ทำไมเมื่อปฏิบัติธรรมสายหลวงปู่มั่นไปได้สักพักแล้วกินเนื้อสัตว์ไม่ได้ทุกชนิดทั้งที่อยากกินแต่พอได้กลิ่นแล้วจะเหม็นมากๆ และจะละอายต่อปาปทุกครั้งที่ทำผิดศีลแม้แต่บางครั้งไม่ตั้งใจโกหกใคร หรือว่าใคร แม้แต่คิดไม่ดีกับคนอื่นก็เหมือนรู้สึกผิดแล้ว ไม่อยากได้อยากมีอะไรมากๆ อยากอยู่อย่างสันโดษ
ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่อยากดูหนังหรือละคร หรือแก่งแย่งแข่งขันกับใคร แต่ชอบฟังธรรมมะ หรืออ่านหนังสือธรรมะ สามารถนั่งฟังธรรมหรืออ่านหนังสือธรรมมะได้เป็นวันๆ อยากทำทาน ถ้าได้ทำทานแม้น้อยนิดแต่ก็สุขใจอย่างบอกไม่ถูก จะรู้สึกเศร้าใจทุกครั้งที่เห็นคนทำร้ายสัตว์หรือทำร้ายกันเอง ถ้าเห็นคนหรือสัตว์เดือดร้อนแล้วไม่ช่วยจะรู้สึกผิดทุกครั้งไป และไม่ชอบขออะไรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งที่เมือก่อนชอบขอมาก จะดีใจทุกครั้งที่เห็นคนอื่นได้ดี มีความสุขทั้งที่ไม่รู้จักเขาก็ยินดีกับเขาด้วยแต่จะรังเกียจพวกที่นินทาคนอื่นและคิดร้ายกับคนอื่น ท่านผู้รู้ช่วยตอบด้วยว่าทำไมเป็นอย่างนี้ ทั้งที่เมือก่อนไม่เป็น