เมื่อมีความขัดแย้งในประเทศ มีศาสนาเป็นพื้นฐานของปัญหา
ผู้นำประเทศ หรือคนชั้นผู้นำของประเทศ มักจะพูดว่า "ปัญหาศาสนาเป็นปัญหาละเอียดอ่อน" จักต้องอาศัยฯลฯ เราไม่เชื่อเขาสักเท่าไหร่ เมื่อได้ยินคำนี้ทีไร จักเกิดความคิดเสมอว่า เพราะท่านไม่มีความรู้เรื่องศาสนาต่างหากจึงพูดคำนี้ออกมา
จิงหรือเปล่าไม่รู้ ทานทั้งหลายเล่ามีความรู้สึกอย่างไร

หากศาสนาใดๆไม่ตั้งอยู่บนเหตุและผลแล้ว อย่าว่าแต่ความขัดแย้งจะเกิดแก่คนเท่านั้น แม้ข้อความบทคำสอนในศาสนาก็ขัดแย้งกันเอง

ความจริงปัญหาภาคใต้นั้น
เรื่องศาสนา ถูกนำมาใช้ให้เป็นเครื่องมือจูงใจผู้คน
เพราะประเด็นเหล่านี้ เป็นเครื่องมือที่ต้นทุนต่ำ แต่ได้ผลสูง

เอาเข้าจริงแล้ว มันไม่ใช่ปัญหาของศาสนา
แต่เป็นเป็น "ปัญหาของการปกครอง" ล้วนๆ

แต่ถ้าจะให้พูดว่าเป็นปัญหาทางการปกครองอย่างไร
ก้จะกลายเป็นการเมืองการปกครองไป ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดในเว็บนี้

[quote="tongka"]cool
เมื่อมีความขัดแย้งในประเทศ มีศาสนาเป็นพื้นฐานของปัญหา


ถ้าหมายถึงปัญหาทางภาคใต้นั้นก็เกิดจากเหตุปัจจัยหลายประการเน้นหนัก
ไปในเรื่อง การเมือง เสียมากกว่า แต่ไปชูประเด็นเรื่อง "ความขัดแย้งทางศาสนา"
เป็นยุทธศาสตร์ เนื่องจากเป็นประเด็นที่หวังผลได้ชัดเจนกว่า....

ผมเชื่อว่าปัญหาศาสนาเป็นปัญหาที่ละเอียดอ่อนจริง แต่เรื่องที่เขาพูดว่าอาจจะต้องทำอย่างนู้นทำอย่างนี้ผมก็ไม่เคยฟ้งในมุมของเขาเช่นกันจึงไม่สามารถรู้ในทุกแง่ทุกมุม บางทีคนอาจจะไม่ร่วมมือกัน เงินไม่พอ ไม่มีคนสนับสนุน หรือไม่มีคนสานต่อ เราไม่สามารถรู้ได้ เพราะมันมีองค์ประกอบหรือผลกระทบหลายอย่าง แต่ถ้ามีผู้นำที่มีปัญญามากมีความใส่ใจเป็นพิเศษก็อาจจะก้าวข้ามปัญญาหาบางประการไปได้

ปัญหาศาสนานั้นไม่มี คนเราซิมีปัญหากับศาสนา
ทุกศาสนาสอนให้คนทำความดี

ศาสนาอื่นนี้ เราไม่เข้าใจ แต่ถ้าศาสนาพุทธนี้ ถ้าไม่เข้าใจตามพุทธวิถี(ปัจจัตตัง) ต่อให้ให้บวชสัก100ปี หรือมีตำแหน่งใหญ่โตในหมู่สงฆ์ มันก็มีปัญหาได้ ทุกเวลา ทุกนาที แต้ถ้าเข้าใจแก่นศาสนา เสียแล้วมันว่าง มันไม่มีอะไร
แม้แต่ที่ให้ปัญหา มันอาศัยอยู่ ฉะนั้นมันจึงเป็นเพียงข้ออ้าง ของมิจฉาทิฐิ และผู้ที่แอบอ้างเอาผลประโยชน์ จากสมมุติบัญญัติ ที่มีไว้......เจโตวิมุติ/

มันมีหลายเรื่อง..แต่อยู่ในปัญหาเดียว...

เป็นธรรมดาของคน..ครับ..ที่มีพวกเรา..แล้วก็ต้องมีพวกเขา

พวกเรามีน้อยย่อมกังวล...ก็พวกเขามีมากแล้วก็กุมอำนาจรัฐซะด้วย...คนน้อยย่อมไม่วางใจคนมากที่คิดว่าเป็นพวกอื่นไม่ใช่พวกตน....แถมพวกมาก..ยังมีท่าทีไม่น่าใว้วางใจ..แม้อาจจะคิดไปเองก็ได้...ตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด....แต่มันก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด..เรื่องศาสนา..การปกครอง..เรื่องอำนาจ..เรื่องค้าขาย...ทรัพยากร...เรื่องยาเสพติด...เป็นพล้อตเรื่องที่เข้ามาประกอบทีหลัง

การแก้...ก็ต้องทำกระบวนการย้อนกลับ...
พวกมาก..ต้องศึกษาคนพวกน้อยให้เข้าใจถ่องแท้..ในขนบธรรมเนียบประเพณี...บางตอนก็ต้องยอมเจ็บตัวบ้างเมื่อจำเป็น..เสมือนเป็นการไถ่โทษ...คิดเสียว่า...ขึ้นเขามาสูงเท่าไร..ลงเขาก็ต้องลึกเท่านั้น..เมื่อต้องการกลับไปให้ถึงพื้นราบ

จะแก้ปัญหา...จึงต้องอดทน..แล้วก็..อดกลั้น..หากจริงใจที่จะแก้

พระอาทิตย์ให้แสงสว่าง
ผู้รู้ต้องบอกทาง
ในการแก้ปัญหาทุกชนิดต้องอาศัยผู้รู้
ถ้าไม่รู้ถือว่าหมดสิทธิ์
ไม่รู้ทำทีเป็นผู้รู้ยิ่งเ้พิ่มพูนปัญหามากขึ้นแน่ๆ
เล่ห์เหลี่ยมของโลกมีมากมาย
ทุกเล่ห์มายา ล้วนมีคำสั่ง คำสอนเป็นเครื่องมือทั้งนั้น คือคำบอกกล่าวพูดจาชักชวน ทำความเข้าใจซึ่่งกันและกันจนรวมกันเป็นมวลชน
เมื่อผู้นำ หรือชนชั้นผู้นำ หรือใครก็ได้ที่เกี่ยวข้อง ไม่มีปัญญาแยกแยะว่าอะไรคือเล่ห์เหลี่ยม อะไรคือมายา อะไรคืออุบาย อะไรคือศาสนา ฯลฯ ก็ต้องหน้ามืดไม่เห็นเงื่อนปมแน่นอน