...ทุกข์ย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่เกิด...ผู้ไม่เกิดคนแรกของโลกคือพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า...
...อย่างนี้คือนิพพานัง ปรมังสุขัง...นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง...สุขแท้จริงผู้พ้นภัยการเกิดแล้ว...
...ไม่มีสุขสำหรับผู้ที่ยังต้องเวียนว่ายเกิด-ตายอยู่ในวัฎฎสงสาร...หมุนเป็นวัฎวนสูงต่ำตามกรรม...
...เพราะสุขที่สร้างตามกิเลสแค่สมหวังในสิ่งที่ต้องการชั่วคราว...แล้วก็สร้างความต้องการอันใหม่...
...และเพราะความต้องการหาที่สิ้นสุดไม่ได้...จึงเกิดทุกข์เพราะต้องแสวงหาให้ได้อย่างที่ต้องการ...
...เมื่อไม่ได้อย่างที่ต้องการก็เกิดทุกข์...จริงๆสร้างทุกข์ไว้แต่แรกแล้วพอสมหวังก็คิดว่าสุขนั่นเอง...

...สำหรับหัวข้อของกระทู้...ต้องทำอย่างไรถึงจะมีความสุขที่แท้จริงและใจมั่นคงได้...
...เข้าใจว่าเจ้าของกระทู้คงจะถามว่าจะมีความสุขและมีจิตใจมั่นคงได้อย่างไร...
...ขออธิบายตามหลักพุทธศาสนา...คือดำเนินชีวิตอย่างพุทธศาสนิกชนที่ดี...
...คือจะต้องศึกษาหลักพระธรรมคำสอนให้เข้าใจว่าพระพุทธเจ้าสอนอะไร...
...จึงจะปฎิบัติตามได้ถูกต้องและสามารถหลีกเลี่ยงอบายภูมิได้...
...ข้าพเจ้ากำลังบอกว่าให้จิตใจมั่นคงอย่างมีเหตุผลตามหลักคำสอน...
...การจะทำให้มั่นคงขึ้น...ก็มาจากตัวท่านต้องปฎิบัติด้วยตนเองจนเห็นผล...
...เพราะพุทธศาสนาด้น-เดาเอาไม่ได้...ต้องพิจารณาชีวิตขณะนี้ให้เข้าใจก่อน...

...อนิจจัง...ทุกขัง...อนัตตา...ท่องได้แต่ถามว่าเข้าใจสภาพนั้นอย่างไรบ้าง...
...เพราะลืมตาปุ๊บก็เห็นเป็นคน สัตว์ สิ่งของทันที...บางคนก็ว่าอนัตตาได้ไง...
...อนิจจังคือความไม่เที่ยงเพราะทุกสิ่งมีเกิดขึ้นมาและเสื่อมสลายลงไปตามกาลเวลา...
...ถ้าเป็นคนก็มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย...แต่คนก็มักดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นการแก่ เจ็บ ตาย...

...ดูสิว่าเดี๋ยวนี้มีสถานเสริมความสวยเติบโตเป็นดอกเห็ดเพื่อสนองความไม่อยากแก่ของคน...
...นี่คือการพยายามฝืนกฏแห่งไตรลักษณ์แบบหนึ่ง...จริงๆความไม่เที่ยงคืออนิจจังตามคำสอน...
...คือพยายามพิจารณาทำความเข้าใจชีวิตขณะนี้ว่าเป็นสภาพจิตท่องเที่ยวแค่ 6 ทางไม่มีตัวเรา...
...6 ทางคือทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ...สำหรับคนพิการก็ไม่ครบ 6 ทาง...

...ทั้ง6 ทางไม่มีทางใดที่สามารถเกิดพร้อมกันได้เลย...เกิดทางตาแล้วก็ดับหมดไปไม่เหลือแล้ว...
...จึงจะเกิดทางหู หรือจมูก หรือลิ้น หรือกาย หรือใจได้...มีแต่สภาพเกิดดับทีละทางทีละ1อย่าง...
...นี่คือความไม่เที่ยงของสภาพที่เราคิดว่ามีตัวตน...ซึ่งก็เป็นสภาพที่มีจริงแต่เป็นเพียงสภาพธรรม...
...ไม่ใช่ตัวตนคน สัตว์ สิ่งของ...เพราะสภาพธรรมที่มีนั้นเป็นสัณฐานของธาตุทั้ง4ดินน้ำไฟลม...

...ซึ่งมีสี เสียง กลิ่น รส โอชะที่ให้รับรู้ได้ตามเหตุปัจจัยคือเมื่อมีการประชุมธาตุเกิดกาย+จิต...
...ก็เกิดสภาพธรรมตามภพภูมิต่างๆแล้วแต่ว่าจิตกำลังเสวยวิบากในภพภูมิใดใน 31 ภพภูมิ...
...และเมื่อมีสภาพธรรมเกิดก็ต้องมีจิตที่คอยสะสม รับทราบ และรับผิดชอบการกระทำนั้นๆ...
...เพราะสภาพธรรมที่เกิดขึ้นทั้ง 6 ทางในภพภูมิมนุษย์เป็นเพียงนิมิตคือความฝันหรือสิ่งที่ไม่จริง...

...ก็เพราะอนิจจังคือมีแต่สภาพที่เกิด-ดับนับไม่ถ้วน 6 ทางหมดไปไม่เหลือซากเลยแต่เกิดต่อเนื่อง...
...จึงเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าบอกว่าเพราะไม่เที่ยงอย่างนี้...จิตดวงนั้นเองยึดมั่นในสิ่งที่ไม่มีจึงทุกขัง...
...เพราะสภาพธรรมที่เกิดขึ้นทั้ง 6 ทางนั้น...เกิดตามเหตุปัจจัย...ไม่มีใครไปทำหรือหยุดยั้งได้...
...ความเป็นอนัตตาคือไม่อยู่ในบังคับบัญชาของใครเกิดแล้วก็หมดไปตลอดเวลานั่นเอง...

...การจะมั่นคงในจิตใจได้นั้น...ต้องศึกษาให้เข้าใจขณะนี้...ถ้าเข้าใจขึ้นก็เริ่มมีปัญญานั่นเอง...
...จะไปลด ละ เลิกกิเลสทันทีก็ทำไม่ได้ เพราะทุกอย่างเป็นตัวตนและเรามานับชาติไม่ถ้วนแล้ว...
...จะรอไปเข้าใจเมื่อไหร่ที่ไหน...ในเมื่อขณะนี้มีสภาพธรรมให้คิดพิจารณาไตร่ตรองเหตุผลได้...
...จิตใจจะมั่นคงขึ้น...ก็ต้องอาศัยฝึกฝนพิจารณาอยู่เนือง...ไม่ใช่รอว่างมีเวลาค่อยปฏิบัติธรรม...

...แนะนำเว็บฟังธรรมเนืองๆ... http://www.dhammahome.com

หัวข้อ...ท้อถอยเพราะมันยาก - ท้อถอยเพราะความเป็นเราต้องการ

ผู้ถาม ขณะนี้สิ่งที่กำลังปรากฏไม่รู้ รู้อย่างเดียวว่าท้อถอยเพราะมันยาก ท้อถอยมาก

สุ. ท้อถอยเพราะความเป็นเราต้องการ
ผู้ถาม ใช่

สุ. แล้วเมื่อไหร่จะหมดความต้องการ ถ้ายังคงท้อถอยอยู่ ก็ไม่รู้อะไร แต่ถ้าเริ่มรู้

บ้าง เป็นกุศลที่สะสมไปเรื่อย ๆ
ผู้ถาม เพราะเป็นเรา ทั้ง ๆ ที่จากการศึกษา เราเรียนก็พอรู้

สุ. อันนี้กำลังสักกายทิฏฐิ
ผู้ถาม ทั้ง ๆ ที่พระพุทธองค์ท่านพูดในตำราอะไร ๆ ก็มีแต่จิต เจตสิก รูป ไม่เห็นมีตัว

มีตน แต่ลึก ๆ ก็ยังเป็นตัวตน

สุ. เพราะไม่ใช่พระโสดาบัน ใครก็ตามที่ไม่ใช่พระโสดาบัน จะบอกว่าไม่มีความ

เห็นผิดที่ยึดถือสภาพธรรมว่าเป็นเราไม่ได้ แต่ว่าจะมากหรือจะน้อย ถ้ามากก็มีความ

ท้อถอย เพราะยึดไว้มากและไม่ได้ดั่งใจ แต่ถึงแม้ว่ามี ขณะที่ฟังเป็นความเข้าใจถูก เริ่ม

มีความเห็นถูก จนกว่าจะเข้าใจถูกขึ้นๆ จะนานแสนนานก็จริง สามารถที่จะค่อยๆ เข้าใจ

ถูกต้องขึ้นดีกว่าไม่มีหนทางเสียเลย ลองคิดถึง ถ้าไม่มีหนทางเลย อยู่ในสังสารวัฏฏ์ที่

เหมือนกับตกเหวลึกซึ่งไม่มีทางขึ้น แล้วมืดสนิท แล้วยังไง เราจะอยู่อย่างนั้นหรือค่อย ๆ

ปีนขึ้นมาทีละนิดทีละหน่อย เข้าใจถูกขึ้นทีละนิดทีละหน่อย เมื่อมีโอกาสที่จะได้เข้าใจ

ถูก เพราะเราจะไม่ทราบเลยว่า เราจะมีโอกาสได้เข้าใจถูกอีกนานเท่าไหร่ เหมือนกับว่า

เราไม่รู้ว่าเราจะรู้จักกันอีกนานเท่าไหร่ ปัญญาจะเกิดก็เกิดในขณะนี้แล้วค่อย ๆ เจริญ

จากขณะนี้ไปสู่ขณะต่อไป
http://www.dhammahome.com/front/audio/show.php?id=7948

หัวข้อ...อบรมปัญญา ศึกษาพระพุทธศาสนามาเยอะ

ทำไมต้องเกิดอยู่ตลอดเวลา

ผู้ถาม เราอบรมเจริญปัญญาฟังพุทธศาสนามาเยอะ

ทำไมเรายังต้องเกิดอยู่ตลอดเวลา

สุ. ยังมีเหตุปัจจัยที่ยังไม่ได้ดับ ผู้ที่จะดับกิเลสต้องเป็นพระอริยบุคคล

พระโสดาบันบุคคลดับความเห็นผิด ความไม่รู้ลักษณะสภาพธรรมที่ปรากฏ

สามารถจะรู้แจ้งอริยสัจจธรรม ไม่มีทิฏฐิความเห็นผิดใด ๆ เกิดอีกเลย แต่ยัง

มีโลภะ มีโทสะ มีโมหะ เพียงแต่ว่าไม่ได้ยึดถือสภาพธรรมว่าเที่ยง ว่าเป็นตัว

ตน ว่าเป็นเรา เพราะเหตุว่าได้อบรมเจริญปัญญาจนประจักษ์แจ้งความจริง

ของสภาพธรรมที่เกิดดับ เพราะฉะนั้นถ้าไม่ใช่พระอริยบุคคล อย่าไปสงสัยว่า

ทำไมยังมีโลภะ มีโทสะ มีโมหะ เพราะว่าความรู้ขั้นฟังไม่สามารถจะดับกิเลส

ได้

http://www.dhammahome.com/front/audio/show.php?id=7889

...ข้าพเจ้าฟังธรรมจากวิทยุเสียงธรรมฯทุกวัน...ขออนุญาตบอกต่อในสิ่งที่ฟังมาค่ะ...
...จิตใจที่มีความมั่นคงในเทศนาธรรมของหลวงตามหาบัวก็คือการมีสมาธิที่มั่นคง...
...สมาธิที่มั่นคงชนิดที่จิตสงบมีแต่จิตผู้รู้ไม่ฟุ้งซ่านจะมั่นคงแน่วแน่เป็นเอกัคตารมณ์...

...ปัญญารู้ลักษณะสภาพธรรมในชีวิตประจำวัน...จะทำให้เกิดกุศลจิตขณะเจริญสมถและวิปัสสนา...

http://www.dhammahome.com/front/audio/show.php?id=4701

สาธุ สาธุ สาธุ

ขออนุโมทนากับท่าน รสริน กับการนำคำสอนดี ๆ มาฝาก