เคยถามตนเองในใจ ว่าการตายคือการเดินทางต่อไป หรือกลับยังในจุดเริ่มต้นที่เราจากมาเหมือนครรภ์แห่งมารดาที่สุขสบาย เมื่อทุกคนที่จากไปก็ ไม่มีใครย้อนกลับ
เพราะทุกชีวิตต้องตาย ไม่ว่าเรียบง่าย หรือดิ้นรนก็ไม่พ้นสักราย ทำอย่างไรจะรับความตายได้อย่างไม่เป็นทุกข์

แล้ว ตอบตัวเองอย่างไรครับ?

...แน่ใจหรือคะว่าตายแล้วจะได้กลับมาเกิดในท้องคนแบบเก่าอีก...
...จิตได้สร้างกุศล/อกุศลมากหรือน้อยไหมในแต่ละวินาทีที่ผ่านไปแล้ว...
...โกรธบ่อยไหม ขี้เหนียวไหมอันนี้อาจได้ไปอุบัติในวิสัยเปรตก็ได้นะจ๊ะ...
...ของตายแล้วไปเกิดหรือของเกิดมาก็เพื่อมาตายนี้เรียกว่าทุกขังอริยสัจจัง...

...การตายที่ได้กลับไปยังจุดเริ่มต้นมีทางเดียวคือสภาวะที่จิตเข้าสู่พระนิพพานไม่มีทางอื่นเลย...
...เพื่อกลับสู่สภาวะจิตไม่เกิดไม่ตายและจิตไม่สูญ...ทุกสิ่งคืนสภาพธาตุดินน้ำลมไฟโดยสมบูรณ์...

ความตาย ไม่น่ากลัว แต่ความเจ็บสิน่ากลัว

ความเวียนว่ายตายเกิด นี่สิน่ากลัว

ความเกิด ที่ไม่รู้จบสิ้น นี่สิน่ากลัว

มีทางเดียว...คือ..เข้าให้ถึงความเป็นอริยะบุคคล..

เข้าฌานให้จิตเป็นอุเบกขา ถอยลงมาตามลำดับมาพักอยู่ที่อุปจารสมาธิ จิตสงบ มีความตื่นรู้ทุกขณะนี้แหละ จึงดับปฏิสนธิวิญญาณทั้งหลาย เช่นนี้ตายจึงจะไม่ทุกข์

ตายโดยสายดับของปฏิจจสมุปบาทได้ชื่อว่าไม่เป็นทุกข์
คือดับอวิชชา
ตายโดยยังดำเนินชีวิตตามสายเกิดของปฏิจจสมุปบาทได้ชื่อว่ายังมี
ความทุกข์อยู่