สมาธิคือผลของการบรรลุมรรคผล คือ ความสงบ หรือสุขถาวร ปราศจากความโลภ โกรธ หลง

มรรค คือ ทาง

สัมมาสมาธิ .................................. อยู่ในมรรคแปด

อย่าลืมว่า สัมมาสมาธิ ก็คือ ทางพ้นทุกข์ประการหนึ่ง

ทางพ้นทุกข์ คือ มรรคแปด
มรรคแปด ว่าโดยย่อ คือ ศีล สมาธิ ปัญญา

มรรคแปด ต้องบริบูรณ์ จึงจะพ้นทุกข์ได้

ศีลบริสุทธิ์อย่างเดียว ไม่พ้นทุกข์ได้
สมาธิล้วนๆ ไม่พ้นทุกข์ได้
ปัญญา......................................ผม พูดต่อไม่ได้


ความรู้ยังไม่ถึงครับ จนปัญญาที่จะยืนยัน ว่า

ปัญญา อย่างเดียวทำให้พ้นทุกข็ได้หรือไม่ได้

แต่เอาตามตรรกะ แล้ว มรรคต้องครบองค์แปด

ได้ยินมาอย่างนั้น

ยกตัวอย่าง หากเราเลิกทำสมาธิแล้วกลับบ้านไปโดนคนอื่นด่าก็โกรธ
หรือไม่พอใจเขาไปทำร้ายเขา เป็นต้น นี้หรือเรียกว่าการดับทุกข์

ที่พระอริยบุคคลไปนั่งสมาธิคือท่านทำสมาธิที่ประกอบด้วยปัญญา (สัมมาสมาธิ)
แต่เราไม่มีัปัญญา แต่ไปนั่งทำสมาธิมันก็ไม่สามารถดับทุกข์ได้
แค่เพียงติดความสงบ หรือหลบทุกข์ชั่วคราวเท่านั้น เป็นฤาษีตามป่าตามเขา

การทำสมาธิ (ถ้าไม่มีปัญญาประกอบ) เป็นเพียงการระงับทุกข์ชั่วคราวเท่านั้น หรือหนีทุกข์ หรือฝึกจิตไม่ให้ฟุ้งซ่านเท่านั้น
ไม่สามารถเกิดปัญญาเอามาใช้ดับทุกข์ได้

เราต้องหาสาเหตุของการผิดศีล (ตามกฎเหตุปัจจัย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยบังเอิญ)

การฝึกสมาธิ ไม่ได้มีจุดประสงค์ให้ผู้ฝึกหลุดพ้นหรือนิพพาน อีกทั้งบรรลุอรหัต์ก็หาไม่
หากมีผู้คิดเช่นนั้น แสดงว่าเข้าใจผิดๆกันมานานแล้ว

จุดประสงค์ของการฝึกสมาธิ ก็เพื่อฝึกใจให้มีสมาธิ เมื่อมีสมาธิก็จะทำอะไรอย่างรอบคอบ
มีสติอยู่ตอลดเวลา คิดพิจารณาก่อนทำเสมอ รู้จักมองและวิเคราะห์อะไรได้อย่างชัดเจน
และถูกต้อง ฯลฯ อันจะส่งผลให้ความผิดพลาดน้อยลง หรือหมดไป นี่เรียกว่า