ท่านพิจารณาตัวท่านอย่างไร พิจารณาสิ่งรอบตัวท่านอย่างไร ตามหลักธรรมคำสอน

แล้วคุณพิจารณาอย่างไรล่ะ แล้วคุณต้องการให้คนอื่นพิจารณาอย่างไรที่ถูกใจคุณล่ะ คุณก็บอกเขาไปเลยดิ่ เดี๋ยวคนอื่นเขาบอกว่าเขาพิจารณาอย่างนั้น อย่างนี้ คุณก็ไปว่าเขาพิจารณาผิดอีก ก็บอกเขาไปเลยละกัน แบร่ๆ

ฮา ฮ๊า ฮา

มีสติ กำหนดรู้ด้วยการพิจารณาธาตุรู้ของอายตนะภายในให้เป็นเอก
พิจารณาเหตุเกิดของธาตุรู้คือเกิดขึ้นเพราะอาศัยผัสสะของการเสพอายตนะภายนอกให้เป็นรอง
คือเห็นเป็นกรัแสแห่งโลก แล้วเห็นการทำงานของอายตนะภายในตามความเป็นจริงครับผม

ขึ้นอยู่กับว่าเราพิจารณาเข้าหาตัว หรือพิจารณาออกนอกตัว

ถ้าคิดแบบเข้าหาตัวทำได้ง่ายกว่าและเกิดประโยชน์มาก ตัวอย่างเช่น ศึกษาในสติปัฏฐาน คือตีกรอบรุปกับนามเข้าหาตัวเราเองแล้วเอาสติยัดใส่ซะ เกิดประสิทธิผลทันที

แต่ถ้าพิจารณาออกนอกตัว ก้เหมือนคิดแบบเซน ทุกสิ่งๆทุกอย่างล้วนเปนระบบ เราเปนส่วนหนึ่งธรรมชาติ
มีเรา มีต้นไม้ มีสัตว์ มีหิน ถึงมีธรรมชาติ เป็นต้น ซึ่งสิ่งที่อยู่ล้อมรอบตัวเราก้เยอะแยะมากมาย ถึงบอกว่าแบบนี้ศึกษายาก

แต่สุดท้าย คิดไปว่า มีเกิด มีดับ เหมือนชื่อคุน จขกท.นั่นแหละ คิดแบบนี้ พิจารณามันแบบไหนก้ได้หมดก้คือจบเอวังฯ

พิจารณาขันธ์ 5 ไม่เที่ยง มีเกิดขึ้น สุดท้ายดับไป ไม่มีเรา ไม่มีของเรา (ดับทุกข์เกิด แก่ เจ็บ ตาย)
พิจารณาสิ่งกระทบ ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไม่เที่ยง มีเกิดขึ้น สุดท้ายดับไปเป็นธรรมดาของมัน
ไม่หลงกับสิ่งกระทบ สิ่งเหล่านี้ไม่มี ไม่มีตัวตนของสิ่งเหล่านี้ โลภ โกรธ หลง ก็ไม่เกิด ดับทุกข์ทันที
(ดับทุกข์ที่เราสร้างขึ้นมาเอง)

พิจารณาแบบพุทธตรงข้ามกับแบบเซน คือ พิจารณาว่าสิ่งรอบตัวมีเิกิด มีดับไปเป็นธรรมดา ต้นไม้เกิดจากเมล็ดงอกเพราะเหตุปัจจัย ตั้งอยู่เพราะเหตุปัจจัย สุดท้ายก็ต้องตายเพราะเหตุปัจจัย สุดท้ายสัตว์ก็ต้องตาย หินก็ต้องผุพัง เราก็ต้องแก่ ตาย เพราะสิ่งเหล่านี้ไม่เที่ยง มีเปลี่ยนแปลง แปรปรวนตลอดเวลาไม่คงที่ ไม่สามารถทนอยู่ในสภาวะนั้นได้ สรรพสิ่งเป็นทุกข์ ไม่มีเรา ไม่มีหิน ไม่มีสัตว์ ไม่มีโลก สรรพสิ่งในจักรวาลนี้ตั้งอยู่ในกฎนี้ทั้งหมด เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
ผมก็ต้องดับ นี้คือ ความจริงของธรรมชาติไม่ต้องพิสูจน์

และกระทู้ใหม่ แต่วกอยู่กับเรื่องเก่า ๆ ก็ยังเกิดซ้ำเกิดซากเช่นกัน


เดี๋ยวสักพักพอเห็นว่าไม่อาจจะชักกระทู้เข้าสู่แนวทางตนได้
ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม
ก็จะทิ้งกระทู้นี้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่วกวนอยู่กับเนื้อความเดิม ๆ
ซึ่งเป็นอาการที่แสดงความไม่อาจจะสยบสังขารได้

ไม่ใช่ "พิจารณาแบบพุทธตรงข้ามกับแบบเซน"
คุณไม่ได้ศึกษามาในแบบเซนคุณจะไปรู้ตื้นลึกหนาบางอะไรกับทางเดินแบบเซน
และแม้แต่ศึกษาปฏิบัติแบบพุทธคุณก็รับเอามาแต่เพียงบางส่วน รู้จักแต่เพียงบางส่วน
คุณไม่ได้อยู่ในฐานะที่รู้ลึกซึ้งในแนวทางทั้งสองเลย

คุณไม่ใช่ตัวแทนชาวพุทธที่จะกล่าวประโยคนั้นได้อย่างสมเหตุสมผลหรอก
ความเป็นจริง เป็นไปอย่างมากก็เป็นได้แค่
พิจารณาแบบเซนตรงข้ามกับแบบของคุณ

และจริง ๆ เซนก็พิจารณา อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ได้ลุ่มลึกกว่าแนวทางของคุณ

เซนไม่ใช้จิตให้ฟุ่่มเฟือยความคิด
เซนก็เป็นทางหนึ่งที่สอนให้ผู้ปฏิบัติเข้าถึงปัญญาจากความว่าง
และการปฏิบัติก็ มุ่งลงที่จิต

หลวงตาว่า...เซน...นั้นดอกเตอร์...ไอ้พวกเรามันป. 4 ต้องฝึกต้องฝืน...

ซึ่งกระผมก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง....

หลักการพิจารณาขันธ์ห้า ไม่ได้พิจารณาถึงความไม่เที่ยง
ความไม่เที่ยงหรือไตรลักษณ์ เป็นประธานหรือผู้นำในการพิจารณาอยู่แล้ว
ความหมายก็คือเรารู้อยู่ก่อนแล้วว่า ขันธ์ห้ามันไม่เที่ยง คือรู้ก่อนที่จะพิจารณา
การพิจารณาขันธ์ห้า คือการพิจารณาหาเหตุปัจจัยการเกิดดับ อะไรเป็นเหตุแห่ง
การเกิด ตัวอย่างเช่น เกิดกิเลสการปรุงแต่งขึ้น การพิจารณาหาเหตุปัจจัย
ก็คือ อะไรเป็นเหตุให้เกิดโทสะ โลภะและโมหะนั้นก็คือเวทนาและสัญญา
และเมื่อเกิดเวทนา เหตุปัจจัยก็ผัสสะรูปนาม

การพิจารณาขันธ์ห้าใช้ในการดับทุข์ เป็นการหาเหตุในการดับทุกข์
ด้วยวิธีการย้อนหาเหตุปัจจัย

ดูจิตครับ ตามอาณาปาณสติ สงบรำงับก่อน แล้วรู้สึกถึงความรู้สึกของจิต เช่นกลัว หม่นหมอง สุข ทุกข์ เฉยๆ อะไรที่รู้สึกสักพักนึงก็หายไปเอง นิ่ง แล้วก็มักจะลงท้ายที่อิ่มเอมใจ

พิจารณาขันธ์ 5 ไม่เที่ยง มีเกิดขึ้น สุดท้ายดับไป ไม่มีเรา ไม่มีของเรา (ดับทุกข์เกิด แก่ เจ็บ ตาย)
พิจารณาสิ่งกระทบ ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไม่เที่ยง มีเกิดขึ้น สุดท้ายดับไปเป็นธรรมดาของมัน
ไม่หลงกับสิ่งกระทบ สิ่งเหล่านี้ไม่มี ไม่มีตัวตนของสิ่งเหล่านี้ โลภ โกรธ หลง ก็ไม่เกิด ดับทุกข์ทันที
(ดับทุกข์ที่เราสร้างขึ้นมาเอง)

เราเห็นด้วยกับคุน ไม่เที่ยง เกิดดับ อ่านแล้วเข้าใจง่ายและสามารถนำไปปฏิบัติได้จริง(แต่เราจะทำได้มั้ยน๊อ)

ต้องทำได้สิ อะไรที่เข้าใจแล้วรู้แล้ว ย่อมที่จะปฏิบัิตได้ง่ายกว่าไม่เข้าใจหรือไม่รู้อะไรเลย
แต่ที่ทำได้ไม่ได้เพราะหลักการแนวคิด(อาศัยปัญญาและความเชื่อเห็นตามในเหตุผล=โยนิโสฯ กับวิธีการปฏิบัติจริง(ได้จาก สติ สมาธิและความเพียรจนมีปัญญาที่เกิดจากภาวนา) การปฏิบัติจึงยากขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งหรือสองขั้นเพราะต้องรู้จริงเมื่อเทียบกับหลักแนวคิด

ดังคติธรรมที่ว่า
รู้จริงต้องทำได้
รู้จำต้องท่องได้
รู้แจ้งต้องคิดก่อน

พิจารณาธรรมที่ง่ายและไม่ยุ่งยากซับซ้อนด้วยศัพท์แสงและบัญญัติอันมากมายเข้าใจยากน่าเวียนหัวทั้งหลาย
ท่านให้เฝ้ารู้หรือนิ่งรู้นิ่งสังเกตที่......ปัจจุบันอารมณ์.....เพราะปัจจุบันอารมณ์เป็นที่รวมที่เกิดของธรรมในกายและจิตทั้งปวง
ความจริงของชีวิตและสิ่งที่เราคิดจะแก้ไขปรับปรุงพัฒนาทั้งสิ้นล้วนอยู่ที่ปัจุบันและต้องทำที่ปัจจุบันอารมณ์

ความรู้ว่าเป็นสติปัฏฐานทั้งสี่ ธาตุสี่ ขันธ์ห้า อายตนะ สิบสอง ก็ล้วนมารู้ที่ปัจจุบันอารมณ์ทั้งสิ้น
ดังนั้นจึงพึงทำความเข้าใจให้ดีและลึกซึ้งในเรื่องปัจจุบันอารมณ์เสคยก่อนแล้วท่านจะได้พบกับวิธีพิจารณาธรรมที่ง่ายทั้งนอกกายในกาย
สาธุ