บางครั้งการแผ่เมตตาผมก็จะมีปิติเกิดขึ้น

แต่บางครั้งก็กระวนกระวาย ผมเลยคิดขึ้นว่าไม่ว่าจิตจะทุกข์อย่างไรก็ย่อมมีเมตตาไปได้ เมตตามีได้โดยไม่เกี่ยวกับความรู้สึกสุขทุกข์ ปิติก็มีขึ้น

ผมสำคัญผิดหรือถูกอย่างไรครับ

ของเราเป็น...ของเราได้...เรารู้...จะไปหาพยานที่ไหน

ผลที่เกิดกับใจมันเป็นพยานให้เราแล้ว....

ย่อมเป็นอาการที่เกิดขึ้นตามเหตุ ตามปัจจัย อย่างนั้นแลเป็นธรรมดา

เมื่อจิตผ่องใส ก็รู้ว่าจิตผ่องใส

เมื่อจิตเศร้าหมอง ก็รู้ว่าจิตเศร้าหมอง

เมื่อจิตมีปีติ ก็รู้ว่าจิตมีปีติอยู่

เมื่อปีติดับไป ก็รู้ว่าปีติดับไป เป็นธรรมดาแล