คือทุกวันนี้ผมอยากเอาชนะใจตัวเองบางครั้งผมไม่อยากทำในสิ่งที่ใจต้องการแต่มันก็ยับยั้งไว้ไม่ได้เช่นอยากนั่งสมาธิก็นั่งได้ไม่นาน อยากเปลื่อนนิสัยตัวเองก็ยังทำไม่ได้ อยากทำสิ่งที่อยากทำก็ไม่กล้าทำ ท่านใดมีวิธีที่ท่านทำอยู่แล้วเอาชนะตัวเองบังคับตัวเองได้บ้างก็แนะนำผมหน่อยนะครับ

อาศัยความอดกลั้นครับ เพราะเวลานั่งไปนานๆจนเกิดเวทนาเพราะทุกข์จากความปวดขา ก็พิจารณาว่าความทุกข์ที่เราเห็นชัดเจนสักวันเราต้องเกิดปัญญาเพราะการพิจารณาทุกข์นี้ แต่ก็มีตัณหาเกิดขึ้นคือ ความอยากพ้นสภาพจากความเจ็บปวดตอนนี้จนจะกลายเป็นอุปาทานคือการแสวงหาคือถ้าเลิกนั่งคือสนองต่ออุปาทาน ก็พิจารณาตัณหาอุปาทานที่ปลิ่มขึ้นมา แล้วก็วัดใจตัวเองครับ บางวันผมก็แพ้ บางวันผมก็ชนะครับคือผลออกมาคือความสงบเกิดขึ้นทำให้เรานั่งได้นานขึ้นไม่เลิกเสียแต่เนิ่นๆ แต่เรามีความตั้งมั่นอยู่คือจะไม่หยุดทำความเพียรคืออาศัยนั่งสมาธิทุกวันๆ

สวัสดีค่ะ คุณbigboatza

การเอาชนะใจตัวเองนั้นเป็นเรื่องยากที่สุด
แต่ผู้ใดเพียรพัฒนาฝึกฝนจนดีแล้ว ย่อมนำมาซึ่งความสุขแท้จริง
ถ้าคุณลองเฝ้าสังเกตุดูใจตัวเองมีสติกำกับทุกครั้งที่เกิดการตรึกนึกคิด
คุณจะรู้ได้ว่า ใจหรือจิต เราไม่สามารถบังคับให้เขาเป็นอย่างที่เราต้องการได้
เขาเป็นของเขาไปตามเหตุปัจจัย ความชัง ความชอบ โกรธ เกลียด ล้วนมาจาก
อุปนิสัยที่เราเพาะบ่มไว้ทั้งสิ้น ดังนั้นการจะเปลี่ยนความเคยชินของจิตที่เคยเห็นผิด
เป็นเห็นถูกตามจริง (ตามสภาวะธรรม)นั้นต้องใช้เวลา...
แรก ๆ อาจจะต้องใช้อุบายด้วยการบังคับตัวเองพยายามมีสติตามรู้กายรู้ใจ อะไรที่
เป็นสิ่งไม่ดีก็ หักห้ามใจไว้ อย่าไปทำ (เช่น ผิดศีล ผิดกฏหมาย) เพื่อไม่ให้จิตเคยชิน
กับสิ่งที่ไม่ดีนั้นจนกลายเป็นนิสัยจะแก้ยาก หลังจากนั้นก็เริ่มใช้ปัญญาพิจารณาให้
เห็นคุณและโทษสิ่งใดเป็นประโยชน์ก็เพียรให้เกิดสิ่งใดเป็นโทษก็ละเสีย เช่น เชื่อใน
กฏแห่งกรรม บิดามารดามีคุณ เป็นต้น และก็พยายามเพียรพัฒนาในขั้นที่สูงขึ้นไป
ในระดับของธรรม คือพิจารณามองเห็นธรรมชาติ ตามความเป็นจริง เช่น กฏไตรลักษณ์
ซึ่งเป็นระดับของการเจริญวิปัสสนา...
ดังนั้นการพัฒนาจิตจึงมีหลายระดับ ควรเริ่มจากขั้นต้น..ขั้นกลางไปจนถึง
ขั้นสูง...เหมือนเราเดินขึ้นบันได..ก้าวขึ้นไปทีละขั้นด้วยความมั่นคงโอกาสพลัดตกก็ยาก

ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม

สวัสดี คุณ bigboatza

การปฏิบัติธรรม
กายต้องพร้อม คือสุขภาพอำนวย ร่างกายอำนวย ไม่เหน็ดเหนื่อย อาบน้ำให้สดชื่นเตรียมความพร้อมทางกายให้ดี

ปฏิบัติธรรม ปฏิบัติด้วยความอยาก อยากดี อยากละ อยากทำ ยิ่งอยากมาก ยิ่งดีนะครับ

ปฏิบัติธรรมด้วยความสุขนะครับ ถ้ามีความสุข ก็ยิ่งอยากทำให้ได้ดีขึ้นไปอีกครับ

ปฏิบัติธรรม ด้วยความเคารพในธรรม เคารพในตนเอง มีความแน่วแน่ต่อความตั้งใจของตนเอง

สัจจวาจาใดที่ตั้งขึ้นไว้ ก็เพียรแน่วแน่ทำให้ลุล่วงครับ

ง่ายๆ เพียงเท่านี้ครับ

ศึกษาเรื่อง อิทธิบาท ๔ ดูสิคะ น่าจะช่วยได้นะ เราเองยังกระเตื้องๆขึ้นนิดนึงเลยอ่ะ

เราไม่ได้แพ้ใจตัวเองนะ เราแพ้กิเลส แพ้ความขี้เกียจ แพ้ความอยากนอน จิปาถะสารพัด

เราต้องเอาอิทธิบาท ๔ กำกับใจไว้ มันะจะดีขึ้นนะ ลองดูนะคะ

อย่างพอเราจะยอมแพ้นะ เราก็จะคิดตรวจตัวเอง อิทธิบาท ๔ เราบกพร่องอีกแล้วน้าาา ไม่ฉันทะ วิริยะเลยเนี่ยยย คอยว่าตัวเองไว้เรื่อยมันก็ดีขึ้นอ่ะค่ะ

ลองดูตามนี้นะคะ
http://larndham.org/index.php?/topic/40 ... getnewpost

การเอาชนะใจตนเองมันก็แล้วแต่บุคคล ส่วนตัวของผมนี่ใช้อารมณ์สบายค่อยๆซักซ้อมไปเรื่อยๆ ผมก็ไม่ได้นั่งสมาธิหรอกพอนั่งแล้วมันกระวนกระวายแสดงว่าอารมณ์ใช้ไม่ได้ต้องทำอารมณ์สบาย แต่จับอยู่กับกรรมฐานตลอดพอได้ลูกขยันเข้าบริกรรมเข้าทุกวัน ความคิดมันก็ห่างจิตใจก็เข้มแข็งขึ้นสมาธิดีขึ้น ถ้าใช้กำลังใจแบบหักหาญละก็มันหนีเลยมันไม่เอาฟุ้งซ่านแล้วก็ท้อแท้หดหู่ นี่เป็นวิธีของผมแล้วแต่จริตอันนี้ผมนำมาเล่าให้ฟังในช่วงที่ปฏิบัติใหม่ๆ

ฝึกกายคตาสติสิครับ

ถ้ายังนั่งไม่ได้ไม่เป็นไรไม่ต้องกังวล
ฝึกสติระลึกรู้อยู่กับกายแบบสบายๆ
มีสติกับงานที่ทำแบบสบายๆ
ไม่ต้องเคร่งเครียดมาก ไม่ต้องคาดหวัง
ว่าจะต้องทำได้อย่างงั้นอย่างงี้
ให้มีสติอยู่กับกาย อยู่กับปัจจุบันขณะ
แล้วใจเราจะสบายครับ

แล้วจะเห็นรูปเห็นนามชัดขึ้น เห็นความไม่เที่ยงชัดขึ้น ตามกำลังของสติและสมาธิที่มากขึ้นครับ
เจริญในธรรม

จิต(คือใจนี้)มันก็เหมือนลิงนั่นแหละ จะสั่งมันให้ทำอะไร ต้องผ่านการฝึกจิต แค่ อ่าน ฟัง พูดมันไม่ได้ผล มันต้องลงมือทำ อาจารย์มั่น หลวงพ่อชา หลวงปู่ดุลย์ ตัวอย่างของอริยะบุคล ที่ควรดำเนินรอยตามอย่างยิ่ง ท่านเรียนปริยัตร นักธรรม ท่องคำภีร์มาก่อนทั้งนั้น แล้วท่านก็เก็บคำภีร์เข้าลิ้นชัด ลงมือปฏิบัติ(ฝึกจิต) นั่นแหละของไม่โกหกกัน......เจโตวิมุติ/

ก่อนอื่นคุณต้องทำความเข้าใจกับ จิตใจของคุณกับสมมุติบัญญัติให้ดีเสียก่อน
บ้างครั้งบางคราว มันเป็นสาเหตุที่ทำให้ตัวเราเกิดสับสนในจิตของเราครับ
ตัวอย่างเช่น คุณบอกว่า"อยากชนะใจตนเอง แล้วก็บอกว่า อยากนั่งสมาธิแต่นั่งได้ไม่นาน
ฟังดูแล้ว ผู้พูดมีความสับสนในตัวเองอยู่นะครับ บอกอยากนั่งสมาธิ ถ้าเป็นการชนะใจตัวเอง
มันก็ต้องทำความอยากให้หายไป แต่คุณบอกว่า นั่งได้ไม่นาน แสดงว่าคุณไม่มีความอยากในการ
นั่งสมาธิแล้วครับ

คุณต้องเข้าใจก่อนครับว่า ใจของคนเรามักจะไหลไปหากิเลส กิเลสที่ว่าก็คือ
โทสะ โมหะและ โลภะ ความหมายของการชนะใจก็คือการ ทำจิตใจไม่ให้ไหลไปสู่
กิเลสที่ว่านี้ครับ กิเลสมีทั้งกุศลและอกุศล

ในขั้นปุถุชน ความหมายของการชนะใจตัวเองก็คือการ
การชนะหรือละทิ้งกิเลสที่เป็นเป็น อกุศล
เครื่องมือสำคัญที่ใช้ก็คือ สติระลึกรู้ว่าธรรมไหนควรทำ ธรรมไหนควรละ
ยามใดที่จิตเกิดความอยากในอกุศล ก็ระลึกรู้ในสิ่งที่เป็นข้อห้าม
ยามใดที่จิตเป็นกุศล ก็ระลึกรู้ในสิ่งที่เป็นมงคลควรปฏิบัติ
แบบนี้ก็เป็นการชนะใจตนเองแล้วล่ะครับ

ดีคับ คุณลองคิดว่าคุณเป็นหุ่นยนต์ดูสิคับ ใจเป็นตัวบังคับ กายคือสิ่งที่ทำตาม และตัดความลังเลสงสัยไปให้หมด รู้แต่ว่าเราจะต้องทำนะ เราจะต้องเอาสติมาอยู่กับปัจุบันให้มากที่สุด ควรรู้ว่าทำอะไรอยู่ และกำลังจะทำอะไรต่อไปคับ ที่ผมพูดมานั้น มันเป็นสิ่งที่ผมเคยทำมาแล้วคับ พอรู้ตัวอีกที อ้าวเรามายืนอยู่จุดนี้ได้ยังไงเนี่ย คือมันประสบความสำเร็จเป็นอย่างดีทีเดียวคับ