หลังจากที่นั่งสมาธิแล้ว ผมพยายามพิจารณาดูว่า อารมณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าผมน่ะ เรียกว่า อะไร คือมันสงบๆนะ แต่ก็ยังมีความคิดอยู่ และก็ยังมีสติรู้ว่าความคิดนั้นเกิดขึ้น ;ความเจ็บก็มี แต่ผมก็สักแต่ว่ามันเป็นความเจ็บปวดได้ คือผมเพลินไปกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากกว่า จนไม่ได้สนใจความเจ็บปวดอะไร และก็ไม่มีอาการ ปีติ ตามที่รู้ๆมาแต่อย่างใด(อ่านมา) จะสะดุ้งแบบภวังค์ก็ไม่มี(เคยเป็น) จะเรียกว่าสุขก็ไม่ใช่(มั้ง) เพราะมันแค่เงียบๆอย่างเดียว ;มีอาการโยกโคลง แต่ก็มีความรู้ตัวตามมาทันที พิจารณาดูแล้ว จะว่าง่วงหรือสัปประหงกก็ไม่ใช่

จึงขอถามนักปฏิบัติทั้งหลายว่า ผมเจอกับอะไรอยู่ และจะจัดการกับมันอย่างไร

ลืมบอกไป ผม ไม่ได้บริกรรมอะไร แค่กำหนดลมหายใจ(อานาปานสติ-กายานุปัสสนา) อย่างเดียว และแต่ละครั้งที่ผมฝึก ไม่เกิน ๓๐ นาที เลย

หลังจากที่นั่งสมาธิแล้ว ผมพยายามพิจารณาดูว่า อารมณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าผมน่ะ เรียกว่า อะไร คือมันสงบๆนะ แต่ก็ยังมีความคิดอยู่ และก็ยังมีสติรู้ว่าความคิดนั้นเกิดขึ้น ;ความเจ็บก็มี แต่ผมก็สักแต่ว่ามันเป็นความเจ็บปวดได้ คือผมเพลินไปกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากกว่า จนไม่ได้สนใจความเจ็บปวดอะไร และก็ไม่มีอาการ ปีติ ตามที่รู้ๆมาแต่อย่างใด(อ่านมา) จะสะดุ้งแบบภวังค์ก็ไม่มี(เคยเป็น) จะเรียกว่าสุขก็ไม่ใช่(มั้ง) เพราะมันแค่เงียบๆอย่างเดียว ;มีอาการโยกโคลง แต่ก็มีความรู้ตัวตามมาทันที พิจารณาดูแล้ว จะว่าง่วงหรือสัปประหงกก็ไม่ใช่

จึงขอถามนักปฏิบัติทั้งหลายว่า ผมเจอกับอะไรอยู่ และจะจัดการกับมันอย่างไร

ลืมบอกไป ผม ไม่ได้บริกรรมอะไร แค่กำหนดลมหายใจ(อานาปานสติ-กายานุปัสสนา) อย่างเดียว และแต่ละครั้งที่ผมฝึก ไม่เกิน ๓๐ นาที เลย

*กบนอกกะลา* ครับ แต่ผมรู้สึกว่ามัน แค่นิดเดียวเองอ่ะ คือ ตัวโยกนิดเดียวแล้วสติมันรู้ทันเลยอ่ะ ไอ้ความโยกนั้นมันก็หมดไปทันทีเลย -โยกแล้วรู้ โยกแล้วรู้

ครับ แต่ผมรู้สึกว่ามัน แค่นิดเดียวเองอ่ะ

หลังจากที่นั่งสมาธิแล้ว ผมพยายามพิจารณาดูว่า อารมณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าผมน่ะ เรียกว่า อะไร คือมันสงบๆนะ แต่ก็ยังมีความคิดอยู่ และก็ยังมีสติรู้ว่าความคิดนั้นเกิดขึ้น ;ความเจ็บก็มี แต่ผมก็สักแต่ว่ามันเป็นความเจ็บปวดได้ คือผมเพลินไปกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากกว่า จนไม่ได้สนใจความเจ็บปวดอะไร และก็ไม่มีอาการ ปีติ ตามที่รู้ๆมาแต่อย่างใด(อ่านมา) จะสะดุ้งแบบภวังค์ก็ไม่มี(เคยเป็น) จะเรียกว่าสุขก็ไม่ใช่(มั้ง) เพราะมันแค่เงียบๆอย่างเดียว ;มีอาการโยกโคลง แต่ก็มีความรู้ตัวตามมาทันที พิจารณาดูแล้ว จะว่าง่วงหรือสัปประหงกก็ไม่ใช่

จึงขอถามนักปฏิบัติทั้งหลายว่า ผมเจอกับอะไรอยู่ และจะจัดการกับมันอย่างไร

ลืมบอกไป ผม ไม่ได้บริกรรมอะไร แค่กำหนดลมหายใจ(อานาปานสติ-กายานุปัสสนา) อย่างเดียว และแต่ละครั้งที่ผมฝึก ไม่เกิน ๓๐ นาที เลย

.....
และจะจัดการกับมันอย่างไร

*กบนอกกะลา* ครับ แต่ผมรู้สึกว่ามัน แค่นิดเดียวเองอ่ะ คือ ตัวโยกนิดเดียวแล้วสติมันรู้ทันเลยอ่ะ ไอ้ความโยกนั้นมันก็หมดไปทันทีเลย -โยกแล้วรู้ โยกแล้วรู้

*student* ไม่ได้แยกอ่ะครับ แยกยังไงทำไม่เป็น อ่านเจอมาเยอะแล้ว (ญาณ๑ นามรูปปริเฉท หมายถึงตัวนี้หรือเปล่า);ผัสสะเกิดขึ้นตลอดครับ รู้แต่ไม่ได้สนใจอะไรเท่าไร คือสิ่งที่ปรากฎขึ้นตรงหน้า มันคอยดึงให้ผมสนใจตลอดเวลา

หลังจากที่นั่งสมาธิแล้ว ผมพยายามพิจารณาดูว่า อารมณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าผมน่ะ เรียกว่า อะไร คือมันสงบๆนะ แต่ก็ยังมีความคิดอยู่ และก็ยังมีสติรู้ว่าความคิดนั้นเกิดขึ้น ;ความเจ็บก็มี แต่ผมก็สักแต่ว่ามันเป็นความเจ็บปวดได้ คือผมเพลินไปกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากกว่า จนไม่ได้สนใจความเจ็บปวดอะไร และก็ไม่มีอาการ ปีติ ตามที่รู้ๆมาแต่อย่างใด(อ่านมา) จะสะดุ้งแบบภวังค์ก็ไม่มี(เคยเป็น) จะเรียกว่าสุขก็ไม่ใช่(มั้ง) เพราะมันแค่เงียบๆอย่างเดียว ;มีอาการโยกโคลง แต่ก็มีความรู้ตัวตามมาทันที พิจารณาดูแล้ว จะว่าง่วงหรือสัปประหงกก็ไม่ใช่

จึงขอถามนักปฏิบัติทั้งหลายว่า ผมเจอกับอะไรอยู่ และจะจัดการกับมันอย่างไร

ลืมบอกไป ผม ไม่ได้บริกรรมอะไร แค่กำหนดลมหายใจ(อานาปานสติ-กายานุปัสสนา) อย่างเดียว และแต่ละครั้งที่ผมฝึก ไม่เกิน ๓๐ นาที เลย