เข้าใจคุณ FLAME..ครับ..

และก็ไม่เข้าใจคุณอนัตตาธรรม..ด้วย..



มาคิดอย่างนี้ครับว่า..
หากย้อนกลับไป...พวกเราจะปฏิบัติตนอย่างไร..กับ..สุเมธดาบส

แม้จะไม่เชื่อฟังที่สุเมธดาบสสอน....แต่ก็คงไม่ขาดความน้อบน้อม..กระมั้ง??

แล้วมันเกี่ยวกันมั้ยเนี้ย....

ผมเข้าใจที่คุณกบต้องการสื่อครับ
แต่ผมก็ยังอยากฟัง คุณอนัตตาธรรมอธิบายเช่นกัน ว่า คุณอนัตตาธรรมเอารูปพระเยซูมาโพสในกระทู้ธรรมะต้องการสื่อถึงอะไร มีเจตนาอย่างไรถึงทำเช่นนี้

เอกอนไม่ได้ถามถึง สัญญา จ้า ท่าน sup

เอกอน เจาะจง ตรงนี้



ที่บอกว่าไม่ธรรมดา เพราะทันทีที่อ่าน
เอกอนเห็นมิติขององค์ประกอบของสิ่งที่ถูกกล่าวถึงทันที

แต่ท่านเห็น สัญญา

ในปฏิจจ. วงจรเต็มตามพุทธวจนะ
เพราะ อวิชาเป็นปัจจัย และอวิชาตรงนี้ ก็อยู่ห่างจาก สัญญา

ท่านเอาสัญญามาเป็นปัจจัยให้กับ อวิชา ตรงนั้นไม่ได้

อ้าว เห็นขีดเส้นใต้คำว่า ในสัญญา

สูตรนี้ พระสารีบุตรเป็นผู้สรุป ถ้าจะยกพระไตรปิฏกมาอธิบาย ก็คงต้องยกมาทั้งกระบินั่นแหละ เพราะมันเป็นสรุปทั้งหมด ถ้าจะให้อธิบาย มันก็ยิ่งกว่าหนังชีวิตอีก ยิ่งกว่ายาววววว .... อย่างสรุปก็อยู่ในปฏิสัมภิทามรรคเล่มเดียว

สรุปง่ายๆ ว่า สัมมาทิฐิที่นับเนื่องเป็นองค์แห่งมรรค หรือสัมมาทิฐิที่เป็นอนาสวะ หรือความเห็นที่ว่า สิ่งทั้งปวงไม่เที่ยงฯ มีนิพพานเป็นที่หมายก็แล้วกัน (มีธรรมในธิติญานเกิดก่อนญานในพระนิพพานเกิดขึ้นภายหลัง)



พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๑๐ สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค รวมเรื่องการพิจารณา อินทรีย์ ๖ ไว้ทั้งเล่ม น่าจะอ่านให้จบนะ ส่วนเรื่องเรื่องขันธ์ ๕ อยู่ในเล่ม ๙ ทั้งเล่มเหมือนกัน

เล่มที่ ๑๑ เฉพาะ มัคคสังยุต อธิบายเรื่องมรรค เช่น ว่าด้วยอวิชชา และวิชชาเป็นหัวหน้าแห่งอกุศลและกุศล, ประพฤติพรหมจรรย์เพื่อกำหนดรู้ทุกข์, มรรคภาวนาที่ตั้งไว้ผิดและตั้งไว้ถูก, ว่าด้วยสัมมาสมาธิอันประเสริฐ, เจริญอริยมรรคเพื่อกำหนดรู้เวทนา, เจริญอริยมรรคเพื่อละกามคุณ ๕, ข้อปฏิบัติเพื่อสำรอกราคะ, ประพฤติพรหมจรรย์เพื่อละสังโยชน์, ประพฤติพรหมจรรย์เพื่อถอนอนุสัย, ประพฤติพรหมจรรย์เพื่อกำหนดรู้สังสารวัฏ, ประพฤติพรหมจรรย์เพื่อสิ้นอาสวะ, ประพฤติพรหมจรรย์เพื่อทำให้แจ้งซึ่งวิชชาและวิมุตติผล, ผู้เจริญอริยมรรคเป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน, ผู้เจริญอริยมรรคน้อมไปในการสละ, ผู้เจริญอริยมรรคมีการกำจัดราคะเป็นที่สุด, ผู้เจริญอริยมรรคย่อมระบายอกุศลธรรม, ทิฏฐิที่ตั้งไว้ชอบย่อมทำลายอวิชชา, ผู้เจริญอริยมรรคย่อมทำสติปัฏฐานให้บริบูรณ์, ผู้เจริญอริยมรรคทำอกุศลธรรมให้สงบโดยพลัน, ผู้เจริญอริยมรรคทำให้สังโยชน์สงบหมดไป, ไม่มีผู้สามารถให้ผู้เจริญอริยมรรคกลับเป็นคนเลวได้ ฯ

แล้วยังไงล่ะ จะแย้งผมตรงไหน ก็ผมบอกไปว่าแค่การฟังการอ่านในสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน
มันยังไม่ใช่ปัญญา มันต้องปฏิบัติให้ถึงให้พบเสียก่อน และตัวที่พบนั้นแหล่ะปัญญา
ย้อนกลับไปอ่านเอาใหม่

สรุปบัญญัติทุกตัว คำพูดทุกตำที่คุณแสดงมา คุณคิดเองคุณสร้างเองจากมันสมองของคุณล้วนๆ
พุทโถ่! อาการแบบนี้เขาเรียกว่าหลงครับ

ถามหน่อยคุณก่อนแสดงความเห็นคุณไม่ได้อ่านเนื้อหาก่อนๆของคนอื่นเขาหรือ
ความเห็นของคุณมันก็เป็นเนื้อใจความของคนอื่นที่แสดงก่อนหน้า
เอาของเขามาดัดแปลงนิดหน่อยแล้วก็โพส โพสไม่โพสเปล่าดันมาตำหนิชาวบ้านเขาอีก

ผมว่าคุณต้องดูตัวเองครับ ใจเขาใจเรา ผมคิดอย่าง คุณก็คิดอย่าง
ผมจะไม่บอกว่าผมคิดอย่างไร เพราะตอบไปคุณก็ค้องเอาความคิดคุณเป็นที่ตั้ง

แต่ที่แน่ๆถ้าเราหาสมุฐานในเรื่องนี้ มันก็มาจาก ความอยากได้ ใคร่ดีของมนุษย์
อยากให้ตัวเองเป็นผู้ดี เป็นผู้บริสุทธิ์ อยากให้ชาวบ้านก้มกราบยอมรับ
จะบอกให้ครับ ทุกข์มาจากเหตุหรือกิเลสอยากจะรู้ว่า อะไรเป็นกิเลสเพื่อที่จะดับ
ในเรื่องนี้ต้องไปดูที่สมุฐานครับ คุณอนันตตา ลองมองดูตัวเองก็จะเห็นครับ

ผมทิ้งช่วงนานพอหรือยังครับ วรรคนี้ผมไม่มีความเห็นครับ
เพราะมันตลกกับการแสดงความเห็นของคุณ มันเหมือนดูตลกคาเฟ่
หยิบโน้นนิดหยิบนี่หน่อยมาเล่น มีทั้งพระเยซู มีลุงโฮ มียูทูบเป็นแบ็คกราวด์
คุณครับไม่ต้องลงทุนลงแรงมากขนาดนั้นก็ได้ เพราะยังไงๆมันก็ไร้สาระครับ


พุทโถ่! ดันมาบอกให้ชาวบ้านมีสติ สัมปชัญญะ แต่ดูตัวเองทำสิ

ท่านครับกรุณา อ่านอะไรให้ทั่วเสียก่อนสิครับ นี่ขนาดความเห็นผม
ไม่เยินเยอเป็นน้ำท่วมทุ่งแบบของท่าน ท่านยังอ่านความเห็นผมไม่ละเอียด
เวลาอ่านความเห็นผมกรุณาเอาใจจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าครับ
ไม่ใช่อ่านความเห็นคนอื่นอยู่ แต่สมองดันเอาไปปรุงแต่งเพื่อตอบโต้

ความเห็นผมอ่านแล้วก็จะรู้ว่า มันเป็นความเห็นที่บอกถึงสองลักษณะ
คำว่าโพนทนาเขาใช้กับฆราวาส อวดอุตริเขาใช้กับพระ
ท่านเข้าใจ ท่อนที่ผมบอกว่า ถ้าเป็นทางธรรมมั้ยครับ
ท่านครับเรื่องแค่นี้ทำไมต้องให้อธิบายซ้ำซากครับ ไหนบอกว่าใช้ปัญญานำไงล่ะครับ

มันเป็นเพราะการแสดงความเห็นของท่าน มันมีลักษณะน้ำท่วมทุ่ง ผักบุ้งโหรงเหรง
ท่านเอาสิ่งโน้นมาสิ่งนี้มาผสมปนเปกัน เอาบัญญัติอย่างหนึ่งไปใช้กับอีกอย่าง

อย่างเช่น อโทสะ พิจารณาให้ดี มันก็คือการไม่ให้มีอารมณ์โกรธเกิดขึ้น
และสิ่งนี้มันเป็นที่มาของการทำสมาธิ การทำสมาธิก็มีหลักให้ปิดทวาร ไม่อยากให้
อารมณ์เกิดที่ทวารไหนก็ปิดทวารนั้นเสียไม่ยอมรับรู้
มันก็เหมือนกับที่ท่านบอกให้ไปดับที่ทวารทั้งหก

ส่วนวิปัสสนาเขารู้อารมณ์ อารมณ์มันเกิดแล้ว
เมื่อเกิดมันก็ดับไปตามกฎแห่งธรรมชาติ

แล้วเรื่องอิทัปปัจจตา ท่านก็เอาลงมาเล่นเอามามั่ว
ท่านลองดูว่ามันผิดหลักหรือเปล่า
เขาอธิบายไว้ว่า มีเหตุก็ต้องผลตามๆกันมา การดับมันต้องดับที่ต้นสาย
แต่การกระทำของท่าน มันคนละเรื่องกับอิทัปปัจจตา
ท่านเล่นไม่ยอมรับรู้ถึงเหตุที่เกิดต้องหน้า ถ้าไม่รับรู้เหตุมันก็คนละเรื่อง
เช่นเดียวกับ ปฏิจจสมุบาท เมื่อเกิดเป็นคนอยู่ในสังคม มันต้องมีการสื่อสาร
การไปรับรู้คำพูดคนอื่น มันย่อมต้องเกิดสิ่งต่างๆในปฏิจจ์ฯ ไล่มาเป็นสายตามกฎ
แห่ง อิทัปปัจจตา เราต้องไปดับอวิชาในปฎิจจ์ เขาเรียกดับต้นสาย

วิธีการของท่านมันแค่ไม่ยอมรับรู้ตั้งแต่ต้น แถมสับสนในหลักของธรรมชาติครับ



ทั้งหมดมันเป็นเพราะท่าน เพ้อเจ้อร่ายยาวจนจับประเด็นไม่ได้
ความเห็นท่านเลยกลายเป็นจับฉ่าย ท่านลองแยกประเด็นดูสิครับ
ท่านจะได้เข้าใจความเห็นของคนอื่นหรือของตัวเอง

ลองหวลย้อนกลับไปดูหน่อยครับที่ผมเข้ามาขอความเห็นจากท่าน
ก็แค่ คำว่าปัญญานำที่ท่านใช้อยู่มันใช่ปัญญาหรือเปล่า ประเด็นมันอยู่แค่ตรงนี้

ถามหาสัญญากัน ใช่ สัญญา ที่นี่ป่ะ


http://www.charyen.com/jukebox/play.php?id=30242

อโทสะ เป็นสภาวะที่จิตปราสจากโทสะ เกิดด้วยอาการ ๒ อย่าง คือ กดข่มด้วยสมถะ และประหารด้วยปัญญา

... ความคิดที่เกิดขึ้นกับท่านตอนนี้ จริงๆ มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ เดี๋ยวก็ต้องดับไป ใช่มั้ย?

โฮฮับ เขียน
ผมว่าคุณต้องดูตัวเองครับ ใจเขาใจเรา ผมคิดอย่าง คุณก็คิดอย่าง
ผมจะไม่บอกว่าผมคิดอย่างไร [color=#FF0000]เพราะตอบไปคุณก็ค้องเอาความคิดคุณเป็นที่ตั้ง[/color]

อนัตตาธรรม เขียน
คำพูดข้างบนนี้ควรย้อนกลับไปให้คุณโฮฮับหลายๆครั้งครับ จนกว่าจะคลายความเห็นผิด ยึดผิดทั้งหลายได้

ท่านบอกว่าเอาปัญญานำ ปัญญาตัวนี้ก็คือ สิ่งที่พระพุทธเจ้าค้นพบไว้แล้ว
ท่านบอกว่าเราแค่ทำตามพระพุทธเจ้า นั้นก็คือปัญญา
เรื่องราวการค้นพบของพระพุทธเจ้า ก็มีบันทึกไว้เป็นพระไตรปิฎก
การศึกษาเราก็อาศัยการอ่านจากพระไตรปิฎก
สิ่งที่ท่านพูดมา มันก็คือการทำตามพระไตรปิฎก

การที่ท่านบอกว่าให้พิจารณา ว่าไม่เที่ยงตามพระไตรปิฎก
ผมถามหน่อยครับมันแตกต่างจากการท่องจำตรงไหนครับ
ท่านรู้มั้ยครับว่า การพิจารณาที่ท่านบอก มันก็คือการสาธยาย
ในสิ่งที่มีบันทึกไว้ ท่านไปอ่านไปจำมา พอเวลาเกิดผัสสะขึ้น
สมองของท่านก็ลำดับสิ่งที่ท่านท่องจำไว้ออกมา พอสมองท่านเปลี่ยนเรื่องคิด
ผัสสะมันก็เปลี่ยน มันทำให้ท่านหลงเข้าใจไปว่า นั้นคือการดับกิเลสอะไรของท่าน

การที่ท่านบอกว่าท่านพิจารณาปัจจุบันอารมณ์ มันก็คือย้อนความทรงจำ
ไปหาสิ่งที่ท่านท่องไว้คือพระไตรปิฎก ที่ท่านกล่าวมามันเป็นการสาธยาย
เนื้อหาในพระไตรปิฎกที่ท่านไปจำมา
การที่พระสวดมนต์ก็เป็นการสาธยายพระไตรปิฎกเช่นกัน
สรุปมันก็คือการทำสมาธินั้นเอง
อยากบอกให้อีกอย่างครับ การจะพิจารณาธรรมเพื่อการดับนั้น
ไม่ใช่ว่าใครๆก็ทำได้นะครับ บุคคลนั้นจะต้องได้ปัญญาก่อน
แล้วจึงใช้ปัญญานำการพิจารณาธรรม ปัญญาที่ว่าเป็นปัญญาของงอริยบุคคลครับ
ไม่ใช่ปัญญาคิดเองเออเองแบบท่าน

ก็ใช่ไงครับมันต้องประหารด้วยปัญญา แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า อะไรเป็นตัวปัญญา
และปัญญามันเกิดหรือยัง

มันเป็นการเข้าใจผิดของคนหรือเปล่าที่ไปเข้าใจว่า การเปลี่ยนเรื่องคิดเป็นปัญญา
เข้าใจไปว่าเรื่องที่เกิดก่อนดับไปแล้ว มันจะไม่ก่อเชื้อไว้ปรุงแต่งอีก
แล้วก็เป็นการเข้าใจผิดหรือเปล่าว่า การย้อนเนื้อความจำเก่าๆเป็นปัญญา


การเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปมันต้องเป็นการเกิดขึ้นตรงหน้า
ไม่ใช่แกล้งไม่สนใจด้วยการไปเอาเรื่องอื่นผัสสะอื่นมาแทนที่
การทำแบบนี้เขาเรียก เอากิเลสมากดกิเลสครับ

ผมไม่ได้คัดคานหรือค้านอะไรท่านนะ การกำหนดรู้ด้วยปัญญา เห็นด้วยปัญญา ประหารด้วยปัญญา ในธรรมวินัยกล่าวเช่นนี้ ผมก็เอามาบอกเช่นนี้ เรียกว่า ปริญญา ๓ เป็นปัญญาของโสดาปัตติมรรค หรือเป็นความรู้ของผู้ที่กำลังทำให้แจ้งซึ่งโสดาปัตติผล ... ถ้าไม่รู้แบบนี้ ชีวิตนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้โสดาปัตติผล เพราะมรรคก็ยังไม่ได้

ข้อมูลเปลี่ยน ความคิดเห็นเปลี่ยน ถ้าเปลี่ยนไปในทางที่ชอบ เอามาดับกิเลสตัณหาที่ปัจจุบันอารมณ์ได้ มันก็คือปัญญา ปัญญาในธรรมวินัยนี้ รู้แล้วเอามาดับกิเลสตัณหาได้ทันเลย ตั้งแต่วินาทีแรกที่รู้ พระพุทธองค์ท้าพิสูจณ์ ทำแล้วอกุศลดับ กุศลเกิดได้จริงหรือเปล่า ให้ทดลองดู

ปัญญาคือสิ่งที่เรามาประหารกิเลสตัณหา มันไม่ได้มีอยู่ในตัวเราตั้งแต่เกิด มันเป็นปัจจัยภายนอกที่ต้องป้อนเข้า หรือสอนให้จิตมันรู้ก่อน ปัญญาในธรรมวินัยนี้จึงเริ่มเกิดจากการได้สดับรับฟังแต่บุคคลอื่น หรือได้มาจากการเรียนรู้ เรียนแบบทางโลกนี่แหละ เพราะวินาทีแรกก่อนท่านจะได้ฟังความรู้เรื่องทุกข์กับการดับทุกข์ ทุกๆ ท่านอยู่ในฐานะปุถุชน จะเอาอะไรไปเรียนให้พิศดาร ... ได้ฟังแล้ว รู้แล้ว เห็นด้วยแล้ว หมายถึงท่านข้ามสมมุตินิยามไปแล้ว ล่วงภูมิปุถุชนไปแล้ว เป็นจุลโสดาบัน หรือ สัทรานุสารีหรือธัมมานุสารี

มองดูตามดูมันเกิดดับ แล้วปัญญาจะเกิด ไม่มีในธรรวินัยนะครับ เหมือนจะเป็นวิปัสสนา แต่ไม่ได้ใส่ความคิดเห็นลงไป ที่ไม่ใส่ก็เพราะไม่รู้ ไม่รู้ก็เพราะไม่มีใครมาบอก จึงกลายเป็นการกำหนดจิตไปเพ่งจ้อง ไม่ประกอบด้วยโลกุตระปัญญา หรือ ความรู้ที่จะทำให้พ้นโลก ก็เลยออกมาเป็นมิฉาสมาธิแต่เพียงเท่านั้น เพราะไปเห็นว่าเพ่งจ้องแล้วปัญญามันจะเกิดขึ้นมาเอง ... ตรงนี้มันมีที่มาจากการเห็นการเกิดดับฯ ในสมาธิของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก่อนที่ท่านจะตรัสรู้ แล้วท่านก็สรุปมาให้เราฟังหลังจากที่ท่านตรัสรู้ว่า อะไรเกิดมันก็ต้องดับทั้งนั้น ... แล้วท่านเชื่อตามมั้ย?


ตั้งแต่คุยมา อันนี้เข้าท่าที่สุด มองเห็นจริงๆ นะครับว่า ปัจจุบันอารมณ์ หรือ รูปที่เห็นต่อหน้า เสียงที่ได้ยินตอนนี้ กลิ่น รส สัมผัส หรือความคิดที่เกิดขึ้นตอนนี้ มันเป็นแต่ธรรมชาติที่ไม่เที่ยงฯ ไม่ได้เพ้อเจ้อเอา หรือท่องจะกลายเป็นการหลบผัสสะ ... จุดนี้อธิบายยากที่สุดในเรื่องของการวิปัสสนา เพราะถ้าทำผิด จะเป็นสมถะทันที ต้องทำเองจึงจะรู้เองเห็นเอง คำว่าดวงตาของปัญญา หรือ ความคิดเห็นชอบ ปัญญาชอบ ถ้าทำถูก กิเลสจะดับได้โดยพลัน คือ หายไปต่อหน้าต่อตา จะคิดในใจ หรือจะพูดออกมา ก็มีผลเหมือนกัน

รถที่เราขับ มันก็ใหม่ดี สักวันมันก็ต้องเก่า สักวันมันก็ต้องพัง ... ถ้ามีความคิดเห็นตามนี้ ก็คือ เห็นแล้วด้วยปัญญาจักษุ เอาความคิดแบบนี้แหละ ไปพิจารณาสิ่งที่เรารับรู้ทั้ง ๖ ทาง ให้ทันต่อปัจจุบัน แต่เนื่องจากเรารับรู้ตลอดทั้ง ๖ ทาง เวลาวิปัสสนาให้เอาอย่างใดอย่างหนึ่งที่โดดเด่นที่สุด ถ้าไม่ทันก็ไม่เป็นไร เอาใหม่ได้ ถ้าทันเป็นประจำ ก็เรียกว่า เป็นผู้ไม่ประมาท อยู่ในทาง หรือ อยู่ในมรรค

เรื่องอื่นๆ ที่พูดกันมา ท่านจะลบออกไปให้หมดก็ยังได้ แต่ก่อนอื่น ท่านต้องลองวิปัสสนา ท่านจึงจะรู้เห็นการดับของกิเลสที่ปัจจุบันอารมณ์ด้วยตัวท่านเองให้ได้ก่อน เอาเรื่องอะไรก็ได้ที่ท่านดับมันได้โดยยาก ของที่อยากได้ คนที่คิดถึง อะไรที่เห็นแล้วหงุดหงิดขึ้นมาทันที ฯ ทำอย่างไรก็ไม่หาย ลองเอาวิธีนี้ไปดับดู ดับได้ไม่ได้ ไม่ได้เสียหายอะไร ไม่ได้ลงทุนอะไร ... แล้วเรื่องเรียนเพิ่มเติมค่อยมาว่ากันต่อทีหลังก็ยังได้ ... ปัญญามันจะคืออะไร ช่างหัวมัน ยกไว้ก่อน เอาทิ้งไปก่อนก็ยังได้ ถึงรู้ไป ไม่รู้จักเอามาไช้ ก็เป็นได้แค่บุรุษเปล่าเรียนธรรมเท่านั้น

"ธรรมนี้ละเอียดนุ่มลึก รู้ได้เฉพาะบัณฑิต ปฏิบัติได้เฉพาะตน ฯ"

จิตประภัสสรเป็นสิ่งที่มีอยู่ต่างหาก หรือ