แต่สิ่งที่ต้องพิจารณาอีกเช่นกันคือ
ถืงแม้ศาสนาจะมีคำสอนที่ดี
แต่คนก็ยังทำผิดหลักศาสนากันอยู่
เพราะทำตามตัณหาของตนจนเลยกรอบของศีลธรรมไป

พระพุทธองค์จึงตรัสว่า

"ท่านทั้งหลายจงมีธรรมเป็นที่พึ่งเถิด อย่ามีอย่างอื่นเป็นที่พึ่งเลย เราตถาคตเองเป็นที่พึ่งแก่ท่านทั้งหลายไม่ได้ ตถาคตเป็นแค่เพียงผู้ชี้บอกทางเท่านั้น ส่วนความเพียรพยายามเพื่อเผาบาปอกุศล ท่านทั้งหลายต้องทำเอง ทางมีอยู่ เราชี้แล้วบอกแล้ว ท่านทั้งหลายต้องเดินเอง"

รู้แล้วก็ต้องทำตาม
รู้ว่าอะไรชั่วก็ต้องละ
รู้ว่าอะไรดีก็ต้องทำ
รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำแล้ว ทำให้พ้นจากดีจากชั่ว พ้นจากทุกข์อย่างสิ้นเชิง ยิ่งควรต้องทำ

รู้ว่าอะไรชั่วก็ต้องละ
รู้ว่าอะไรดีก็ต้องทำ
รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำแล้ว ทำให้พ้นจากดีจากชั่ว พ้นจากทุกข์อย่างสิ้นเชิง ยิ่งควรต้องทำ[/quote]

คำว่า "รู้" คำนี้แหละเป็นสิ่งที่ต้องศึกษาทำความเข้าใจดีๆ หน่อย
เราถือว่า ถ้ารู้แแล้วยังละไม่ได้ก็มีค่าเท่ากับไม่รู้ เพราะตัวรู้ที่มีนั้นไม่มีประสิทธิภาพ เป็นความรู้จอมปลอม ที่ยังคอยหลอกลวงตนเองคนอื่นเรื่อยๆไปได้ไม่สิ้นสุด

องค์ความรู้ที่ได้จากศาสนา(คำสอน)ก็ไม่เหมือนกัน จะให้คนเหมือนกันได้อย่างไร แม้แต่คำสอนเหมือนกัน ฟังด้วยกัน พร้อมกัน ความเข้าใจก็ยังไม่เหมือนกันเลย จะป่่วยกล่าวไปใยถึงสิ่งที่จะนำไปเป็นตัวการปฏิบัติเล่า จริงไหม

พระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ตรัสรู้ชอบได้ด้วยพระองค์เอง
เมื่อครั้งยังทรงเป็นพระโพธิสัตว์ ทรงบำเพ็ญบารมีมายาวนาน ด้วยความเหนื่อยยาก ลำบากแสนสาหัส
เพื่อบรรลุอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ พระองค์ทรงรู้โลกอย่างแจ่มแจ้ง ทรงถึงพร้อมด้วยทศพลญาณ และจตุเวสารัชชญาณ
ความรู้ของพระพุทธองค์นั้นไม่มีขอบเขต ไม่มีเครื่องกั้น ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก
พระผู้เปี่ยมไปด้วยพระมหากรุณาธิคุณ พระองค์ทรงนำความรู้ที่ทรงค้นพบมาสั่งสอนเวไนยสัตว์
ทั้งหลาย จนได้บรรลุอมตธรรมเป็นจำนวนมาก

เว้นศาสนาพุทธ เพราะคำสอนพระสัมมาสัมพุทธเจ้า สอนแต่เรื่องของทุกข์กับการดับทุกข์เท่านั้น

ศาสนาอื่นๆ ไม่ได้มีความรู้ในเรื่องเหตุปัจจัย เลยไม่รู้ว่าอะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้คนเป็นคนดี อะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้คนเป็นคนไม่ดี แต่เห็นผลว่า ดีมีผลเป็นสุข ชั่วมีผลเป็นทุกข์ เลยมาสอนสาวกว่า จงทำความดี อย่าทำความชั่ว พระพุทธเจ้าสอนต่อว่า ทำเหตุแบบนี้แล้วจะส่งผลให้เป็นคนดี ทำเหตุแบบนี้แล้วจะส่งผลให้เป็นคนไม่ดี

เมื่อคำสอนของศานาอื่นๆ สอนให้คนทำดี บอกว่าทำไม่ดีจะลำบาก ก็เลยเป็นเพียงการระงับที่ปลายเหตุ หรือ ทำให้คนเป็นคนดีได้เป็นพักๆ เท่านั้น ตอนที่นึกถึงคำสอนได้ แต่โดยปกติคนก็ตกอยู่ในอำนาจของกิเลสตัณหา หรือความพอใจไม่พอใจ เมื่อเหตุปัจจัยของการเป็นคนดีไม่ได้ทำ เหตุปัจจัยของการทำไม่ดียังอยู่ครบ คนก็เลยเป็นคนดีจริงๆ ไม่ได้

ธรรมชาติของมนุษย์ใหลลงสู่ที่ต่ำ สังคมมนุษย์จึงมีแต่ความวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ใหลไปตามอำนาจของกิเลสตัณหา ผู้รู้จึงทำตัวสวนกระแส คำว่ากระแสนั้นคือกิเลสตัณหา ผู้รู้คือชาวพุทธ เหมือนปลาเป็นที่ว่ายทวนน้ำ พวกปลาตายก็ใหลตามน้ำไป

เมื่อไม่เข้าใจธรรมชาติของคน ก็หมายถึงไม่เข้าใจตนเองด้วย ไม่รู้ว่าตนเองเป็นใคร เกิดมาทำไม การคิดมาจากใหน มีครรลองอย่างไร เมื่อไม่รู้จักตนเอง ก็ไม่มีทางรู้จักคนอื่น จะเริ่มเอาความคิดของตนเองเป็นใหญ่ สร้างกฏเกณฑ์ขึ้นมาเพื่อให้สังคมสงบด้วยเจตนาดี แต่แท้จริง กลายเป็นการตีกรอบตีกรงให้ผู้อื่นอยู่ แปลว่า เริ่มมองผู้อื่นเป็นเดรัจฉาน ขังคนอื่นให้อยู่ในกรอบของกฏ กลายเป็นการมองตัวเองเป็นพระเจ้า ต่อมาจะพัฒนาเป็นมองคนต่างความคิดเป็นศัตรู

คำสอนของทุกศาสนาเว้นศาสนาพุทธมาจากความตรึก หรือคิดมาจากภูมิปัญญาของนักปราชราชบันฑิต ยังมีความเห็นประกอบ ความคิดของคนไม่เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับการสั่งสมข้อมูลประสบการณ์ แต่ทุกคนก็อยู่ในโลก ในธรรมชาติเดียวกัน เพราะฉะนั้น จึงมีส่วนที่เหมือนและแตกต่าง ทุกคนจะเห็นในสิ่งเดียวกันก็คือ ทำดี มีผลเป็นสุข ทำไม่มีมีผลเป็นทุกข์ เพราะเห็นได้ง่าย ที่ละเอียดลึกกว่านั้นไม่เห็น ก็เกิดการคิดปรุงแต่งไปตามฐานคิดของแต่ละคน

ศาสนาพุทธเป็นศาสนาเดียวที่ไม่ได้มาจากความตรึก มาจากการตรัสรู้ คือ รู้เห็นความจริงของโลกและชีวิตแล้วจึงเอามาบอก เรียกว่าสัจธรรมหรือความจริงล้วนๆ รู้เหตุรู้ปัจจัย รู้ว่า เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี สิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้จึงไม่มี ฯ คนดีคนเลวก็มีเหตุปัจจัย ไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ ศาสนาพุทธจึงสอนคนให้รู้ความจริง หรือ ธรรมะ เรียกว่าการให้ปัญญา ให้รู้เห็นความเป็นจริงที่แท้จริง แปลว่า สอนยิ่งกว่าความดีความชั่ว เลยดีเลยชั่วไปอีก คือสอนให้รู้เหตุปัจจัย

นิพพาน ต้องดับ โลภะ โทสะ โมหะ ให้หมด และ โลภะ โทสะ โมหะ คือเหตุที่ทำให้คนเป็นคนไม่ดี จึงกลายเป็นว่า การเป็นคนดีแบบพุทธเป็นเพียงผลพลอยได้จากการปฏิบัติเพื่อที่จะดับชาติดับภพ

"เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้จึงไม่มี ฯ"

เห็นด้วยครับ เฉพาะเรื่องของจิต พระพุทธเจ้าท่านยังทรงชี้ให้เห็นถึงสภาวะการเกิดของเจตสิกที่มาพร้อมกับจิต มีทั้งสัญญา เวทนา และสังขาร เป็นเจตสิกที่แยกออกมาเป็น 52 ดวง เกิดเป็น วิญญาณคือ บุญ และบาป
สัญญา เป็นเจตสิกตัวหนึ่ง คือความจำไว้โดยจิต ไม่ใช่สมอง
เวทนา เป็นเจตสิกตัวหนึ่งที่เสวยอารมณ์ มีความสุข มีความทุกข์ หรือไม่สุขไม่ทุกข์
สังขาร มีเจตสิก 50 ดวง คือการคิดดี ไม่ดี หรือกลางๆ ฝ่ายดีก็จะมี 25ดวง เช่น มีสติ มีอโลภะ มีอโทสะ มีอโมหะ และอื่นๆ เจตสิกฝ่ายบาปอีก 14 ดวง ที่เหลือเป็นกลางๆคือ 11 ดวง
ดังนั้นวิญญาณคือตัวจิต แยกออกมาเป็น6 อย่างคือ การรับรู้ทางตา เรียก จักษุวิญญาณ การรับรู้ทางหูเรียก โสตวิญญาณ การรับรู้ทางกลิ่นเรียก ฆานวิญญาณ การรับรู้รสทางลิ้นเรียก ชิวหาวิญญาณ การรับรู้ทางกายเรียก กายวิญญาณ การรับรู้ทางใจเรียกมโนวิญญาณ
การทำงานก็คือ เจตสิกมาติดที่วิญญาณ คือจิตเกิด เจตสิกก็เกิด เช่น จิตโกรธเกิดขึ้น แต่จิตเมตตาจะไม่เกิดขึ้น สติเกิดขึ้น ตัวโมหะคือความไม่รู้จริงก็จะหายไป เป็นต้น
(อ้างอิงจากหนังสือวิปัสสนาภาวนา ของ ฐิตวณฺโณ ภิกฺขุ 2535)

พุทธเรามีเหตุผล ไม่กล่าวขึ้นมาลอยๆ เช่น ร่างกายมีพระจิตนะ พุทธเราไม่กล่าวแบบนั้น

อ่านประโยคนี้แล้วนึกถึงคำสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้า

ทำดี ละชั่ว ในคำสอนของพระศาสดา ถ้าแปลตามบาลีจริงๆ ต้องใช้คำว่า หมั่นทำกุศล ไม่ทำอกุศล อันเป็นโลกุตตระ ไม่ใช่โลกียะ

กุศลจิต มาจากกุศลเหตุ คือ อโลภะ อโสทะ อโมหะ

อกุศลจิต มาจากอกุศลเหตุ คือ โลภะ โทสะ โมหะ

การวิปัสสนา จะทำให้จิตเป็นกุศลดับอกุศล เพราะฉะนั้น พระพุทธองค์ตรัสไว้ว่า อย่าประมาท หมายถึง ให้วิปัสสนาภาวนาเป็นประจำ วิปัสสนาจึงถือเป็นบุญสูงสุดในธรรมวินัยนี้

เพราะเหตุนี้และเราจึงมั่นใจว่า ที่เขาว่า ศาสนาทุกศาสนาสอนให้คนดีเหมือนกันนั้น ไม่จริงเลย เพราะความแตกต่างแห่งคำสอนย่อมทำให้คนแตกต่างกัน ดีและเลวต่างกัน ร้อยเปอร์เซ็นต์

บุรุษผู้มีปัญญาย่อมรู้จักเลือกเฟ้น สิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตนเอง

สิ่งที่ดีที่สุดก็ต้องพิจารณาด้วยนะ เพราะบางครั้งคนที่ทำชั่วบางอย่างเขาก็ว่าเขาทำดีที่สุดแล้วเหมือนกัน
สำหรับผู้รู้แล้วไม่ใช่เพียงเพื่อตนเท่านั้นนะ ควรจะช่วยป้องกันคนอื่นจากมิจฉาทิฏฐิด้วยจักเป็นการดี โลกนี้จักได้สงบมากขึ้น

คำสอนใดๆ ในศาสนาไหนๆ ก็ออกมาจากใจของผู้สอน (ศาสดา) ฉะนั้นเราจึงสามารถเอาคำสอนนั่นแหละย้อนศรกลับไปวัดเกรดคำสอนของศาสดานั้นๆได้ว่าอยู่ในระดับใด และสามารถบ่งบอกถึงจิตใจของศาสดานั้นๆได้ว่าบริสุทธิ์หมดจดหรือว่าหมึกดำเพียงใด

อริยสัจจะธัมมะคือความจริงของสิ่งที่กำลังปรากฏว่ามีตรงปัจจุบันขณะ
ชั่วขณะที่ดีหรือชั่วไม่ได้อยู่ที่การกระทำแต่อยู่ที่การคิดนึก
อันว่าการคิดนึกไม่ตรงกับการกระทำก็ย่อมเป็นไปได้อยู่
คิดอีกอย่างพูดอีกอย่างทำอีกอย่างเป็นไปได้ทั้งหมด
แต่สัจจะนั้นตรงปัจจุบันขณะไม่เคยเปลี่ยน
ตามหลักคำสอนในพระพุทธศาสนา
ตถาคตสอนให้เข้าใจสิ่งที่กำลังมี
แต่ความเห็นผิดมีมานานมาก
จำเป็นต้องศึกษาให้ละเอียด
พระพุทธเจ้าทรงแสดง
พระธรรมทั้งดีและชั่ว
ให้คิดไตร่ตรองตาม
ว่าอะไรถูกอะไรผิด
ให้คิดไตร่ตรอง
ตามคำสัจจะ
ให้เข้าใจ
ก่อนทำ
ฟังให้เข้าใจจริงๆนะก่อนตายจากอัตภาพนี้
https://youtu.be/R5cVDV6hLwk

คุณโรสหายไปหลายวัน นึกว่ามีอะไรใหม่ ยังเหมือนเดิม

ศาสนา มีความต่างกับลัทธิค่ะ
ศาสดาของศาสนาต่างๆ กับศาสดาของลัทธิ ไม่อาจนำมากล่าวรวมผสมปนเปกันได้

เทคนิคการสอน ของแต่ละศาสนาเพื่อเข้าถึงความบริสุทธิ์แห่งจิต ไม่เหมือนกัน

และ มานะเก้า อัตตวาทุปาทาน นี่แหละ ทำให้มองสิ่งต่างๆ อย่างเหลื่อมล้ำ