สาธุครับ คุณ mes การวิปัสสนานั้นต้องทำสมาธิด้วยการกำหนดรับรู้ในอารมณ์ใดอารมณ์เดียวนั้นเป็นการตั้งมั้นในสมาธิ
เพราะถ้าไม่ได้สมาธิ ก็ไม่สามารถจะกำหนดอารมณืให้รับรู้ในรูปนามได้ หรือกำหนดการรับรู้ในอารมณ์ ๖ ได้ เมื่อใดที่สมาธิละเอียดขึ้นหรือแก่กล้ามากขึ้นก็จะรับรู้ความเป็นลักษณะ ๓ ของอารมณ์ ๖ ขอสนับสนุนข้อความของคุณ mes

mes เขียน
ต้องอาศัยการวิปัสสนาด้วยการโยนิโสมนสิการอีกนั่นแหละจึงเกิดปัญญาประหารข้อสงสัยต่างๆเหล่านั้นลงได้

สัมมาทิฏฐิ และสัมมาสังกัปปะนั้นอยู่ในข้อมรรคมีองค์8 เป็นปัญญา แต่การทำวิปัสสนานั้นต้องให้เกิดความเบื่อหน่ายต่อความเกิดดับของนามรูป ซึ่งก็คือการพิจารณาพระไตรลักษณ์เพื่อให้เห็นความเป็นจริงเป็นวิปัสสนาโดยตรง

แหม..แยกมาตั้งกระทู้ใหม่เลยนะ

เห็นด้วยนะ และอยากพบความคิดเห็นเช่นนี้แหละ เพื่อทำความเข้าใจต่อเพื่อนเพิ่มทัศนะให้ตนเองยิ่งขึ้นด้วย
วิปัสสนา มิใช่เรื่องคิดเอา ถ้าคิดเอามันเป็นวิปัสสนึก มิใช่วิปัสสนา เราเข้าใจอย่างนั้นนะ
ถ้าอาศัยความคิดนึกตรึกตรองมากๆ แล้วบรรลุธรรม ก็แสดงว่านักคิดทั้งหลายบรรลุธรรมไปหมดแล้วล่ะ แต่นี่ไม่เห็นว่าเป็นเช่นนั้น
การนึกคิดตรึกตรองมันเป็นจินตาญาณ มิใช่ภาวนาญาณ ฉะนั้นปัญญาที่ได้จึงคนละระดับกันแน่นอน
ปัญญาที่เกิดจากภาวนาญาณ ต้องมีสมุฏฐานมาจาก สมถภาวนา และวิปัสสนาภาวนา

สาธุุ สาธุ สาธุ
ขอบคุณที่เป็นห่วงกระทู้ที่ตั้งขึ้น
แต่อย่าลืมนะ
ภาษาที่พูดแม้จะเป็นสิ่งที่ปรากฎแค่เพียงอักษรแต่มันสามารถบอกวัดความเย็น-ร้อนของจิตใจได้

ผมจะอ้างจากหนังสือพุทธธรรมครับ

สัญญาแยกออกได้อย่างคร่าวๆได้๒ระดับคือ

สัญญาสามัญ ซึ่งกำหนดหมายของอารมณ์ที่เกิดขึ้นหรือเป็นอยู่ตามปกติของมัน

ปปัญจสัญญา อันหมายถึงสัญญาเนื่องด้วยอารมณ์ที่คิดปรุ่งแต่งขึ้นให้ซับซ้อนพิศดารด้วยแรงผลักดันของตัญหามานะและทิฏฐิ ซึ่งเป็นสังขารชั้นนำในฝ่ายร้าย

ม.มู.๑๒/๒๔๘/๑๑๖

"อาศัยตาและรูป เกิดจักขุวิญาณ ความประจวบแห่งธรรมทั้งสามนั้น เป็นผัสสะ, เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาจึงมี, บุคคลเสวยอารมณ์ใด ย่อมหมายรู้อารมณ์นั้น(สัญญา), หมายรู้อารมณ์ใด ย่อมตริตรึกอารมณ์นั้น(วิตักกะ), ตริตรึกอารมณ์ใด ย่อมผันพิศดารอารมณ์นั้น(ปปัญจะ), บุคคลผันพิศดารอารมณ์ใด เพราะการผันพิศดารนั้นเป็นเหตุ ปปัญจสัญญาในแง่ต่างๆ คำเต็มคือ "ปปญฺจสญฺญาสงฺขา" (สัญญาที่ซับซ้อนหลากหลาย) ย่อมผุดพลุ่งสุมรุมเขา ในเรื่องรูปทั้งหลาย ที่พึ่งรู้ได้ด้วยตา ทั้งที่เป็นอดีต อนาคต และปัจจุบัน"


ที.ม.๑๐/๒๕๖-๗/๓๑๑

เมื่อเกิดปปัญจสัญญาแล้ว ก็ยิ่งมีความตริตรึงนึกคิด (วิตักกะ) ได้มากมายกว้างขวางพิศดารยิ่งขึ้น ทำให้เกิดกิเลสต่างขึ้นเช่น ชอบใจ ไม่ชอบใจ หวงแหน ริษยา เป็นต้น ปนแป คลุกเคล้าไปกับความคิดนั้น

ม.อ.๒/๙๘:สํ.อ.๓/๓๓

สัญญาที่เกิดจากความคิดปรุ่งแต่งที่เป็นอกุศล เรียกว่า ปปัญจสัญญา คือสัญญาที่ฟ่ามเฝือหรือซับซ้อนหลากหลาย ซึ่งเกิดจากการแต่งเสริมเติมต่อให้พิศดาร ของตัญหา มานะ และทิฏฐิ เรียกอีกอย่างหนึ่งตามสำนวนอรรถกถาบางแห่งว่า กิเลสสัญญา แปลว่าสัญญาที่เกิดจากกิเลส หรือสัญญาที่ประกอบด้วยกิเลส(สัญญาเจือกิเลส)