ทำไมเมื่อปฏิบัติธรรมสายหลวงปู่มั่นไปได้สักพักแล้วกินเนื้อสัตว์ไม่ได้ทุกชนิดทั้งที่อยากกินแต่พอได้กลิ่นแล้วจะเหม็นมากๆ และจะละอายต่อปาปทุกครั้งที่ทำผิดศีลแม้แต่บางครั้งไม่ตั้งใจโกหกใคร หรือว่าใคร แม้แต่คิดไม่ดีกับคนอื่นก็เหมือนรู้สึกผิดแล้ว ไม่อยากได้อยากมีอะไรมากๆ อยากอยู่อย่างสันโดษ
ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่อยากดูหนังหรือละคร หรือแก่งแย่งแข่งขันกับใคร แต่ชอบฟังธรรมมะ หรืออ่านหนังสือธรรมะ สามารถนั่งฟังธรรมหรืออ่านหนังสือธรรมมะได้เป็นวันๆ อยากทำทาน ถ้าได้ทำทานแม้น้อยนิดแต่ก็สุขใจอย่างบอกไม่ถูก จะรู้สึกเศร้าใจทุกครั้งที่เห็นคนทำร้ายสัตว์หรือทำร้ายกันเอง ถ้าเห็นคนหรือสัตว์เดือดร้อนแล้วไม่ช่วยจะรู้สึกผิดทุกครั้งไป และไม่ชอบขออะไรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งที่เมือก่อนชอบขอมาก จะดีใจทุกครั้งที่เห็นคนอื่นได้ดี มีความสุขทั้งที่ไม่รู้จักเขาก็ยินดีกับเขาด้วยแต่จะรังเกียจพวกที่นินทาคนอื่นและคิดร้ายกับคนอื่น ท่านผู้รู้ช่วยตอบด้วยว่าทำไมเป็นอย่างนี้ ทั้งที่เมือก่อนไม่เป็น

คุณเองอาจจะตอบคำถามนี้ได้ดีที่สุดก็ได้ครับ

เจริญในธรรม

ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ตองมีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ แล้วจะเห็นผล

อาจจะเป็นกิเลสอีกชนิดหนึ่งที่เมื่อปฏิบัติธรรมจะพบ พอเวลาผ่านไปก็จะกลับคืนสู่สภาวะปกติ พระท่านบอกว่าพิจารณาว่าสักแต่เกิดขึ้นแล้วตัวเราดูให้รู้อย่าพึ่งด่วนสรุป ปฏิบัติธรรมตามปกติต่อไปอย่าพึ่งเลิกเสียก่อน

ความรู้สึกยังเอนเอียงอยู่ (จิตยังไม่เป็นกลางต่ออารมณ์) จขกท.จะต้องกำหนดรู้อารมณ์นั้นไปอีก

ขอขอบพระคุณท่านผู้รู้ ทุกท่านอย่างสูงที่ได้โปรดกรุณาช่วยตอบกระทู้ ช่วยแนะนำ ให้เกิดปัญญา ให้เกิดกำลังใจ ในการรักษาศีล ปฏิบัติธรรม ต่อไปครับ

ขออนุโมทนาต่อความใฝ่ในธรรมของคุณเอนกด้วยค่ะ
ขอให้เจริญในธรรมค่ะ

โมทนาสาธุด้วยครับ...กับความดีที่มาปฏิบัติธรรม.

ใหม่ ๆ กำลังใจมันฟู....เพลินในธรรมะ...สุขในธรรมะ...ยังกะพระอริยะเจ้าเลยแหละ

แต่..เมื่อไรใจมันแฟบ...มันก็กลับมาเหมือนเดิม...

นี้เรียกว่า..มันแสดงอนิจจังให้เห็น..

หากยังไม่เห็น..เดียวก็ได้เห็น

ยามที่ได้เห็นแล้ว....อย่าเสียกำลังใจก็แล้วกัน

ให้คงความเพียรเข้าใว้...อย่าได้ใส่ใจว่า..ตอนนี้ก้าวไปถึงไหนแล้ว...

ที่คิดว่า..ได้นั้นได้นี้แล้ว...เดียวมันก็อนิจจัง...

สู้ต่อไป...

ความไม่ชอบ ไม่อยาก มันก็คือสิ่งที่เราต้องพิจารณาฝ่าฟันไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ

มันเป็นสภาวะของจิต ชนิดหนึ่ง จิตนี้มันไม่แน่นอน วันนี้ อาจจะเรียกได้ว่า มันติดในบุญกุศลมันอาจจะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ไม่ได้ไปดัดจริตอะไร แต่มันก็เป็นอาการติดอย่างหนึ่งเหมือนกัน ถามว่าปัญหา มันอยู่ตรงไหน อยู่ตรงที่ว่าอารมณ์อย่างนี้ มันทำให้ชีวิต ปกติของเราเดือดร้อนไหม คนรอบข้างเดือดร้อนไหม โดยเฉพาะความรู้สึกที่ว่าตัวเราดีกว่าคนอื่นแล้ว (ภาษาธรรม เขาเรียกมานะ) อันนี้สำคัญที่สุด มันบังความจริงหรือสัจจะธรรมไว้เลย จะก้าวต่อไปยากตัวมานะนี้ ถ้าไม่รู้ทันมัน
.....คือจิตนี้มันหลอกเราได้ตลอดทุกช่วงการปฏิบัติ เรารู้เราเห็นจริง แต่ต้องเข้าใจว่าบางเรื่อง บางอย่างมันไม่ใช่ของจริง(สัจจธรรม) เราต้องเข้าใจให้ตรงว่าสภาวะของความหลุดพ้นนั้น ไม่ใช่ทานเปรี้ยว แล้วไม่รู้สึกเปรี้ยว ทานหวานแล้วไม่รู้สึกหวาน พระอรหันต์ท่านทานเปรี้ยวท่านก็รู้สึกเปรี้ยว
เหมือนเรานี่แหละ ทานหวาน ท่านก็รู้รสหวานเหมือนเราไม่ต่างกัน ถูกหมอฉีดยา ท่านก็เจ็บเหมือนเรา
แต่จิตของท่านไม่เข้าไปยึด ไม่เกิดสังขาร(การปรุงแต่ง) จึงไม่เกิดความยินดี พอใจกับรสเปรี้ยวหรือหวานนั้น ถามท่านว่าถูกฉีดยา ยังมีความรู้สึกเจ็บอยู่ไหม(พระอรหันต์ยังมีเวทนาไหม)ท่านก็ว่าเจ็บ ก็อย่าไปเอากับมัน ซึ่งหมายความว่าแยกจิตออกจากกายเสีย เวทนาที่เกิด ก็ให้เกิดที่ธาตุ4 คือกายสังขารเพียงอย่างเดียว จิตสังขารนั้นไม่มี ทีสุดแล้ว บาปก็ไม่เอา-บุญก็ไม่เอา คืออยู่เหนือแล้วทั้งบาปและบุญ ถ้ายังสงสัยอีกต้องลองคิดดูว่าพระอรหันต์ท่านฉันท์เนื้อได้ไหม ทุกรูปจะรู้สึกเหม็นเหมือนเราไหม.....อันนี้ไปพิจาณราดุอีกครั้ง......เจโตวิมุติ/