โคตมีสูตรที่ ๑ (คัดมาเฉพาะส่วนที่เป็นประเด็น)

ดูก่อนอานนท์ หากมาตุคาม (สตรี) จักไม่ได้ออกบวชเป็นบรรพชิตในธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้ว พรหมจรรย์ก็ยังจะตั้งอยู่ได้นาน สัทธรรมพึงดำรงอยู่ได้ ๑,๐๐๐ ปี แต่เพราะมาตุคามออกบวชเป็นบรรพชิตในธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้ว พรหมจรรย์จะไม่ตั้งอยู่นาน ทั้งสัทธรรมก็จักดำรงอยู่เพียง ๕๐๐ ปี

“.....ดูก่อนอานนท์ ตระกูลใดตระกูลหนึ่ง ที่มีหญิงมากชายน้อย ตระกูลนั้นถูกพวกโจรกำจัดง่าย แม้ฉันใด มาตุคามได้ออกบวชเป็นบรรพชิตในธรรมวินัยใด พรหมจรรย์ในธรรมวินัยนั้น จักไม่ตั้งอยู่นานฉันนั้นเหมือนกัน อนึ่ง ขยอกลงในนาข้าวที่สมบูรณ์ นาข้าวนั้นย่อมตั้งอยู่นาน เพลี้ยลงในไร่อ้อยที่สมบูรณ์ ไร่อ้อยนั้นย่อมตั้งอยู่นาน แม้ฉันใด มาตุคามได้ออกบวชเป็นบรรพชิตในธรรมวินัยใด พรหมจรรย์ในธรรมวินัยนั้น ย่อมไม่ตั้งอยู่นาน ฉันนั้นเหมือนกัน

“อนึ่ง บุรุษกั้นคันสระใหญ่ไว้ก่อน เพื่อไม่ให้น้ำไหลออกแม้ฉันใด เราบัญญัติครุธรรม ๘ ประการ ไม่ให้ภิกษุณีก้าวล่วงตลอดชีวิตเสียก่อน ฉันนั้นเหมือนกัน ฯ”

กำลังรอ..ประเด็น..

เพราะอวิชชา...จึงมามีเพศ

มีเพศ...ส่งเสริมตัณหา

ผัสสะเกิดที่ตา...สัญญาก็รู้ว่า..หญิงหรือชาย..สวยหรือไม่สวย...ไม่มีอะไรไปห้ามสัญญานี้ได้

เมื่อรูปสวยหรือไม่สวย...สัญญาก็ย่อมจำได้ว่า..ดีหรือไม่ดี...ตรงนี้อะไรจะไปห้ามสัญญานี้ได้

เมื่อสวย..แล้วก็ดี...สุขเวทนาย่อมเกิด...เมื่อขาดสติขาดปัญญาอะไรจะไปห้ามสุขเวทนานี้ได้

เมื่อสุขเวทนาเกิด...ตัณหาอยากได้อยากครอบครองย่อมเกิด...เมื่อขาดสติขาดปัญญาอะไรจะไปห้ามตัณหานี้ได้

ผุ้ปรารถณาพ้นทุกข์...มีความเพียรเพื่อการพ้นทุกข์...ต้องอยู่ในที่สัปปายเพาะบ่มสติปัญญาให้เข้มแข็งก็เนื่องด้วยเหตุนี้อย่างหนึ่ง..

แต่..ผู้ไม่เห็นทุกข์..ไม่คิดออกจากทุกข์...ไม่ปรารถณาที่สัปปายะ...นอกธรรมวินัย...มีอยู่

สัญญาที่ไม่อาจห้ามได้...ปุถุชนที่ไม่อาจห้ามเวทนาแลตัณหาแลอุปาทานของตนได้...ย่อมขาดศรัทธาต่อสมณะ

ขาดศรัทธาต่อสมณะ..ย่อมขาดศรัทธาต่อพระธรรม

เมื่ออุบาสก..อุบาสิกา..ขาดศรัทธา

ศาสนาจะเดินไปได้เองอย่างไร

เพราะ...ไม่มีตัณหาอะไรจะรุนแรงเท่ากับ..กามตัณหา...ความพอใจในรูป

ธรรมวินัย

วินัยหลาย ๆ ข้อ...เกิดจากมีผู้กระทำผิดแล้วจึงบัญญัติ...

แต่..ครุธัมมปฏิคคหณูปสัมปทา..ของภิกษุณี...เกิดจากพระพุทธเจ้าบัญญัติขึ้นมาเลย..