คือผมอยากทราบว่า การที่เราปฏิบัติธรรมมันจะเข้าถึงภูมิอรหันต์ได้จริงหรอ ตามที่ได้ศึกษามาการปฏิบัติธรรมมันเป็นคนละอย่างกับการปล่อยวาง ตามที่รู้มาคือพระอรหันต์ผู้บรรลุธรรมย่อมปล่อยวางไม่ยึดติดในสิ่งทั้งปวง ไม่มีตัวตน ว่างจากทุกสิ่ง

แต่การปฏิบัติธรรมมันคือให้เราไปติดในวิธีแต่แรกเริ่ม แล้วเราจะไปถึงจุดสุดท้ายคือบรรลุธรรมได้หรอครับ เพราะมันก็ไม่วางวิธีปฏิบัติสักทีสิครับ
ช่วยอธิบายผมทีครับ

บางสำนักก็สอนเรื่องการเจริญสติในการควบคุมอารมณ์ บางสำนักก็สอนให้บริกรรมพุธโธ แต่สิ่งเหล่านั้นล้วนแต่เป็นการฝึกเข้าไปควบคุมสภาวะธรรมทั้งนั้นมิใช่หรือครับ แค่เริ่มต้นก็ฝึกเข้าไปควบคุมสภาวะธรรมซะแล้ว

คือผมอยากทราบว่า การที่เราปฏิบัติธรรมมันจะเข้าถึงภูมิอรหันต์ได้จริงหรอ ตามที่ได้ศึกษามาการปฏิบัติธรรมมันเป็นคนละอย่างกับการปล่อยวาง ตามที่รู้มาคือพระอรหันต์ผู้บรรลุธรรมย่อมปล่อยวางไม่ยึดติดในสิ่งทั้งปวง ไม่มีตัวตน ว่างจากทุกสิ่ง แต่การปฏิบัติธรรมมันคือให้เราไปติดในวิธีแต่แรกเริ่ม แล้วเราจะไปถึงจุดสุดท้ายคือบรรลุธรรมได้หรอครับ เพราะมันก็ไม่วางวิธีปฏิบัติสักทีสิครับ ช่วยอธิบายผมทีครับแต่กรุณาอย่ายกหนังสือหรือพระไตรปิฎกมาอธิบายนะครับ ผมเชื่อในพระพุทธเจ้าว่าท่านสอนให้คนบรรลุได้จริง แต่คำสั่งสอนของท่านก็ทุกแก้ไขปรับปรุงมาหลายครั้งแล้ว ก็อาจจะมีผิดพลาดกันได้ วอนผู้รู้จริงมีสภาวะปฏิบัติได้จริงช่วยตอบหน่อยครับ ขอบคุณครับ_

การปล่อยวางเป็นผล การปฏิบัติเป็นเหตุ ผู้จะปล่อยวางได้แท้จริง จะต้องรู้เห็นก่อนว่า สิ่งที่ตนยึดถืออยู่นั่นเป็นของปลอมไม่ใช่ของจริง เมื่อรู้ว่าไม่ใช่ของจริงเป็นของปลอมมันก็วางทุกสิ่ง

คือผมอยากทราบว่า การที่เราปฏิบัติธรรมมันจะเข้าถึงภูมิอรหันต์ได้จริงหรอ ตามที่ได้ศึกษามาการปฏิบัติธรรมมันเป็นคนละอย่างกับการปล่อยวาง ตามที่รู้มาคือพระอรหันต์ผู้บรรลุธรรมย่อมปล่อยวางไม่ยึดติดในสิ่งทั้งปวง ไม่มีตัวตน ว่างจากทุกสิ่ง แต่การปฏิบัติธรรมมันคือให้เราไปติดในวิธีแต่แรกเริ่ม แล้วเราจะไปถึงจุดสุดท้ายคือบรรลุธรรมได้หรอครับ เพราะมันก็ไม่วางวิธีปฏิบัติสักทีสิครับ ช่วยอธิบายผมทีครับแต่กรุณาอย่ายกหนังสือหรือพระไตรปิฎกมาอธิบายนะครับ ผมเชื่อในพระพุทธเจ้าว่าท่านสอนให้คนบรรลุได้จริง แต่คำสั่งสอนของท่านก็ทุกแก้ไขปรับปรุงมาหลายครั้งแล้ว ก็อาจจะมีผิดพลาดกันได้ วอนผู้รู้จริงมีสภาวะปฏิบัติได้จริงช่วยตอบหน่อยครับ ขอบคุณครับ_

การปล่อยวางเป็นผล การปฏิบัติเป็นเหตุ ผู้จะปล่อยวางได้แท้จริง จะต้องรู้เห็นก่อนว่า สิ่งที่ตนยึดถืออยู่นั่นเป็นของปลอมไม่ใช่ของจริง เมื่อรู้ว่าไม่ใช่ของจริงเป็นของปลอมมันก็วางทุกสิ่ง

.....
แต่วิธีส่วนใหญ่ที่เห็นคือปลายทางปล่อยวางแต่เราเริ่มฝึกจากการเข้าไปควบคุมสิ่งต่างๆนี่ครับ ไม่ได้ฝึกฝนในการปล่อยวางแต่แรกแล้วสุดท้ายเราจะปล่อยวางตัวตนได้จริงๆหรือครับ

เรื่องจะรู้ได้อย่างไรว่าวิธีที่เราเลือกถูกต้องหรือไม่ ให้เอาความทุกข์เป็นตัววัด เราปฏิบัติธรรมเพื่ออะไร จุดหมายสูงสุดคือเพื่อหลุดพ้นจากความทุกข์ใช่หรือไม่ ดังนั้นตัววัดที่ดีที่สุด คือความทุกข์เองนั้นแหละ
หากปฎิบัติธรรมอย่างถูกทาง ความคิดของผู้ปฏิบัติจะค่อยๆเปลี่ยนไป มุมมองที่เปลี่ยนไปนี้จะทำให้มีจิดใจสงบเย็นขึ้น ไม่ฟูขึ้น ไม่แฟบลงมากเท่าแต่ก่อนเมื่อมีเรื่องต่างๆมากระทบ โดยรวมก็คือทุกข์น้อยลงนั่นเอง

เรื่องจะรู้ได้อย่างไรว่าวิธีของคนอื่นถูกหรือไม่ อันนี้ไม่ควรคิด เพราะไม่ว่าเค้าจะถูกหรือเค้าจะผิด ทุกข์ของเราก็ไม่ได้น้อยลง

สรุปว่า ทำไปเถอะครับ ทำตามวิธีที่ถนัด ปฏิบัติธรรมทำที่ใจ เอาใจวัด แล้วจะรู้เองว่าธรรมะเป็นอย่างไร

ความเห็นส่วนตัว โปรดพิจารณา

ตามที่รู้มาคือพระอรหันต์ผู้บรรลุธรรมย่อมปล่อยวางไม่ยึดติดในสิ่งทั้งปวง ไม่มีตัวตน ว่างจากทุกสิ่ง แต่การปฏิบัติธรรมมันคือให้เราไปติดในวิธีแต่แรกเริ่ม แล้วเราจะไปถึงจุดสุดท้ายคือบรรลุธรรมได้หรอครับ เพราะมันก็ไม่วางวิธีปฏิบัติสักทีสิครับ