การที่บุคคลใดๆ กระทำร้ายต่อชีวิต ทั้งชีวิตตนเอง และ ชีวตผู้อื่น ต่างก็มีหลายสาเหตุที่ผลักดันให้บุคคลกระทำเช่นนั้น

แต่ไม่ว่าจะมีสาเหตุมาจากอะไร มีข้ออ้างน่าฟังแค่ไหนก็ตาม ที่เป็นแรงผลักดันให้บุคคลกระทำการอย่างนั้น สรุปก็คือบาปทั้งสิ้น ต้องรับกรรมทั้งสิ้น รับโทษทั้งสิ้น เสวยทุกข์เวทนาทั้งสิ้น


โดยส่วนตัวเคยได้ยินมาว่า การฆ่าตัวตาย ต้องไปเสวยวิบากกรรมยังนรกชั้นที่ลึกที่สุด หรือที่เรียกว่า "มหานรกอเวจี"เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว พอร้อนก็ร้อนสุดๆ พอหนาวก็หนาวสุดๆ สลับกันไปมา ทนทุกข์เวทนา อยู่เป็นนิรันด์ ไม่มีวันได้กลับมาเกิดอีก

คำว่า "นิรันด์" คือตลอดไป ไม่มีจุดจบ ไม่มีที่สิ้นสุด ดำเนินไปเรื่อยๆอยู่เป็นนิจ หาที่สิ้นสุดไม่ได้

เคยได้ยินมาแบบนี้ ไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า

โดยส่วนตัว ไม่เคยได้ศึกษาพุทธโอษฐ์ของพระพุทธเจ้าในเรื่องนี้ จึงรบกวนผู้ที่มีความเข้าใจในเรื่องนี้ โปรดให้คำแนะนำเพิ่มเติมด้วยครับ จะขอบคุณยิ่ง

อนุโมทนาครับ

การฆ่าตัวตายไม่ใช่อนันตริยกรรม
อีกทั้งผู้ที่ฆ่าตัวตาย ไม่จำเป็นว่าต้องไปอบายภูมิทุกคนเสมอไป

กรรมของการฆ่าตัวตาย (สมเด็จพระญาณสังวรฯ)
http://pha.narak.com/topic.php?No=22145

http://buddhakhun.org/main//index.php?topic=8105.0

จากลานธรรมเสวนา ครับ

http://larndham.org/index.php?/topic/33 ... age__st__8

ข้อความจาก โกธนาสูตร

บุคคลผู้มักโกรธนั้น
มีผิวพรรณทราม นอนเป็นทุกข์
ได้ความเจริญแล้ว ก็ยังถึงความเสื่อม

บุคคลผู้มักโกรธ ถูกความโกรธครอบงำ
ทำการเข่นฆ่าทางกาย วาจา
ย่อมประสบความเสื่อมทรัพย์
บุคคลผู้มัวเมาด้วยความมัวเมาเพราะโกรธ
ย่อมถึงความเสื่อมยศ
ญาติมิตรและสหาย ย่อมหลีกเว้นบุคคลผู้มักโกรธ

ความโกรธก่อความเสียหาย
ความโกรธทำจิตให้กำเริบ
บุคคลผู้มักโกรธย่อมไม่รู้ภัยที่เกิดจากภายใน

บุคคลผู้โกรธย่อมไม่รู้อรรถ
บุคคลผู้โกรธย่อมไม่เห็นธรรม
ความโกรธครอบงำนรชนในกาลใด
ความมืดย่อมมีในกาลนั้น

บุคคลผู้โกรธย่อมก่อกรรมที่ทำได้ยากเหมือนทำได้ง่าย
ภายหลังเมื่อหายโกรธแล้ว
เขาย่อมเดือดร้อนเหมือนถูกไฟไหม้

บุคคลผู้โกรธย่อมแสดงความเก้อยาก๑ก่อน
เหมือนไฟแสดงควันก่อน
ความโกรธเกิดขึ้นในกาลใด
คนทั้งหลายย่อมโกรธในกาลนั้น

บุคคลผู้โกรธไม่มีหิริ ไม่มีโอตตัปปะ
ไม่มีคำพูดที่น่าเคารพ
บุคคลผู้ถูกความโกรธครอบงำไม่มีความสว่างแม้แต่น้อย

กรรมเหล่าใดห่างไกลจากธรรม เป็นเหตุให้เดือดร้อน
เราจักบอกกรรมเหล่านั้น
เธอทั้งหลายจงฟังธรรมนั้นไปตามลำดับ

บุคคลผู้โกรธ ฆ่าบิดาก็ได้
บุคคลผู้โกรธ ฆ่ามารดาก็ได้
บุคคลผู้โกรธ ฆ่าพราหมณ์ก็ได้
บุคคลผู้โกรธ ฆ่าปุถุชนก็ได้

ลูกที่มารดาเลี้ยงไว้จนได้ลืมตามองโลกนี้
เป็นผู้มีกิเลสหนา โกรธขึ้นมา
ย่อมฆ่าแม้มารดาผู้ให้ชีวิตนั้น

สัตว์เหล่านั้นมีตนเป็นเครื่องเปรียบเทียบ
เพราะตนเป็นที่รักอย่างยิ่ง
ผู้โกรธหมกมุ่นในรูปต่างๆ
ย่อมฆ่าตนเองเพราะเหตุต่างๆ
คือฆ่าตนเองด้วยดาบบ้าง กินยาพิษตายบ้าง
ใช้เชือกผูกคอตายบ้าง กระโดดลงในซอกเขาตายบ้าง

คนเหล่านั้นเมื่อทำกรรม
อันมีแต่ความเสื่อมและทำลายตน ก็ไม่รู้สึก
ความเสื่อมเกิดจากความโกรธ

ตามที่กล่าวมา ความโกรธนี้ เป็นบ่วงแห่งมัจจุ
มีถ้ำเป็นที่อยู่อาศัย โดยรูปของความโกรธ
พึงตัดความโกรธนั้นด้วยทมะ (ความข่มใจ)
คือปัญญา ความเพียร และทิฏฐิ
บัณฑิตพึงตัดอกุศลธรรมแต่ละอย่าง
พึงศึกษาในธรรมเหมือนอย่างนั้น
เธอทั้งหลายปรารถนาอยู่ว่า
‘ขอความเป็นผู้เก้อยากอย่าได้มีแก่เราทั้งหลาย’

บุคคลผู้ปราศจากความโกรธ ไม่มีความคับแค้นใจ
ปราศจากความโลภ ไม่มีความริษยา
ฝึกฝนตนแล้ว ละความโกรธได้แล้ว
เป็นผู้ไม่มีอาสวะ ปรินิพพาน