ผมว่าน่าจะเป็นปมวัยเด็กมากกว่า จากเหตุการณ์ที่เจออาจทำให้จิตสร้างภวังค์(ภพแห่งจิต)เพื่อกั้นความรู้สึกเจ็บปวด และบรรเทาโดยการเปลี่ยนสถานะโดยการบวชเณร เด็กๆผมอาศัยอยู่กับยายมักชอบสร้างโลกแห่งความคิดของตนไว้เวลาเจอความทุกข์มักตกภวังค์บ่อยๆ จนน้าๆว่าผมเฉื่อยชา เพราะผมชอบเอาความคิดหลบไปในนั้นเสมอโดยจินตนาการเป็นโลกแห่งความสุข มักแอบร้องให้บ่อยๆเวลาเจอน้าเอาใจลูกๆของเขา แล้วมาตีเรา เมื่อมาอยู่กับพ่อแม่ตอนโตแล้ว ตอนเด็กๆผมอยากบวชมากแต่พ่อแม่ก็ไม่เคยอนุญาติ เลยชอบอ่านหนังสือธรรมะ จิตใจผ่อนคลายมาเรื่อยๆ เมื่อมาอ่านหนังสือท่านพุทธทาสและอ่านแนวนี้มาตลอด แต่ดีนะครับชีวิตที่เจอความไม่เที่ยงของโลกใบนี้ ทำให้น้อมนำในธรรมได้ง่ายขึ้นจนทุกวันนี้ จิตเบิกบานมากกว่าทุกข์ รู้สึกขอบคุณชีวิตที่สอนเรื่องความผิดหวังตั้งแต่ต้น เลยสนใจธรรมได้เร็ว ขอยืนยันว่าทุกข์ใดๆ ย่อมล่วงไปได้ด้วยธรรม
ขอบพระคุณความทุกข์ที่ผลักดันเข้าหาธรรม
