มันเป็นไปตามธรรมวินัย การเห็นธรรมเห็นด้วย ปัญญาจุกษู ไม่ไได้ให้เห็นด้วย มังสจักษุ หรือ ทิพยจักษุ

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า สุสิมะ ธรรมฐิติญาณเกิดก่อน ญาณในพระนิพพานเกิดภายหลัง ฯ ..

๑๐. สุสิมสูตร
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_it ... 187&Z=3452

๔. ญาณวัตถุสูตรที่ ๒
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_it ... 526&Z=1594

มันไม่มีเหตุปัจจัยรองรับว่า ทำไมต้องได้ฌานก่อนถึงจะวิปัสสนาได้ เจตสิกดวงใหนเป็นอุปสรรค์ที่จะต้องดับด้วยฌาน ในธรรมวินัยก็ไม่เคยปรากฏ มีแต่พวกลากเอาบางตอนของพระสูตรมาอ้าง แลวก็แถบาลีเอา

ก็เมื่อใจไม่มีความสงบ..นิวรณ์ไม่ระงับ..ก็ถูกกิเลสตัณหาอาสวะลากคอพิจารณาธรรมตามกิเลสไปนะซี..

ผู้ที่ทรงความสงบระงับจากนิวรณ์...เรียกว่าทรงฌาน

แม้ชั่วขณะเวลาหนึ่ง...ก็เรียกทรงฌาน

หากเกลียดคำว่าฌาน..ไม่ต้องเรียกก็ได้...

หากแต่การใคร่ครวญธรรมะใด ๆ ให้ได้ผล..ต้องทำในขณะที่มีความสงบระงับจากนิวรณ์...

นิวรณ์ดับได้ด้วยปัญญา พระพุทธองค์ไม่เคยตรัสให้ดับนิวรณ์ด้วยสมาธิ ทรงตรัสว่า ข้ามนิวรณ์ด้วยปัญญา

การพิจารณาธรรม ต้องมีปัญญาก่อน มีดวงตาเห็นธรรมก่อน ปัญญามีรากเหง้ามาจากความจริง ความจริงถูกกิเลสลากไปไม่ได้ เพราะความจริงมันเอาไว้ดับความเชื่อ กิเลสมันเกิดจากความเชื่อ

ที่บอกๆ กันว่า "กกิเลสตัณหาอาสวะลากคอพิจารณาธรรมตามกิเลส" มันไม่มีเหตุปัจจัยรองรับ มันพูดกันขึ้นมาลอยๆ

นิวรณ์ทั้งหมด มีสมมุตฺฐานมาจากจิตที่เป็นอกุศล คือ ประกอบด้วย โลภะ โทสะ โมหะ วิปัสสนาดับโลภะ โทสะ โมหะ ได้ทันที เพราะฉะนั้น นิวรณ์จึงดับได้ด้วยปัญญา ดับที่เหตุ วิปัสสนาไปเรื่อยๆิ นิวรณ์จะค่อยๆ ลดลำลังลงไปเอง ตามเหตุปัจจัย

การใช้สมาธิ ดับนิวรณ์ไม่ได้เลย เพราะสมาธิ ไม่ได้ดับโลภะ โทสะ โมหะ ลงเลยแม้แต่น้อย กดข่มไว้ชั่วคราวเท่านั้น ตะบะแตก นิวรณ์ก็กลับมาเป็นปกติ ...

อืมม นี่ท่านแสดงการคิดฟุ้งซ่านอยู่นะนี่


อันนี้ อุปทาน ปรุง ไหลไปในสัญญาที่หมักหมมมาน่ะ


อ้อ บัญญัตินี้มีในสัญญาของท่านแล้ว ก็เหลือแต่เอาไปอบรมจิตให้เห็นแจ้งด้วยนะ


อ้อ ยังมี "พวก"นั่น "พวก"นี่

เราไม่รู้หรอก ว่า "วิเวก" มันจะต้อง "วิเวก" ยังไง เพราะไม่ได้ใส่ใจ
เราแค่ปฏิบัติตามคำแนะนำของอาจารย์ส่งเดชมางั๊นละ
แล้วเห็น อายตนะ ปรากกฎน่ะ แค่นั้น
ถ้าหากว่า ปรึกษาสิ่งที่เห็นกับพวกท่าน พวกท่านจะตอบว่ายังไง

จนเมื่อเราได้อ่านพระสูตรนี้ เราก็เห็นความลาดลึกลง แห่งอรรถ
วรรคสุดท้าย ถูกขมวด ด้วยอายตนะ 2 เท่านี้ เราก็ เห็นความเป็นไปแห่งสุญญตา

เหตุผลต่าง ๆ นานาที่ท่านกล่าวเกี่ยวกับ สมาธิ ฌาณ
มันเป็นความเห็นของผู้ปฏิบัติส่วนหนึ่งที่ปฏิบัติแล้ว ไม่เห็นผลตามที่ปราถนา
และก็ไม่เจนจัดในธรรม ก็แค่นั้น

นกที่ฉลาดมันไม่บินไปไหนหรอก
เพราะ มันรู้แล้วว่า มันต้องปักหลักสู้ตายกับวัฏสงสาร ณ ที่นี่ตรงนี้เอง ไม่ใช่ที่ไหน ตรงไหน
แค่นี้

.......................................
ดูกรอานนท์ มัคคปฏิปทาที่เป็นไปเพื่อละโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕ เป็นไฉน?
ดูกรอานนท์ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรมเพราะอุปธิวิเวก เพราะละกุศลธรรมได้ เพราะระงับความคร้านกายได้โดยประการทั้งปวง บรรลุปฐมฌาน มีวิตก มีวิจารมีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่ เธอพิจารณาเห็นธรรมทั้งหลาย คือ รูป เวทนา สัญญา สังขารวิญญาณ ซึ่งมีอยู่ในกาย ในสมาบัตินั้น โดยความเป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นโรค เป็นดังหัวฝี เป็นดังลูกศร เป็นความลำบาก เป็นไข้ เป็นอื่น เป็นของทรุดโทรม เป็นของสูญเป็นของมิใช่ตัวตน. เธอย่อมเปลื้องจิตจากธรรมเหล่านั้น ครั้นเธอเปลื้องจิตจากธรรมเหล่านั้นแล้วย่อมน้อมจิตไปในอมตธาตุว่า ธรรมชาตินี้สงบ ธรรมชาตินี้ประณีต คือ ธรรมเป็นที่สงบสังขารทั้งปวง เป็นที่สละคืนอุปธิทั้งปวง เป็นที่สิ้นไปแห่งตัณหา เป็นที่สิ้นกำหนัด เป็นที่ดับสนิทเป็นที่ดับกิเลส และกองทุกข์ดังนี้. เธอตั้งอยู่ในวิปัสสนา อันมีไตรลักษณ์เป็นอารมณ์นั้น ย่อมบรรลุธรรมเป็นที่สิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย ถ้ายังไม่บรรลุธรรมเป็นที่สิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลายย่อมเป็นโอปปาติกะ จักปรินิพพานในภพนั้น มีอันไม่กลับจากโลกนั้นเป็นธรรมดา เพราะความยินดี ความเพลิดเพลินในธรรมนั้น และเพราะสิ้นไปแห่งโอรัมภาคิยสังโยชน์ทั้ง ๕ ดูกรอานนท์ มรรคแม้นี้แล ปฏิปทาแม้นี้แล ย่อมเป็นไปเพื่อละโอรัมภาคิยสังโยชน์ ๕.

ดูกรอานนท์ อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายในเป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร เพราะวิตกวิจารสงบไป มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่.

ดูกรอานนท์ อีกประการหนึ่ง ภิกษุมีอุเบกขา มีสติสัมปชัญญะอยู่ และเสวยสุขด้วยนามกาย เพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌานที่พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติ อยู่เป็นสุข.

ดูกรอานนท์ อีกประการหนึ่ง ภิกษุบรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์ และดับโสมนัสโทมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่. เธอพิจารณาเห็นธรรมทั้งหลาย คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ซึ่งมีอยู่ในภายในสมาบัตินั้น ฯลฯ
เพื่อละสังโยชน์
........................................

ภิกษุ ท. ! ครั้งนั้นแล มหาชนชาวพันธุมดีราชธานี จำนวนแปดหมื่นสี่พันคน ออกจากเมือง เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาควิปัสสีถึงที่ประทับณ เขมมิคทายวัน ถวายอภิวาทแล้วนั่งอยู่ ณ ที่ข้างหนึ่ง. พระผู้มีพระภาควิปัสสีได้ตรัส อนุปุพพิกถา แก่ชนทั้งหลายเหล่านั้น กล่าวคือ ทานกถา สีลกถาสัคคกถา ทรงประกาศ โทษอันเศร้าหมองต่ำทรามของกามทั้งหลาย และอานิสงส์ในการออกจากกาม.

ครั้นทรงทราบว่าชนเหล่านั้นมีจิตเหมาะสม อ่อนโยน ปราศจากนิวรณ์ ร่าเริง แจ่มใส แล้ว, ก็ได้ตรัสธรรมเทศนาซึ่งพระพุทธเจ้าทั้งหลายทรงยกขึ้นแสดงเอง กล่าวคือ เรื่องทุกข์ เรื่องสมุทัย เรื่องนิโรธ และเรื่องมรรค. เปรียบเสมือนผ้าอันสะอาด ปราศจากสิ่งแปดเปื้อน ย่อมรับเอาซึ่งน้ำย้อมได้อย่างดี ฉันใด ; ธรรมจักษุ ปราศจากธุลี ปราศจากมลทิน ได้เกิดขึ้นแก่มหาชนแปดหมื่นสี่พันเหล่านั้น ณ ที่นั่งนั้นเองว่า

“สิ่งใดมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดาสิ่งนั้นทั้งหมดมีความดับไปเป็ นธรรมดา” ดังนี้,

ฉันนั้นเหมือนกัน.ชนเหล่านั้นมีธรรมอันเห็นแล้ว บรรลุแล้ว รู้แจ้งแล้ว หยั่งเอาได้ครบถ้วนแล้ว หมดความสงสัย ปราศจากความเคลือบแคลง ถึงความกล้าหาญไม่ต้องเชื่อตามบุคคลอื่นในคำสอนแห่งศาสดาตน ได้กราบทูลกะพระผู้มีพระภาควิปัสสีว่า “ไพเราะนัก พระเจ้าข้า ! ไพเราะนัก พระเจ้าข้า ! เปรียบเหมือนการหงายของที่คว่ำอยู่ เปิ ดของที่ปิ ดอยู่ บอกทางให้แก่คนหลงทาง หรือว่าจุดประทีปไว้ในที่มืดเพื่อว่าคนมีตาจักได้เห็นรูป, ฉันใดก็ฉันนั้น” ดังนี้.

สาธุ..ท่านFlame..



ก็ใครบอกว่า..ดับนิวรณ์ด้วยสมาธิ..ละครับ

เขียนแต่..ระงับ...

ช่วงเวลาที่เราทำงานด้วยจิตใจ...ก็แค่ให้จิตใจปลอดจากสิ่งครอบงำ...เพื่อให้ใจทำงานให้ได้ผล

รึท่านซุปฯจะให้พิจารณาทั้ง ๆ ที่ใจไม่สงบ??

ใจที่สงบจริง ๆ จะไม่มีนิวรณ์มาให้เห็น

ถ้ายังเห็นนิวรณ์อยู่..แปลว่าใจไม่สงบจริง

ก็แค่นี้แหละ..

คุณซุปเจ้าของกระทู้ครับ กรุณาดูหัวข้อกระทู้ของตนเอง ก่อนที่จะแสดงความเห็น
ตัวเองบอกให้ตอบคำถามธรรม แต่ดันมาแสดงอารมณ์พาลใส่คนอื่น รู้ตัวหรือเปล่าว่า
ที่แสดงความเห็นมา มันทำให้รู้ว่า คุณไปไม่ถูกแล้วล่ะครับ

ก็ปัญญานั่นแหละ ทำให้ใจสงบ จะมีอะไรวิเศษกว่าปัญญาอีก

ปัญญาทำให้ใจสงบ สาธุครับ

นตฺถิ ปญฺญาสมา อาภา
แสงสว่างเสมอด้วยปัญญา ไม่มี

ราโค โทโส มโท โมโห ยตฺถ ปญฺญา น คาธติ
ราคะ โทสะ ความมัวเมาและโมหะเข้าที่ไหน ปัญญาย่อมเข้าไม่ถึงที่นั้น

ปญฺญาสหิโต นโร อิธ ทุกฺเข สุขานิ วินฺทติ
คนมีปัญญา ถึงแม้ตกทุกข์ ก็ยังหาสุขพบ

อนฺโธ ยถา โชติมธฺฏฺฐเหยฺย
ขาดตาปัญญาเสียแล้ว ก็เหมือนคนตาบอด เหยียบลงไปได้ แม้กระทั่งไฟที่ส่องทาง

อริยบุคคล ถึงจะตกอยู่ในสภาพที่น่าจะประสบกับความทุกข์มากที่สุด ก็ยังมีความสุขอยู่ได้ เพราะมีปัญญา จนบางทีคนทั่วไปสงสัยว่า โดนขนาดนี้แล้วมันยังเฉยยิ้มอยู่ได้ยังไงฟะ

เหตุปัจจโย คือ ธรรมชาติทุกอย่างมีเหตุปัจจัยเป็นแดนเกิด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาลอยๆ ธรรมอันเป็นเหตุของธรรมทั้งปวง คือ เหตุ ๖ อันได้แก่ โลภะ โทสะ โมหะ อโลภะ อโมสะ อโมหะ

วิปัสสสนา ดับ โลภะ โทสะ โมหะ อันเป็นเหตุของความฟุ้งซ่าน เพราะฉะนั้น วิปัสสนาจึงเป็นการสร้างความสงบของจิตอย่างมั่นคง หรือ ปัญญา ทำให้เกิดศีล ศีลทำให้เกิดสมาธิ

มหาตภูติรูป ๔ ก็ยังมีสมมุติฐานมาจากจิต ที่ใดที่จิตอาศัยไม่ได้ มหาตภูติรูป ๔ ก็เกิดไม่ได้ หรือ ดับไม่มีส่วนเหลือ ณ ที่นั้น

ก็นี่แหละ จุดผิดพลาด เพราะอาศัยรู้ตามๆ กันมา ไม่ได้เกิดจากการเรียนรู้

ไอ้เรื่องที่เห็นในสมาธิ สภาวะสงบของจิต เลื่อนจิตจากฟุ้งซ่านไปสู่ความสงบ เห็นนิมิต หรือภาพเนรมิต ถ้ามีปัญญาถึงจะรู้ว่าที่เห็นจริงหรือไม่จริง พวกผู้วิเศษทางโลก มีตาทิพย์หูทิพย์ แต่ความสามารถในการแปรสารก็เท่าปุถุชนนี่แหละ

ที่คุณพยายามจะลากผมไปเรื่อง สัญญาดับ สัญญานิดหนึ่งก็ไม่มี จุดนี้มันไม่ได้เป็นการละสัญญาอย่างที่คุณเข้าใจหรอกนะครับ เป็นเนวสัญญาฯ ซึ่งก็ยังเป็นมิจฉาสมาธิ ถ้าเข้าใจว่า ถึงเนวสัญญาฯ คือถึงนิพพาน ก็เป็น ทิฏฐธัมมนิพพานวาททิฏฐิ


คำถามที่ตั้งขึ้นมา ๔ ข้อนี้ เพื่อเป็นจุดเริ่มต้นที่ถูกต้องของผู้แสวงหานิพพาน

ที่เราหยิบมานั้นเป็นพระสูตร เราเป็นเพียงผู้หยิบพระสูตรมา
ส่วนผู้ที่กล่าวพระสูตรก็คือ พระพุทธองค์

และพระสูตรนี้ ก็แสดง ไตรลักษณ์
คือ อนิจจัง ทุกขัง "อนัตตา"
วิญญาณ คือ รู้การปรากฎ
ปัญญา คือ รู้ชัด
เมื่อปัญญาปรากฎ เกิดวิชา อวิชาย่อมดับไป

ทำไม พระสารีบุตรจึง กล่าว "วิญญาณ - ปัญญา เกิดร่วมกันไม่อาจจะแยกออกจากกันได้"
ทำไม จึงกล่าว "วิญญาณ - สัญญา - เวทนา เกิดร่วมกันไม่อาจจะแยกออกจากกันได้"
กล่าวแยกกัน ไม่เอามารวมกัน

บุคคลผู้ซึ่งอ่านพระสูตรแล้ว เห็น ถ้าเข้าใจว่า ถึงเนวสัญญาฯ คือถึงนิพพาน ก็เป็น ทิฏฐธัมมนิพพานวาททิฏฐิ

กับ บุคคลผู้ซึ่งอ่านพระสูตรแล้ว เห็น ไตรลักษณ์

จักษุปัญญา มันปรากฎอยู่ ตรงไหนล่ะ

และท่านเห็นว่าพระพุทธองค์ทรงสอน มิฉาสมาธิ ไปได้ยังไง
และยังกล่าวว่า ที่พระพุทธองค์ทรงสอนเป็น ทิฏฐธัมมนิพพานวาททิฏฐิ อีก

พระไตรปิฏก ได้อ่านแล้วแปลผิดเข้าใจผิด กับไม่ได้อ่าน อย่างใหนแย่กว่ากันล่ะครับคุณ

การศึกษาธรรมวินัย จนเข้าว่าว่า ทุกอย่างต่างก็เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป หรือ เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนันตา นั่นแหละ เห็นด้วยดวงตาของปัญญา ... หมายความว่า เกิดความเห็นจริงตามความเป็นจริง เพราะได้รับข้อมูลความจริง ไม่ได้มีความหมายพิศดารไปกว่านี้

พวกทิฐิมานะ เที่ยวบอกผู้คนว่า ฉันเอามาจากพระไตรปิฏกนะ สูตรโน้นสูตรนี้ แต่ตัดเอามาเฉพาะบางส่วน บางสูตร สูตรใหน ข้อความหใน ที่ขัดกับความเห็นตนก็ตัดออก เพิกเฉย ทำเป็นไม่เห็น แบบนี้มีเยอะแยะ ... พากันมาตั้งสำนัก เขียนคำสอนขึ้นมากันใหม่ เต็มบ้านเต็มเมือง พวกนี้มักจะบอกว่า ไม่ต้องไปอ่านหรอกพระไตรปิฏก

พระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธองค์ ต้องได้มาแบบ ถูกต้องครบถ้วน ผิดนิดผิดหน่อย หรือไม่ครบ ก็ถือว่า ใช้ไม่ได้

พระสารีบุตรกล่าวไว้ว่า ให้ยังปัญญาให้เกิดขึ้นมาทุกครั้งเมื่อจิตเกิดขึ้นมาเพื่อเสวยอารมณ์ จิตที่มีหน้าที่รับรู้อารมณ์เรียกว่าวิญญาณ แปลว่า ให้วิปัสสนาคู่กับผัสสะ ปัญญาจะได้ประกบวิญญาณ หรือ จะได้เห็นอารมณ์ตามความเป็นจริง

มีเวทนา ก็มีสัญญา มันเป็นปกติของการเกิดกองทุกข์ เกิดที่ผัสสะ เกิดเมื่อมีวิญญานขึ้นมารับรู้อารมณ์ ปรุงแต่งเป็นเวทนา สติลากเอาพยาบาทสัญญา ราคะสัญญา ฯ ตามอำนาจของอวิชชา

พระอรหันต์ท่านก็ยังมีสัญญา เรียกว่า มีสัญญาสักแต่ว่ามีสัญญา

สัญญาลากไปใหญ่แล้ว ฟุ้ง