เออ เรารู้ละถ้าคุณ 11 โมงครึ่งนั่งสมาธิแล้วยังไม่ถึงนิพพาน คุณ11โมงครึ่ง ก็ลอง นอนสมาธิ หรือไม่ก็วิ่งสมาธิ หรือไม่ก็คลานสมาธิดูดิ่ อาจถึงก็ได้นะ แต่เราแนะนำวิ่งสมาธิดีกว่านะ ถึงไวดี ลองเอาไปทำดูนะ 11โมงครึ่ง เราทำดูแล้วล่ะ เหนื่อยนิดนึง อ่อ ไม่ต้องขอบใจเราหรอกนะ ด้วยความยินดี

ฮา ฮ๊า ฮา ฮัลเลวังก้า ตะแง๊วๆ ฮัลเลวังก้า:b13:

ก[
ก็ยังมัวแต่เลียบค่ายอยู่นั่นแหละ ถ้าทำมาจนขนาดนั้นแล้วก็เอามาเล่าสู่กันฟังเลยซิ ตอบคำถามมาเลยซิมัวอ้อมค้อมอวดภูมิอยู่ทำไมล่ะครับ
อธิบายสภาวธรรมจริงที่ทำได้นั้นมาเล้ย,,,,,,,,
.

บังเอิญได้อ่านเจอธรรมะของหลวงพ่อชา ซึ่งอัฐฐิของท่านเป็นพระธาตุ คุณคนธรรมดา ๆ ได้ช่วย Postไว้พอดีในเวปนี้ตาม Link ด้านล่าง คิดว่าน่าจะช่วยเป็นแสงสว่างนำทางให้ผู้ใฝ่ในธรรมทุก ๆ ท่านได้บ้างไม่มากก็น้อยเพื่อไปสู่หนทางแห่งความพ้นทุกข์กันต่อไป...ขอจงเจริญในธรรมทุกๆ ท่าน
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=41290

เอ้า..เอาอีกที.....

ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า

ใครกานที่เลียบ ๆ เคียง ๆ ...

คนที่ว่ากรรมฐาน ที่พระพุทธเจ้าสั่งสอนเป็นอัตตกิลมถานุโยค...คนพวกนี้...เราจะเอาอะไรไปคุยกับมันได้...


แยกอาการฟุ้งซ่านในธรรม...กับ.....พิจารณาธรรม...ได้เมื่อไร

ตอนนั้นแหละ..พอจะคุยกันรู้เรื่อง

แต่คนพวกนี้...เวลาฝอยนะ....ฝอยธรรมะได้สวยหรูเชียวแหละ...ฝอยได้ทั้งวัน

ฟุ้งซ่าน..ก็ไม่รู้ว่าฟุงซ่าน....มันว่ามันวิปัสสนา...

เราสู้มันไม่ได้หรอก

เ ริ่มเป็นเผือกเป็นมันขึ้นมาแล้วเน๊าะสันณิษฐานว่าปฏิฆะคงขึ้นมาบ้างแล้วละมั้ง
ภาวนามาจนขี้เกียจนี่ดูไม่ค่อยคุ้มกับเวลาที่เสียไปเลย
ตามธรรมแล้ววิธีการปฏิบัติถูกต้องจะยิ่งพบความสุขเย็น เบา สบาย และขยันภาวนายิ่งขึ้น ไม่เห็นแก่เหน็ดแก่เหนื่อยหรือกลางวันกลางคืน แต่ถ้ามาเป็นขี้เกียจภาวนาอย่างนี้เห็นทีว่าควรจะต้องประเมินผล วิเคราะห์ วิจัยกันดูให้ดีๆว่ามีอะไรที่ไม่ถูกธรรมแทรกซ่อนอยู่หรือเปล่าแล้วรีบแก้ไข

การปฏิบัติที่ถูกต้องตามธรรมนั้น สักกายทิฏฐิและมานะทิฏฐิควรจะเบาบางลงไปเรื่อยๆ ไม่ใช่พอกแน่นจนเกิดเป็นโทสะ ปฏิฆะอย่างที่เห็น

อี กประการหนึ่งการที่ไปพยายามย้ำว่าasoka ป รามาสพระพุทธเจ้านั้น..................รออ่านต่อนะครับ ก อ ด ฯ

เราขออย่าทำความรู้ ความเห็นและความประพฤติทุกด้านเหมือนเราไม่มีป่าช้าอยู่กับตัว
อยู่กับบ้านเมืองเรา อยู่กับญาติมิตรของเรา บทถึงคราวเป็นอย่างโลกที่มีป่าช้าทั่ว ๆ ไปขึ้นมา
จะแก้ตัวไม่ทัน แล้วจะจมลงในที่ตนและโลกไม่ประสงค์อยากลงกัน
จะคิดจะพูดจะทำอะไร ควรระลึกถึงป่าช้าคือความตายบ้าง เพราะกรรมกับป่าช้าอยู่ด้วยกัน
ถ้าระลึกถึงป่าช้า ในขณะเดียวกันได้ระลึกถึงกรรมด้วย พอทำให้รู้สึกตัวขึ้นบ้าง
อย่าอวดตัวว่าเก่งทั้ง ๆ ที่ไม่เหนืออำนาจของกรรม แม้อวดไปก็เป็นการทำลายตัว
ให้ล่มจมไปเปล่า ๆ ไม่ควรอวดเก่งกว่าศาสดาผู้รู้ดีรู้ชอบทุก ๆ อย่าง
ไม่ลูบ ๆ คลำ ๆ เหมือนคนมีกิเลสที่อวดตัวว่าเก่ง
สุดท้ายก็จนมุมของกรรมคือความเก่งของตัว


กดLikeให้ข้อความของคุน คนธรรมดา ด้วยนะค่ะ เรารู้สึกว่าเราเจอมิตรแท้แล้ว

การระลึกถึงป่าช้า...คือการระลึกถึงความตาย

ความตายที่ระลึกได้....ทำให้เห็นถึงความเป็นอนิจจัง...ทุกขัง..อนัตตา..เห็นทุกข์...เห็นโทษการเกิดในวัฏฏะสงสาร....เป็นอารมณ์ละสักกายทิฏฐิอย่างอ่อน ๆ...

หากน้อบน้อมต่อพระรัตนตรัยอย่างแท้จริง...

มีศีลสมบูรณ์....

มีอารมณ์แห่งการระลึกถึงความตาย..เสมอ ๆ

วันหนึ่ง...ท่านอาจละสังโยชน์เบื้องต่ำ 3 ข้อแรก...เข้าอริยะบุคคลผู้มีคติที่แน่นอน...จึงได้ชื่อว่าเป็นผู้ไม่ล่มจมอย่างแท้จริง

การระลึกถึงความตาย...จึงมีอานิสงค์มาก

มาฟังกันต่อเรื่องคำกล่าวหาว่าไม่เค ารพพระพุทธเจ้าเพราะไปกล่าวว่าสมถะกรรมฐานทั้งหมดเป็น...อัตตกิลมถานุโยค
ค วามข้อนี้เป็นเรื่องที่คุณกบเขาวินิจฉัยและตัดสินเอาเองโดยมิได้เอาธรรมเป็นใหญ่หรืออาจกล่าวได้ว่าไม่เคารพพระธรรม
ถ้าคุณกบเขาเคารพพระธรรมและเคารพพระพุทธเจ้าเขาจะต้องพิสูจน์ธรรมเสียก่อนตามคำเชื้อเชิญของผมว่าให้นั่งลงหลับตาพิสูจน์ว่าลมหายใจที่มีคำบริกรรมกำกับอยู่นั้นไม่สามารถจะเข้าออกอย่างเป็นธรรมชาติได้นั้นเป็นความจริงหรือไม่ หรือท่านผู้ติดตามอ่านจะลองพิสูจน์กันดูก็ดีนะครับ
เมื่อได้พิสูจน์ธรรมกันแล้วค่อยมาตัดสินว่าการทำสมาธิโดยวิธีสมถะภาวนาเป็นการควบคุมบังคับธรรมชาติซึ่งถือว่าเป็นการทรมาณตนเองอย่างหนึ่งหรือไม่
ที่ต้องมาทำความละเอียดกันในเรื่องนี้ก็เพราะว่ามีวิธีปฏิบัติที่ดีกว่านี้ที่ไม่ต้องบังคับธรรมชาติทรมาณตนเองเลยคือทางสายกลางซี่งพระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนและเน้นยำ้ไว้ตั้งแต่วันแรกที่ทรงแสดงปฐมเทศนาอันได้แก่การเจริญมรรค 8 หรือวิปัสสนาภาวนานั่นเองซึ่งจะมีพร้อมสมบูรณ์ไว้แล้วทั้งหมดทั้ง ปัญญา ศีลและสมาธิ

การพยายามยัดเยียดข้อหาให้กับผู้ที่เคารพธรรมและเคารพปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าในกาลามสูตรพฤติกรรมเช่นนั้นเป็นอกุศลก่อให้เกิดความเศร้าหมองในจิตของเจ้าของและผู้ที่มาพบเห็นไม่เป็นมงคลกับชีวิตเลยพึงเลิกการกระทำบาปเช่นนั้นเสียเถอะ จะได้เจริญในธรรมต่อไปไม่มีอุปสรรคมากั้นขวางทางสู่มรรค ผล นิพพานค

ล้วนเป็นสิ่งที่ถูกรู้ ถูกหรือไม่

ก็เพราะเห็นรูปปั้นพระพุทธเจ้าในวัด คิดว่าท่านคงนั่งทำสมาธิก็คงจะทำให้บรรลุ เพราะความไม่รู้ก็เลยเอามาปฏิบัติทันที โดยที่ไม่รู้ว่าที่พระองค์นั่งสมาธิก็เพราะท่านมีปัญญาแล้ว หรือสัมมาทิฐิแล้ว ปัญญาท่านได้มาจากการเห็นความจริงของธรรมชาติ หรือธรรมะ ตามกฎไตรลักษณ์ ผู้ไม่มีปัญญาประกอบในการทำสมาธิก็ได้แค่ มิจฉาสมาธิ หรือความสงบเฉย ความนิ่งเฉย ความวางเฉย การไม่สนใจ หรือการละงับ โลภ โกรธ หลง ชั่วคราวเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าการที่จะละโลภ โกรธ หลง ให้สิ้นนั้นทำอย่างไร ไม่ให้เกิดขึ้น หรือกลับมาอีก (ละโลภ โกรธ หลงถาวร)

การได้ชี้ว่าอะไรธรรมะ...อะไรไม่ใช่...นี้เป็นบุญมากนะ..

แต่เมื่อเห็นยาพิษซ่อนอยู่ในคำว่าธรรมแล้ว...อยู่เฉย ๆ...นี้ซิทุกข์

หากมีใครได้ทำตรงนี้แล้ว...กระผมก็จะอยู่เฉย ๆ สบายดี...ตามประสาคนขี้เกียจ

ก็ต้องขอบคุณ...คุณอโสกะ....ที่ทำให้คนขี้เกียจได้ทำบุญ

ความผิดพลาดทั้งมวลของคุณ...อโสกะ...มันอยู่ตรงนี้


ตอนไม่เป็นมันก็เป็นอย่างนี้...

มีเพื่อนสมาชิกเขาบอกว่า...เขาทำแล้วไม่เป็น...อโสกะก็ไม่ฟัง

มีใจเป็นธรรมม๊าก...มาก

แต่หลักใหญ่แล้ว...คุณอโสกะใช้ตรรกะ.....ที่ผิด

ผิดที่ว่า...การควบคุมธรรมชาติเป็นการทรมานตน....ทรมานตนเป็นอัตตกิลมถานุโยค

ก็เมื่อธรรมชาติ..คือธรรมชาติของกิเลส...จะไหลตามมันหรือ

พระโมคคลานะ...ง่วงนอน...นี้คือธรรมชาติ...ท่านพยายามแก้อาการง่วงนอน...นี้ฝืนธรรมชาติมั้ย..ทรมานตนมั้ย?....นี้ทางสายพอดีของท่าน

พระจุกษุบาล...อธิฐานอยู่พรรษาปฏิบัติธรรมในสามอิริยาบถ คือ ยืน เดิน และนั่ง โดยไม่นอน...ตาอักเสบ...หมอให้นอนหยดตายาจึงจะซึมเข้าตาได้....แต่ท่านก็เลือกรักษาสัญญา...ตาเลยบอดแต่ก็บรรลุธรรม.....ฝืนธรรมชาติมาก..แต่ทรมานตนมั้ย?...นี้คือทางพอดีของท่าน

ท่านโคธิกะ....จิตเสื่อมถึง 6 ครั้ง...ทนไม่ได้...จึงเชือดคอฆ่าตัวตาย...เห็นเลือด...พิจารณาเลือด...สำเร็จพระอรหันต์ก่อนตายพอดี...มารรู้อยู่ก่อนแล้วมาทูลบอกพระพุทธเจ้า...พระองค์ก็ทรงทราบแต่ยังเสด็จไปตอนตายแล้วพอดี....นี้คือทางพอดีของท่านโคธิกะ

พระโสณโกฬิวิสะปรารถความเพียรเดินจงกรมจนฝ่าเท้าแตก...แต่ก็ไม่บรรลุธรรม...จนท้อจะสึกกลับไปครองสมบัติเศรษฐี...พระบรมศาสดาทรงทราบ...จึงได้ตรัสสอน ปรารภความเพียรแต่พอประมาณ เจริญวิปัสสนาไม่ช้าไม่นานก็ได้บรรลุพระอรหัตตผล .....นี้คือทางอันพอดีของท่าน

ทางสายกลาง...คือทางที่พอเหมาะพอดีกับอินทรีย์...บารมีธาตุขันธ์..ของแต่ละคน

มีมรรคแปดเป็นกรอบ...กว้าง ๆ

จะไปเลียนแบบท่านเป๊ะ....มันเป็นความโง่
การที่จะไปบอกว่า..ต้องมาทางนั้นทางนี้ทำได้ผลง่ายที่สุด....เป็นบรมโง่

แต่เรื่องของพระอรหันต์ท่านทั้งหลายฟังใว้เป็นคติเตือนใจ...เมื่อเราปฏิบัติไปถึงไหนก็ให้นำธรรมบทที่เข้ากับขณะนั้น...เตือนตน...สอนตน...ทำตนให้รู้...เพื่อพาตนให้ผ่านพ้นตรงนั้นไป

มิใช่เอาเรื่องความ...ง่าย ๆ ง่าย ๆ ..สบาย ๆ ...สบาย ๆ ...มาโฆษณาเหมือนยาสีฟัน

อะไรที่มันยาก...ก็หันหัวเรือเสีย...คิดอย่างนี้..เสร็จกิเลสหมด

มีใครไม่ชอบสบายบ้าง ละ...ไม่มีหรอก..กระผมละคนหนึ่ง

แต่บุญกรรมทำมาแบบไหนใครจะรู้

เห็นใครทำอะไรยาก ๆ...ลำบาก. ๆ ..ก็ว่าทรมานตนไปเสียหมด...มันจึงไม่ถูก