มานั่งนึกดูว่าทุกวันนี้ที่เราเป็นทุกข์เพราะเพลิดเพลินในรสแห่งผัสสะนั่นเอง เคยชินจนไม่ทันได้ห้าม บางทีก็ห้ามไม่อยู่ เมื่อเพลิดเพลินความเพลินนั้น ก็ผลิผลเป็นความทุกข์ทุกทีไป ทำไมหนอธรรมชาติอันยิ่งไหญ่สร้างความเพลิดเพลินมอบไว้แก่มวลมนุษย์เพื่อสิ่งใด หรือตั้งใจไห้คนเกิดมาเป็นทุกข์

เพราะเผลอจึงเพลิน

เพราะยังไม่มีวิชชา จึงเผลอ

เห็นกระทู้นี้แล้วนึกถึงคำสอนของหลวงพ่อชาท่อนนึงครับ

"เธอจงระวังความคิดของเธอ เพราะความคิดของเธอจะกลายเป็นความประพฤติของเธอ
เธอจงระวังความประพฤติของเธอ เพราะความประพฤติของเธอจะกลายเป็นความเคยชินของเธอ
เธอจงระวังความเคยชินของเธอ เพราะความเคยชินของเธอจะกลายเป็นอุปนิสัยของเธอ
เธอจงระวังอุปนิสัยของเธอ เพราะอุปนิสัยของเธอจะกำหนดชะตากรรมของเธอชั่วชีวิต"

เพราะมีผัสสะ จึงมี่เวทนา
เพราะมีเวทนา จึงมีตัณหา


ตัณหา คือความเพลิน

เป็นขนมใส่ยาพิษ กับดักแห่งธรรมชาติ

น้อมผัสสะลงกฏของพระไตรลักษณ์
มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และเสื่อมไป

เพ้ออะไรอยู่จ๊ะ กลับมาอยู่กับปัจจุบันกันดีกว่าจ๊ะ
ธรรมชาติไม่ได้สร้างอะไรเพื่อมนุษย์ แต่มันสร้างเพื่อตัวมันเอง มันไม่ได้สร้างมาเพื่อความเพลิดเพลินของมนุษย์ แต่มันสร้างเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ตัวมันเอง อยู่เพื่อตัวมันเอง แต่มนุษย์ไปสมมติเข้าข้างตัวเองว่าธรรมชาติสร้างทุกสิ่งเพื่อมนุษย์ มนุษย์จึงเห็นแก่ตัว นึกไปว่าตนเองคือเจ้าของทุกสิ่งบนโลก และยึดอยู่อย่างนั้นไม่ปล่อย มนุษย์เป็นเพียงส่วนหนึ่งและส่วนย่อยของธรรมชาติเท่านั้นเอง

สวัสดีค่ะ คุณขณะจิต

ขอแสดงความเห็นตรงที่ขีดเส้นใต้นะคะ
องค์พระศาสดาทรงตรัสไว้ว่า "การเกิดเป็นทุกข์โดยแท้"
แต่ก่อนที่เราเข้ามาศึกษาธรรม ใหม่ๆ เราไม่เข้าใจประโยคนี้และก็อยากพิสูจน์ว่าทำไม
พระองค์จึงทรงตรัสเช่นนั้น...แต่เดี๋ยวนี้เราเข้าใจแล้วว่าการเกิดเป็นทุกข์โดยแท้
เป็นจริงเช่นนั้นทุกประการ...มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่เกิดและดับไปอยู่ตลอดเวลา...
ถ้าคุณเจริญวิปัสสนา คุณจะเข้าใจประโยคนี้ได้เป็นอย่างดี

ขอเจริญในธรรมค่ะ

เห็นด้วยดังว่า ครับ

แต่เมื่อมารู้ตัวอีกทีจิตก็ยึดถือธรรมชาตินั้นเป็นตัวตนไปแล้วเต็มเปี่ยม ก็คงต้องถอดถอนความเห็นผิดที่มีตามที่คุณปลีกวิเวกกล่าวมา


สาธุ

กามคุณ มีทั้งคุณและโทษอยู่ในตัวของมันเอง