเห็นธรรม หรือเข้าใจความจริงของโลกและชีวิต การภาวนาเป็นการเจริญปัญญา หรือ ทำให้ปัญญามีมากขึ้น ไม่ใช่การสร้างปัญญา



พวกผมดับได้ ดับได้จริงๆ เพราะมันดับไปต่อหน้าต่อตา ถึงบอกว่าดับได้ คำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า นำมาปฏิบัติแล้วต้องดับควาาพอใจไม่พอใจ หรือทำจิตให้เป็นกุศลได้ทันที ไม่เชื่อก็ลองดูได้

การดับโลภะ โทสะ โมหะ ของโสดาบันตั้งแต่โสดาปัตติมรรคเป็นต้นไป ดับที่ผัสสะ หรือปัจจุบันอารมณ์ ถ้าดับไปเลย ก็คือบรรลุอรหันต์ ราคะของอนาคามีก็ดับเฉพาะอย่างหยาบ อย่างละเอียดดับเมื่อบรรลุอรหันต์

มีสมัยหนึ่ง มีพระภิกษุจำนวน ๑๐ รูป สำคัญตนผิดว่าได้บรรลุอรหันตผลแล้ว จึงพากันเดินทางไปสำนักพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเพื่อประกาศอรหันผล พระพุทธองค์รู้ว่าภิกษุทั้งหมดยังไม่บรรลุอรหันต์ จึงดลใจให้ภิกษุทั้งหมดเดินอ้อมไปผ่านป่าช้าแห่งหนึ่ง และเนรมิตศพผู้หญิงตายใหม่วางอยู่บนดิน สภาพเหมือนคนนอนหลับ เมื่อภิกษุทั้งหมดผ่านมาเห็นศพ แทนที่จะรีบตรงไปสำนักพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตามที่ได้ตั้งใจไว้ ก็พากันหยุดวิจารณ์ศพ สักพักจึงหันมามองหน้ากันแล้วกล่าวว่า เรายังไม่บรรลุอรหันต์ และต่างพากันเดินทางกลับ


มันจะเบาบางลงในระดับสกิทาคามีเป็นต้นไป ปัญญาโสดาบันมีหลายระดับ ระดับที่ปัญญาไม่แข็งแรง ความหลงก็เกิดได้พอๆ กับปุถุชนนั่นแหละครับ



โดนเปรตเล่นงานยังไม่รู้ตัวอีก พระอรหันต์ทั้งหายดับไปหมดแล้ว ไม่มีรูปเหลือ จิตก็ไม่เหลือ จะเอาอะไรมาสอนในนิมิต ...

คุณ mes ทุกขอริยสัจจ์ คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ห้ามไม่ได้ เพราะมีการเกิดเป็นเหตุ เราเกิดมาแล้วหนีไม่พ้นต้องเจ็บ ต้องตาย ทุกข์อริยสัจจ์นี้ เกิดมาจากทุกข์ที่เราสร้างขึ้นมาเองทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ทำให้เกิด ทุกขเวทนา สุขเวทนา และอุเบกขาเวทนา ดับทุกข์ที่เราสร้างขึ้นมาเองได้ ก็ดับทุกข์อริยสุจจ์ได้ อริยสาวกเรียนรู้ความจริงเรื่องทุกข์ รู้จักการดับของทุกข์ เมื่อเกิดเวทนา ก็ดับได้ด้วยปัญญา จึงเสวยทุกข์ทางกายอย่างเดียว ไม่เสวยทุกข์ทางใจ ท่านไม่ได้สอนให้ทรมาณตนเอง หรืออยู่กับทุกข์จนสิ้นทุกข์ เพราะมันไม่มีเหตุปัจจัยรองรับ

พุทธประวัติหน้าแรก เจ้าชายฯ ทรมาณตนเอง ๖ ปีจนซูปผอม เมื่อท่านเลิกทรมาณตนเอง ปัญจวัคคีก็หนี เพราะเห็นว่าท่านหมดความเพียรแล้ว เมื่อท่านตรัสรู้ จึงกลับมาสอนปัญญจวัคคีว่า ทางนั้นเป็นทางผิด ห้ามไปยุ่งเกียวกับที่สุดของความพอใจและไม่พอใจสุดโต่งทั้ง ๒ ด้าน

ที่พระพุทธองค์ทรมาณตนเอง เพราะท่านเป็นพราหมณ์มาก่อน เป็นศิษย์ของฤาษีพราหมณ์ ๒ ตน สอนให้ท่านไปถือศีล ทำสมาธิ และจะพบปัญญาในสมาธิ หรือที่พราหมณ์เรียกว่าอัตตมัน สุดท้ายท่านก็พบว่า ไม่มีปัญญาอะไรในสมาธิที่จะเอามาดับความตายได้ การทรมาณตนเองก็มาจากคำสอนของพราหมณ์ ถ้าใครทำตามนี้ ก็คือ พยายามฝึกตนเองให้เป็นพระพุทธเจ้า จะได้รู้เองเห็นเองไม่ต้องมีใครมาสอน ...

ญานทัศนะ หรือ ญานวิสัย เกิดกับโสดาบันผู้กายะสักขี สำหรับโสดาบันผู้เป็นศัทราวิมุตและทิฐิปัตตะ ไม่เกิดญานทัศนะ เพราะไม่ต้องด้วยวิโมกข์ ๘ มาก่อน

การแสดงตนว่าเป็นอริยะ ไม่ได้มีห้าม ไม่ได้มีอะไรห้าม ไม่รู้ว่าท่านไปเอามาจากใหน นอกจากพวกไม่บรรลุ แล้วไม่อยากโกหกให้ผิดศีล ก็บอกมามั่วๆ อย่างนั้น กันไม่ให้คนถาม ที่ปกติเขาไม่บอกกันเพราะมันเป็นเรื่องเฉพาะตน พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ พอเอาความจริงมาแสดง ก็กลับถามว่า แล้วท่านบรรลุหรือยัง พอบอกว่าบรรลุแล้ว พวกก็บอกว่ามั่ว พอไม่บอก ก็หาว่า ไม่บรรลุแล้วอวดอุตริมาสอนธรรม

การห้ามแสดงตน หรือการแสดงอุตริมนุษธรรมถึงแม้นจะมีจริงในตน เกิดจากจากเรื่องบาตรแก่นจัน และท่านก็ห้ามเพาะพระภิกษุ

ขอคั่นรายการหน่อย ไม่มีอะไร
ครือๆว่า อยากรู้อ่ะนะ เห็นใครๆก็อยากมีอยากเป็นอริยะอยากเป็นโสดาบันกัน เป็นแล้วเอาไปทำอะไรได้ครับ
กันแดดกันฝนได้ไหม

กันได้หมดแหละครับ ที่ต้องมาทรมาณโดนแดดโดนฝน ฯ ก็เพราะเกิดดันมาแล้วนี่ครับ ถ้าไม่เกิดอีก ก็ไม่ต้องมาทนทุกข์ใดๆ ในโลกอีก

การได้บรรลุเป็นโสดาบัน ยังดีกว่าการได้เป็นถึงเจ้าฟ้าพระมหากษัตริย์ ดีกว่าการได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ์ เพราะดับทุกข์ได้ ทุกข์ที่เหลือของโสดาบัน เทียบได้กับก้อนกรวด ๗ ก้อน เมื่อเทียบกับทุกข์ของปุถุชนที่อาจมีมากพอๆ กับก้อนกรวดทั้งโลกมารวมกัน