มีอนิจสัญญา ทุกขสัญญา อนันตสัญญา

ความจริงมันตั้งอยู่อย่างไรก็ตั้งอยู่อย่างนั้นนะครับ

ความเห็นท่าน ความคิดท่านเอง
ชงเอง เสพเอง
และมันก็เป็นเพียงแค่ มายา

ก็ตงลงว่า จะอยู่กับความเชื่อ ความเห็นอย่างนั้น ... มันเป็นสิทธิที่ผู้ใดไม่อาจล่วงได้

ฝากไว้อีกหน่อยก็แล้วกัน ว่า ธรรมชาติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาลอยๆ ทุกสิ่งมีเหตุปัจจัยเป็นแดนเกิด มีลักษณะ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ฯ

ความเห็นนี้ ผู้เห็นคือท่านเอง ไม่ใช่หรือ
งอกออกมาจากสัญญาท่านเอง งอกออกมาจากไหน
มันก็ฝากคาอยู่ตรงนั้นล่ะ

ดื้อยานิ feed fact ให้ถูก reject หมด accepted แต่ opinion ... fact ที่ฝากผมไว้ อยากจะมาเอาวันใหนก็มาเอาได้นะ จะ take care ไม่ว่ากัน

โลกียทรัพย์

ตรึกที่จะได้ ตรึกที่จะมี ตรึกที่จะเก็บ
ตรึกที่จะรักษาไว้ จะต่างอะไรกับ ปู่โสมเฝ้าทรัพย์

ไม่ผิดเลย ที่เป็น ปู่โสมเฝ้าทรัพย์ เพราะยังยึดในทรัพย์

อันนี้ กล่าวอาการแสดงของอริยะบุคคลเพื่อสนับสนุน อาการที่ปรากฎในตน

อาการแสดงออก ดูคล้ายกันเท่านั้น
เพราะอาการ เป็นสิ่งที่มองเห็นแค่ภายนอก

แต่ปัจจัยอันเป็นองค์ประกอบภายใน ที่ส่งผลให้อาการนั้นแสดงออกมามันต่างกัน
หนึ่งไหล ไปในอารมณ์
กะหนึ่ง รู้แจ้งในธรรม
เืหมือนกันแค่ภาพภายนอก แต่ภายในต่างกันด้วยคุณธรรม



คนที่มีรอยยิ้มฉาบอยู่บนใบหน้า ก็หลวงพ่อชา หลวงปู่แหวน หลวงตาบัว
หลวงปู่บุญฤทธิ์(รอยยิ้มท่านชื่นใจจริง ๆ)
ท่าน ติ นัท ฮัช แม่ชีสันสนีย์ ฯลฯ
ต้องไปถามท่านเหล่านั้น ว่า รอยยิ้มนั้น เพราะเหตุปัจจัยใด จึงปรากฎ
แล้วก็ต้องลองถามท่านด้วยว่า การยิ้มได้เช่นนี้ ท่านเป็นอริยะบุคคลแล้ว ใช่หรือไม่

ยังมีบุคคลเป็นจำนวนมาก ในหลวงแห่งแผ่นดินไทย
ที่ยากนัก ที่จะเห็นรอยยิ้มของท่า่น แต่บารมีที่ปรากฎแก่สายคนไทย
ยากยิ่งนักที่จะกล่าวว่า ท่านไม่ใช่อริยบุคคล
และบางที ท่านอาจจะอยู่ในฐานะที่สูงยิ่ง

...จิตนี้ยังเป็นปุถุชนที่ยังหนาแน่นด้วยกิเลส...ยังเห็นเป็นคน สัตว์ สิ่งของ...กำลังคิดพิจารณาธรรม...
...ว่ามีแต่สภาพธรรมเกิด-ดับทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจตั้งแต่ลืมตาตื่นจนกระทั่งหลับค่ะ...อยู่เป็นผู้ดู...
...ไม่ใช่อยู่แบบผู้กระทำ...กำลังสอนจิตให้ถอนตัวตนอยู่...ไม่ง่ายแต่ก็ทำได้ตามกำลังให้สะสมถูกขึ้น...
...เพราะว่าจิตนี้ยังไม่เข้าถึงสภาพธรรมอมตะที่จิตไม่เกิดและไม่ดับ...จิตอมตะน่ะคือจิตพระอรหันต์...

...ไทยคำ...ฝรั่งคำ...สมควรแปล...เพราะฝรั่งงงเจ้าค่ะ...
...แปลไทยเป็นไทยยังยาก...ยังเห็นไม่ค่อยถูกเลย...ว่าไม๊คะ...

...ถ้าหลงว่ามีตัวตนของเราไปคิดจดจำพระธรรมคำสอน...รู้ได้ขณะนั้นไม่เข้าใจสภาพธรรม...ธรรมไม่ต้องจำชื่อ...
...แต่เป็นการศึกษาความจริงที่กำลังปรากฎขณะนี้ ที่กำลังมีเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รับสัมผัส เป็นธรรมไม่ใช่เรา...
...รู้ว่าขณะนี้มีธรรมและคิดพิจารณาไตร่ตรองตามความเป็นจริงให้เข้าใจตามได้บ้าง ขณะนั้นก็เกิดปัญญา...
...เมื่อไม่ได้คิดพิจารณาก็ลืมแล้วว่าเป็นธรรมะ...ก็กลายเป็นตัวตนเราทำสิ่งต่างๆ...เกิดแล้วแน่นอนค่ะ...

...สภาพจิตท่องเที่ยว 6ทางมีลักษณะภพของโคจรรูป 7 อย่างคือ...
...1รูปหรือสี 2เสียง 3กลิ่น 4รส 5เย็น-ร้อน 6อ่อน-แข็ง 7ตึง-ไหว...
...เช่น เวลาสัมผัสทางกายให้ระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฎ...
...ละเอียดมากค่ะทั้ง 6ทางรู้คนละอย่างแต่จิตปุถุชนเร็วไม่พอที่จะรู้พร้อมกันได้...

...เอาง่ายๆลองพิจารณาแค่กัดฟัน...เป็นไงบ้าง...คิดว่ากัดฟันใช่ไหม...ไม่เข้าใจว่าเป็นธรรมค่ะ...
...เวลาพิจารณาตอนกัดฟันปรากฎฟันคือคิดเอาค่ะ...ที่ถูกคือปรากฎแข็งไม่ใช่ฟัน ไม่ใช่เรากัดฟันค่ะ...
...ยากมากขอบอกกว่าจะไม่มีเรา ไม่มีชื่ออวัยวะต่างๆ ก็ควรต้องฝึกคิดให้ตรงลักษณะที่กำลังปรากฎ...
...เหตุที่ศึกษาพระธรรมก็เพื่อนำมาใช้ในการพิจารณาที่เห็นว่าเป็นเราทำ...จนกว่าเห็นความจริง จริงๆ...

พึ่งจะเข้ามาอ่าน แหมสุดยอดทุกท่านเลย ทั้งข้อมุล หลักธรรม พระสูตรต่างๆที่นำมาแสดงได้ความรู้มากมาย แต่ขอเก็บความรู้ไว้แค่ที่พอเข้าใจ แต่ที่ยังย่อยไม่ได้ไม่กล้าซักไซ้ เทียบเคียง ไว้ต่อยอดทีหลัง แหมขุมทรัพย์ทั้งนั้น สาธุ สาธุ สาธุ

อนัตตาธรรม..........

ละเอียดอ่อนและลึกซึ้งดีจังครับ คุณรสริน

แต่คงเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจสำหรับผู้ใหม่หรือผู้ที่กำลังหลงจมอยู่ในทะเลแห่งสมมุติบัญญัติ

สภาวะปรมัตถ์ หรือสัจจธรรมความจริงนั้น คงสัมผัสได้ด้วยการปฏิบัติจริงเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
จะมาคิด ให้รู้ความจริงนั้นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ผัสสะทางทวารทั้ง 6 นั้น เราควรสนใจที่ปัจจุบันผ้สสะ น่าจะเป็นคุณเป็นประโยชน์ ที่จะนำเอาไปกินไปใช้ได้จริงๆ

มาสนใจและทำความแตกฉานกันเรื่องของปัจจุบันผัสสะ ปัจจุบันอารมณ์กันให้มาก เราจะได้คำตอบทั้งหมดปรากฏชัดขึ้นที่ใจของเจ้าของผู้ทำภาวนา

ความทันปัจจุบันอารมณ์ของสติ ความรู้และสังเกตอยู่ที่ปัจจุบันอารมณ์ของปัญญา จะเป็นตัวตัดบัญญัติให้ขาดสะบั้นไปชั่วขณะเป็น ขณิกสมาธิ จิตจะได้สัมผัสสภาวะไร้บัญญัติ ชัดอยู่แต่ปรมัตถ์ 1 ชั่วขณะ
สะสมสมาธิอันเปรียบเหมือนหยดน้ำเล็กๆเหล่านี้ให้พอกพูนมากขึ้นๆ จนกลายเป็นน้ำเต็มขันเต็มโอ่ง ก็จะสามารถใช้ดื่ม อาบ บริโภคได้

จะสัมผัสความจริงที่ไม่ใช่สมมุติบัญญัติ ว่า หู ตา จมูก ปาก คน สัตว์ หญิง ชาย ให้รู้แต่เพียงสักแต่ว่าธาตุนั้น คงต้องสะสมพอกพูนความรู้อยู่กับปัจจุบันให้ได้มากๆ แล้วเขาก็จะได้รู้ได้สัมผัสเองโดยอัตโนมัติครับ

ผมสนใจในข้อความนี้มากครับจะลองไปกำหนดดู

ลองพิจารณาโดยความเป็นธาตุก็ดีครับ

รูป คือมหาภูตรูปสี่ หรือรูปที่อาศัยมหาภูตรูปสี่

พิจารณารูปโดยความเป็นรูป แต่ไม่มีรูป ที่เป็น คน สัตว์ สิ่งของ เรา เขา