มีความเห็นอย่างหลากหลายเกี่ยวกับการปฎิบัติ บ้างเห็นว่าต้องวิปัสสนาก่อน บ้างต้องสมถะก่อน บ้างไม่มีความรู้จึงคอยพิจารณาจากผู้ให้เหตุผล บ้างให้เหตุผลตามตามความชอบของตน สัมมาสมาธิเป็นมรรคองค์สุดท้าย ก่อนบรรลุมรรคผลนิพพาน สัมมาสมาธิจึงมีนัยยะสำคัญ โดยเน้นที่ความตั้งมั่นในการรู้ความจริงของกายและใจ และความตั้งมั่นนี้ต้องระดับปฐมฌาน ฃึ่งนิวรณ์ 5 ได้ระงับแล้ว แม้เข้าถึงสมาธิระดับนี้เพียง 1 วินาทีก็เพียงพอแล้ว ที่จะเป็นบาทของมรรคญาณ ปัญหามีอยู่ว่าทำไมจึงไม่สามารถตั้งมั่นในการรู้ความจริงของกายและใจได้อย่างต่อเนื่อง ขอความเห็นครับ
