ในปัจจุบันนี้มักจะได้ยินคนพูดคนสมัยนี้ไม่ค่อยเข้าวัด ห่างเหินจากวัด แต่ถ้าเรามาพิจารณาดูดีๆแล้วจะเห็นได้ว่าเป็นเพราะวัดเองที่ทำให้คนไม่อยากเข้า วัดบางวัดมีหลวงตาแกๆอยู่รูปเดียว บางวัดก็มีสองสามรูปพระเองก็ไม่มีคุณภาพพระที่มีคุณภาพหน่อยท่านก็ไม่อยู่เพราะอยู่แล้วไม่มีอนาคต พระที่อยู่ก็ไม่สามารถที่จะอบรมสั่งสอนชาวบ้านได้ แถมต้องทำตามที่กำการวัดต้องการจะขัดไม่ได้ถ้าขัดต้องมีเรื่องกัน พระท่านเองก็ไม่มีบารมีที่จะดึงศรัทธาญาติโยมให้เข้าวัด วัดเองก็ไม่มีสิ่งดึงดูดให้คนเข้าวัด บางวัดสกปรกหมาขี้เลื้อนเต็มวัด ญาติโยมเองเข้าวัดมาก็ไม่รู้จะทำอะไร เพราะไม่มีพระเป็นผู้นำพาทำโน้นพาทำนี้ บางวัดที่มีทิวทัศน์ร่มรื่นหน่อยก็กลายเป็นที่จู๋จี๋ของวัยรุ่นไป ในทางกลับถ้าวัดใหนที่มีการจัดระเบียบที่ดี พระปฏิบัติดี มีพระเป็นผู้นำคอยทำพาทำโน้นทำนี้วัดนั้นก็จะมีญาติโยมเข้าเยอะ เช่น วัดทองเนียม ดังนั้นจึงสรุปได้ว่าการที่คนไม่ค่อยเข้าวัดเพราะวัดไม่น่าเข้า

เพราะคนไม่รู้...ไม่รู้อันไหนบาปอันไหนบุญ....คนจึงไม่เข้าวัด

แต่ที่..วัดไม่น่าเข้า....เพราะคนไม่รู้อยู่ในวัด

คนไม่เข้าวัด เพราะ ยังไม่เห็นความสำคัญด้านจิตใจมากนัก
จะเข้าวัดมากขึ้นเมื่อเจอความทุกข์ในชีวิต

วัดไม่น่าเข้า เพราะบ้างทีธรรมะก็ดูซับซ้อนเกินกว่าที่จะเข้าใจและมีคนเห็นว่าเป็นเรื่องไกลตัว ขึ้นกับวิธีการสอน ว่าจะประยุกต์อย่างไร ให้ธรรมะและคนในแต่ละยุคสมัย เข้าด้วยกันได้ เห็นว่าธรรมะเป็นเรื่องใกล้ตัว พบได้รอบๆตัวเอง

อยากให้คนเข้าวัด อนาคตอาจจะต้องตั้งเครื่องคอมพิวเตอร์ไว้
ยังกะร้านเกมส์ ละกระมัง
ให้คนเข้าไปสืบค้นธรรมะ หรือไม่ก็พระไตรปิฏก
หรือไม่ก็มีการดาวน์โหลดธรรมะ ด้วยสื่อ ซีดี ดีวีดี ต่างๆ

ผมว่าความศรัทธานำคนเข้าวัด แต่ว่าวัดที่ไม่พร้อมสมบูรณ์ตัวผมเองก็ไม่กล้าไป แต่เท่าที่เห็นทุกวัดที่ผมไปก็ดีนะ ใส่เงินทำบุญตามศรัทธา ไม่เดือดร้อนเราโดยเฉพาะจิตใจเรา ไม่ทำบุญด้วยเงินก็ไม่มีใครว่าเราหากเราไปไหว้พระด้วยความศรัทธา หากเราไปวัดแต่จิตใจเรายังเดือดร้อนเพราะความเพ่งเล็งตัวเราเองก็มีอกุศลธรรมเกิดขึ้น ไม่สามารถเข้าถึงความศรัทธาต่อธรรมะที่ควรจะได้รับอันตัวเราปราถนาจะให้เกิดขึ้น หากจะถามว่าวัดที่ไม่พร้อมไม่สมบูรณ์เป็นอย่างไรก็ต้องอาศัยการพิจารณาหลายๆด้าน

น่าสงสารชาวบ้านจัง เข้าไม่ถึงวัด

หลายปีมาแล้ว....
ทำงานในป่าในเขา...อาศัยวัดนอน...

อยากคุยปรัชญาชีวิตกับหลวงพ่อ...

แต่เห็นหลวงพ่อหน้าตาเศร้า ๆ..จึงถาม...

ก็ได้ความว่า...ยังไม่มีเจ้าภาพกระฐิน...อยากสร้างโบสก์จะได้เลื่อนขั้น...

อ่อ...วัตถุ
ก็เลยจบข่าว...

วัดไม่น่าเข้า...เพราะคนไม่รู้อยู่วัด..

เราคิดว่า คนที่จ้องแต่จะเข้าวัด เข้าใจว่าบุญอยู่ในวัด ต้องไปเอาบุญกับพระ ก็ยังเข้าใจผิดอยู่ เมื่อวัดไม่น่าเข้าจึงโทษวัด

สมัยพุทธกาลก็ไมไ่ด้มีวัดอะไรใช่ไหม เพราะบุญนั้นอยู่ที่ตัวเรา สำหรับเรา คิดว่า การได้พบสมณะผู้สันโดษนั้นเป็นลาภอันประเสริฐ พบสมณะ...อาจไมไ่ด้เจอที่วัดก็ได้ และก็เป็นลาภ...คือ ถ้าไม่เจอเลยตลอดชีวิตก็ถือว่าเราวาสนาน้อยเอง แต่ถ้าได้พบ...คือ ลาภอันยิ่งใหญ่อย่างหนึ่ง

อย่าเอาภาระ ควมคาดหวังฯลฯ ไปฝากไว้กับคนที่วัดเลย เขาเองก็ยังสุขๆ ทุกข์ๆ เหมือนเรานี่ เข้มแข็งและดำเินินตนตามหลักที่พระพุทธองค์วางไว้ให้ไปเรื่อยๆ ดีกว่าค่ะ

เป็นเรื่องที่น่าสลดใจมากครับ

ผมเห็นว่าอีกประเด็นที่ทำให้วัดไม่น่าเข้า ซึ่งเป็นอีกด้านของสิ่งที่คุณกบได้ชี้แจงไว้แล้วก็คือ

"วัดไม่น่าเข้า เพราะเราคนนอกไม่รู้ ว่ามีคนไม่รู้อยู่ในวัด"

นั่นคือ เราเห็นว่าวัดไม่น่าเข้า เนื่องจากความเข้าใจผิดของตัวเราเอง

หลายๆคน รวมถึงตัวผมเองในอดีตชอบมองว่า พระต้องเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ต้องมีศีลธรรมสูง และจะคาดหวังว่าพระทุกรูปต้องมีลักษณะตามที่กล่าวนี้ เมื่อเห็นข่าวพระปฏิบัติไม่น่าเลื่อมใส หรือทำผิดศีลธรรม ศรัทธาจึงสั่นคลอนอย่างรุนแรง พาลมองว่าวัดไม่น่าเข้า หรือซ้ำร้ายมองว่าศาสนาเป็นเรื่องโกหกหลอกลวงไป

แต่ในความเป็นจริง พระ ก็คือคน ย่อมมีหลายหลากแตกต่างกันไป พระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบก็มีอยู่ และพระที่ปฏิบัติไม่ดีไม่ชอบก็ย่อมมีอยู่เช่นกันเป็นธรรมดา ยิ่งศาสนาเป็นที่สงบร่มเย็น ย่อมเป็นที่ดึงดูดต่อทั้งผู้มีสัมมาทิฏฐิให้เข้ามาศึกษา และผู้มีมิจฉาทิฏฐิให้เข้ามาแสวงหาผลประโยชน์

เราเรียกพระรวมๆว่าพระภิกษุ ทั้งที่จริงๆแล้ว คำว่าภิกษุ แปลว่า "ผู้เห็นภัยในวัฏสงสาร"

นั่นหมายความว่า จริงๆแล้ว พระ ไม่จำเป็นต้องเป็นภิกษุ และผู้เป็นภิกษุก็ไม่จำเป็นต้องเป็นพระ

ควรแยก "ภิกษุ"ออกจาก "พระ" และเมื่อใดก็ตามที่ได้ยินเรื่องร้ายๆเกี่ยวกับ "พระ" ก็จะเข้าใจเองว่า มันเป็นเช่นนั้นเองเป็นธรรมดา เรื่องธรรมดาเหล่านั้นมีมา และจะมีอยู่ไปตลอด อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเรื่องเหล่านั้นจะมีหรือไม่มีก็ตาม วัดในใจเรายังคงงดงาม ศาสนาในใจเรายังคงงดงามดังเดิม

สาธุ...คุณ Hanako..

ใช่ครับ...ดูที่ตัวของเราดีที่สุด..

สาธุ...คุณ คนธรรมดาๆ..


ก็เพราะยังพึ่งตัวเองไม่ได้....จึงหันไปพึ่งผู้อื่น...พอไม่ได้อย่างใจ..ก็โทษคนอื่น...ไม่ดูโทษของตัว

เป็นธรรมดา...

แต่อีกแง่มุมหนึ่ง...

เราก็อยากให้ศาสนาเจริญเน๊าะ....ลูกหลานเหลนโหลนจะได้พบพระพุทธศาสนาอย่างเรา....เดียวเราก็ตายแล้ว...ไม่ได้อยู่สอนเขาหรอก..




ช่าย....ว่าแต่เขา...งั้ยเราไม่ทำ...

แล้ววัดมีไว้เพื่ออะไรครับ มีไว้เป็นที่ปล่อยหมาหรอ

วัดสำหรับบางคนมีไว้เป็นที่หลบหลีกจากความวุ่นวายทางโลกเพื่อการศึกษากายใจ เพื่อยกระดับจิตใจตนเองให้สูงขึ้น
วัดสำหรับบางคนมีไว้เป็นที่พึ่งพิงเมื่อยามทุกข์ใจ เมื่อใจทุกข์เกินทน เดินต่อไม่ไหว ก็เข้าไปพักใจในวัด เมื่อพอมีกำลังแล้วจึงออกมาสู้โลกต่อไป
วัดสำหรับบางคนมีไว้เป็นที่ประกอบพิธีกรรมตามที่ตนเองเลื่อมใส เชื่อว่าทำแล้วจะได้คุณ ทำแล้วจะได้ประโยชน์แก่คนเอง
วัดสำหรับบางคนมีไว้เป็นที่ประกอบอาชีพ เป็นตลาดค้าขาย แสวงหาผลกำไรเพื่อเลี้ยงชีวิต
วัดสำหรับบางคนมีไว้เป็นแหล่งแสวงหาผลประโยชน์ซึ่งเก็บเกี่ยวเอาจากความศรัทธาของผู้อื่น

วัด ก็คล้ายๆโรงเรียน

สำหรับครู โรงเรียนคือที่เราจะสอนหนังสือ อบรมเด็กรุ่นต่อไปให้มีความรู้ให้เป็นคนดี
สำหรับเด็ก โรงเรียนคือที่เราจะไปเรียนรู้ ไปเจอเพื่อนๆ ไปเจอครูอาจารย์ เป็นที่ๆดีงาม
สำหรับผู้บริหารโรงเรียน โรงเรียนคือแหล่งรายได้
สำหรับเด็กเกเร โรงเรียนก็คงเป็นสถานที่ไร้ประโยชน์ น่าเบื่อ น่ารังเกียจ

โรงเรียนเดียวกันแท้ๆ แต่ต่างคนมองเห็นภาพโรงเรียนต่างกัน

สุดท้าย วัดก็คือสถานที่

สถานที่ดีหรือไม่ดีด้วยตัวเองไม่ได้หรอก สถานที่จะดีไม่ดี จะเป็นที่ชอบใจไม่ชอบใจ อยู่ที่ใจของคนมองเองต่างหาก

ท่านก็ถามใจท่านเถอะ ว่าวัดในสายตาของท่าน เป็นสถานที่อย่างไรกันแน่

มีประโยชน์อื่นหรือไม่ หรือว่าเอาไว้ปล่อยหมาอย่างเดียว

แค่นึกอยากจะเล่า แถวบ้านก็มีอยู่4-5วัด อยากทำบุญ ก็ต้องทำใจไปก่อนเหมือนกัน แทบทุกวัดนั่นแหละ แต่ก็ยังทำเป็นปกติ และก็ทำเยอะเสียด้วย เพราะแก่แล้วกระมัง
.......วัดหนึ่ง ทีไปวัดดังเสียด้วย ผู้ใต้บังคับบัญชาแนะนำ เราก็ไม่รู้จัก ไปถึงก็ซื้อถังสังฆทานเตรียมไว้
คนเยอะมาก ถือถังสังฆทานรอกันเป็นกลุ่มๆ สักพักก็มีเจ้าหน้าที่ของวัดมาต้อนให้ไปนั่งพับเพียบในศาลาเล็กๆ สัก20คนเห็นจะได้ (ถือถังสังฆทานทั้งหมด) แล้วจู่ก็มีพระผู้ช่วย(เข้าใจเอาเอง) ลากผ้าเหลืองผืนใหญ่มาก มาคลุมพวกเราทั้ง20คนไว้ (เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรตกกระไดพลอยโจนแล้ว) คลุมเสร็จ ท่านก็สวดกันพึมพำเลย ไม่รู้ว้าสวดอะไร สักพัก ก็มีคนมาดึงผ้ายักษ์นั้นออกไป แล้วบอกว่า หลวงพ่อท่านได้เปลี่ยนชีวิตให้ทุกคนเป็นชิวิตใหม่แล้ว(อะไรทำนองนี้) เอาสังฆทานไปถวายได้ เราถวายเสร็จก็กลับ ในใจอยากจะถามท่านเหมือนกันว่าทำไมไม่ถามเราก่อนว้าเราอยากเปลี่ยนไหม เพราะที่มาวัดนี้ต้องการแค่มาทำบุญ อันนี้ คนอื่นจะคิดอย่างไรไม่รู้ เราเสียดายปูน เสียดายกระเบื้อง อยู่ในใจเหมือนกัน.....
.........วัดที2 วันนั้นเราตั้งใจไปถวายสังฆทานอีก เราเป็นคิวที่ 4 คนแรกเข้าไปหาหลวงพ่อ ได้ยินเขาถามและโต้ตอบกัน ทำนองว่าที่บ้าน มีเสาตกน้ำมันอยู่กลางบ้านจะเป็นอะไรไหม โต้ตอบกันไปสักพักก็ถอยออกมา คนที่2 เข้าไป ถามเรื่องทำนองว่า ที่บ้านมีฤาษี อยู่2ตน ตนหนึ่งหาพบแล้ว เอาออกจากบ้านไปแล้ว แต่อีกตนยังหาไม่พบ จะเป็นอะไรไหม คนที่3 เข้าไปอีก ถามเรื่องล้อเกวียนโบราณ ที่อยู่กลางลานหน้าบ้าน จะทำให้เดือดร้อนอะไรไหม เราคิวที่4 เตรียมอาหารประณีต จีวร คิลาเภสัช อย่างดีชุดใหญ่ไป เพื่อถวายสังฆทาน ได้เห็นวัตถุประสงค์ในการเข้าวัด ของพุทธบริษัท แต่ละท่านแล้ว ไม่รู้จะไทษพระหรือโทษโยมดี วัดไม่น่าจะเกี่ยวนะ เกี่ยวแค่พระกับโยมน่าจะถูกกว่า ก็พิจาณรากันดู
........เอาอีกวัด วัดนี้ดังมาก สมภารย์ รับบทแทนพระทั้งวัด ใครมาทำสังฆทานหลวงพ่อรับเอง
ท่านคุยเก่งมาก เป็นกันเองญาติโยมติดเยอะ วันนั้นเราไปทำสังฆทาน คนก่อนหน้าเรา ทำงานขายรถยนต์ อะไรทำนองนี้ หลวงพ่อท่านก็ถามดังๆ ได้ยินกันทั่วนั่นแหละ ว่าดาวน์ เท่าไร ผ่อนยัง อย่างหลวงพ่อนี้ ซื้อได้ไหม อะไรทำนองนี้ คนที่สองก็เข้ามา เป็นสาวโรงงาน ก็ถือพระปิดตามาองค์หนึ่ง บอกว่าเป็นของตกทอด ให้หลวงพ่อช่วยเบิกเนตร(เปิดตาให้หน่อย) ท่านก็รับไปทำปากขมุบขมิบแล้วส่งคืนให้ บอกเบิดเนตรให้แล้ว เอาไปบูชาได้ เรานั่งใกล้ๆก็คิดจะถามเล่นขำๆว่าหลวงพ่อไปเปิดตาท่าน หลวงพ่อทราบหรือไม่ว่าอาจารย์ที่สร้าง ท่านไปปิดตาไว้ทำไม อีกคนไปปิดไว้ อีกคนมาเปิดจะให้เราเชื่อใครดี
...นี่แหละเรื่องวัด ที่อยากเล่า...ก็ไปพิจารณากันดู เจโตวิมุตื/

อ่านแล้ว..ก็มีความสุข..อีกแบบ