(ถ้าการให้อภัยคนในครอบครัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้อภัย ครั้งนึงก็แล้ว ครั้งสองก็แล้ว ครั้ง 3 4 5 6 7 8 9 10 ก็แล้ว)
จนเหนื่อยใจแล้ว ก็เพราะเพียงแค่หวังว่าการให้อภัยจะทำให้เขาสำนึกได้ มีหลายๆครั้งที่ดูเหมือนเขาจะคิดได้
แต่สุดท้ายก็ทำผิดซ้ำๆๆๆๆๆๆ อีกต่อๆมา จนคนที่ให้ อภัยมาเสมอ หมดกำลังใจแล้ว เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเสียใจกับ
การกระทำผิดซ้ำๆๆๆๆๆๆๆ นี้อีก ต่อๆๆๆๆไป อีกหรือ เปล่า ตอนนี้บอกตรงๆว่าจะให้โอกาสเขาเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
แล้ว ถ้าครั้งนี้เขาทำผิดซ้ำอีก แล้วดิฉันควรจะทำอย่างไรต่อไปดี

เพราะตอนนี้หมดกำลังใจจริงๆ แต่ก่อนเคยหวังว่าการให้อภัยไม่ซ้ำเติมเขาที่เขาทำผิดจะทำให้เขาคิดปรับปรุงตัวเองได้ แต่เปล่าเลย

ให้อภัยแล้วหวังใจว่าเขาจะดีขึ้น....เรียกว่า...อภัยเพราะความเมตตา..กรุณา...และมุติตา

แม้ที่สุด..เขาก็ไม่ได้ดีขึ้นอย่างใจหวัง....ก็ให้อภัยแก่เขาด้วยความ..อุเบกขา..ซะ..คือปล่อยความคาดหวังไปจากใจของเรา...เหลือใว้แต่ความสงสาร...

หากเรามีความประสงค์มีความมุ่งหวังทางธรรมแล้ว สิ่งหนึ่งที่จะสวนกระแสเราคือการปล่อยวางทางโลก คือปัญหานั้นเรากลับไม่อยากให้เกิดขึ้น เพราะมันทำให้การดำเนินชีวิตเกิดความสะดุด แต่ผู้ที่มุ่งหวังทางธรรมนั้น ต้องทำความเข้าใจเพิ่มมากขึ้นว่า แม้ปัญหาจะประดังเข้ามาเป็นบางครั้ง ทำอย่างไรเราจึงจะแก้ปัญหานั้นได้โดยเราใช้อารมณ์น้อยที่สุด เสียใจให้น้อยลง ด้วยการถือเอาความผิดเฉพาะตรงหน้าคือ ไม่ย้อนเอาเรื่องในอดีตมาเป็นบวกเพิ่มปริมาณของความล้มเหลวของการแก้ปัญหา ครับผม

ตรวจสอบตัวเองบ้างรึป่าวครับ...เราเองเป็นปัจจัย(การกระทำของเรา)ให้เขาเป็นเช่นนั้นหรือเปล่า
เพราะหากเราเองมีส่วนทำให้เป็นเช่นนั้น การอภัยอย่างเดียวคงไม่พอที่จะเปลี่ยนแปลงเขา
บางทีเราเองก็ต้องย้อนมาตรวจสอบดูตัวเองบ้าง หากพบว่าผิดก็แก้ไขเสีย เพื่อจะได้เป็นปัจจัยให้เขาเปลี่ยนแปลง

ยอมรับว่าเรื่องนี้ก็มีส่วน แต่ก่อนย้อนกลับไป ประมาณ 5 ปี ก่อน เคยเกเร ชนิดที่ว่า เลวหาที่ติไม่มี หรือ พูดง่ายๆว่าเลวหาใครเทียบแทบไม่มี แต่ก็ปรับปรุงตัวจนหมดแทบทุกอย่าง จากที่เคยไม่ทำงาน ก็ทำงาน
จากเป็นคนขี้เกียจ ก็เลิกขี้เกียจ จากที่แต่ก่อนเที่ยวกินเหล้าสูบบุหรี่ ก็เลิกทำหมดแล้ว
จากที่เคยมีเรื่องตบตีทะเลาะวิวาทก็เลิกหมดแล้ว เปลี่ยนหมดทุกอย่างแล้ว เพราะความ สำนึกผิด
จากที่ไม่เคยเข้าวัดทำบุญสวดมนต์ไหว้พระ ไม่เคยสนใจหรือ รักคนในครอบครัว ก็เปลี่ยนมาสวดมนต์ไหว้พระ
แล้วหันมาสนใจคนในครอบครัว
แต่มันคงจะเป็นเวรกรรมที่เคยก่อ เอาไว้ มันเลยตามติดตัวมาเหมือน กรรมติดจรวด

คนจะหนีโลก...กิเลสมารมักจะตามรังควาน...เริ่มจากผลกรรมเป็นอันดับแรก...

ก็เรามั่วแต่ให้อภัยไง เขาถึงได้ใจ ก็เหมือนกับเวลาเราเอาของวางไว้หมามากินเราเห็นก็ใล่หมาไป โดยไม่ทำอะไร พอเราเผอหมามันก็มากินอีก แต่ถ้าหมามันมากินเราเอาไม้ไปตีขามันหักมันคงไม่มากินอีก

เมตตาก็แล้ว ยังไม่ได้ผล
กรุณาก็แล้ว ยังไม่ได้ผล
ตัวสุดท้ายชื่อ อุเบกขา แปลว่า วางเฉย
คุณขาดตรงนี้

อุเบกขา คือปล่อยวางไปเสีย
อย่าไปใส่ใจ อย่าไปรับเป้นภาระให้เขา อย่าไปคิดนึกกังวลเรื่องของ เขาเป็นตายร้ายดีแล้วแต่เขา พูดง่ายๆว่าตัดใจ ปล่อยไปให้หมด ไม่ต้องสนใจ แม้แต่กระทั่งคิดนึกก็หยุด ตัดไปเลย

ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ดีไป มันตัดง่าย ถ้าต้องอยู่ด้วยกันก็ลำบากหน่อย เพราะมีอะไรคารังคาซังกันอยู่ตามแรงกรรมที่เคยทำกันมา ก็ต้องอดทน จนกว่าจะตัดได้

จะเป็นพ่อแม่ก็ดี พี่น้องก็ดี ไม่จากเป็นก็จากตาย ตัวใครตัวมันทั้งนั้น ช้าเร้วก็ต้องตัด
เราช่วยแล้ว ช่วยได้แค่ไหนแค่นั้น เขารับได้เท่าไหน ก็ได้เท่านั้น

เมตตาแล้วต้องมีอุเบกขามากำกับด้วย
คือยาวให้บั่น รู้สั้นให้ต่อ รู้จักความพอดี ทั้งการกระทำและความรู้สึก อย่าปล่อยให้มีอะไรมากเกินไป มันจะสุดโต่ง

ขอบคุณคุณชาติสยามมากครับ

เป็นคำตอบที่ผมอยากได้ยินอยู่ เพราะเพิ่งเจอวันนี้
สิ่งที่จะคลายได้คือจากเป็นหรือจากตาย
แต่ก็ไม่อยากให้เกิดวันนั้น เพราะคนๆนั้นคือแม่ผม
ตอนนี้เลยได้แต่ทำใจ

สอนธรรมะให้แม่เหรอ
เจอปัญหาเหมือนกัน คือไม่ประสบผลสำเร็จ ทะเลาะบ้าง ไม่สบอารมณ์กันบ้าง ผมก็เป็นนะ

ผมทำยังไงรู้มั๊ย ผมไม่สอน เลิกคิดจะสอนไปเลย เลิกไปเลย
ให้คุณน่ะสอนตัวเอง ชำระตัวเองให้ดี ให้งาม ให้ตรง แก้ไขตัวเอง
แล้วสิ่งเหล่านั้น ที่เราทำทุกวัน มันจะสอนคนอื่นเอง เพราะเขาต้องอยู่กับเราทุกวัน

สอนด้วยความเงียบนี่มัน มันได้ผลมาก เพราะมันสอนจากความจริง
เราเอาความจริง เรื่องจริงไปสอน มันจะล้างทิฐิได้แรงกว่าไปพร่ำพูดอะไรทั้งสิ้นทั้งปวง

เห็นด้วยกับความคิดเห็นของท่านชาติสยามค่ะ
การสอนผ่านทาง "พฤติกรรม" นั้นได้ผลดีที่สุดเพราะมนุษย์จดจำท่าทางและการกระทำได้ดีกว่าคำพูด
การจะสอนให้ใครประพฤติปฏิบัติในสิ่งใดบุคคลผู้สอนต้องเป็นต้นแบบ
หรือตัวอย่าง ให้เห็นก่อน ความศรัทธา หรือความเชื่อถือจึงจะเกิดกับผู้ถูกสอน
ดังนั้นการสอนธรรมให้กับคนในครอบครัวหรือคนใกล้ตัวนั้น ผู้สอน
ต้องพัฒนาจิตใจให้มีคุณธรรมให้ได้เสียก่อน ความศรัทธาก็จะเกิดกับคนใกล้ตัว
โดยเฉพาะการสอนเด็กๆ ซึ่งเด็ก ๆ เค้าพร้อมที่จะเรียนแบบพฤติกรรม ของ
ผู้ปกครองหรือบุคคลที่เค้ารักและชื่นชอบอยู่แล้ว ดังนั้นการสอนผ่านทางพฤติกรรม
นั้นเป็นวิธีที่ได้ผลมากกับเด็ก ๆ .....
จึงมีสำนวนที่คนโบราณกล่าวว่า "ลูกไม้ มักหล่นไม่ไกลต้น"

หนูคงต้องเอาคำแนะนำนี้ไปสอนคนในครอบครัวคงจะเป็นผลดีที่สุดแล้ว
พูดมากไปก็คงแค่นั้นไม่ได้อะไรดีขึ้นมา พูดมากไปเข่ก็จะรำคาญเราเปล่าๆ สู้เงียบดีกว่า คงจะดีที่สุด

ผมลองแล้วครับด้วยพฤติกรรม ก็ไม่ได้ผล เสมือน แค่ความเห็นใจวินาทีนั้น แล้วก็เป็นเหมือนเดิม

เพราะเป็นคุณแม่ที่เอาแต่ใจที่สุดในโลก ผมขอบอกเลยเอาแม่ทุกคนในโลกมาเทียบแม่ผมได้
ไม่ติดฝุ่นแน่นอน
วัฏจักรผมตอนนี้คือ
ให้---ให้เฉพาะที่ควรให้--ไม่ให้---หลีกหนีก็ยังโดน
เพิ่งไปค้นกระทู้มาเจอคำว่าอุเบกขาคือ รับรู้ปัญหาด้วยความสงบ เพราะยังไงก็ต้องอยู่กับปัญหาอยู่ดี

ถ้า จะพูดถึงเรื่องของแม่ ก็ไม่รู้ว่าจะบาปไหม แต่ก็พึ่งทำบาปไปเมื่อวานนี้เอง
บางครั้งทำไมเราพูดอะไรในสิ่งที่ถูกต้องแม่กลับไม่เคยฟังเราเลย
บางคร้งเราคิดว่าเราทำถูกแต่ก็ผิดในสายตาของแม่เสมอ บางครั้งเราว่าเราทำดีเพื่อแม่เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
แต่เปล่าเลยแม่กลับมองเราอีกแง่มุมนึง บางทีเรายังไม่ทันจะอ้าปากพูดเลย โดนด่าก่อนซะแล้ว แต่ก็พยามอดทนไม่อยากจะพูดจะเถียงแม่ เพราะจะผิดจะถูกยังไงเขาก็เป็นแม่เรา แต่เมื่อวานนี้เองมันทนไม่ไหวจริงๆ เราไม่ผิดก็หาว่าเราผิดพอเราพูดขึ้นมาบ้างแม่ก็ร้องไห้เสียใจอีก ทีนี้เลยทำให้ตัวเรารู้สึกบาปและแย่เข้าไปอีก ไม่เข้าใจจริง และก็ไม่สบายใจที่ไปเถียงแม่ แต่ก็ขอโทษแม่ไปแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกผิดยังไงไม่รู้ไม่สบายใจเลย
อาจเป็นเพราะเราทำำให้แม่ไม่สบายใจหรือเปล่า เราเลยต้องไม่สบายใจแบบนี้ สงใสจะเป็นเวรกรรม