อรรถกถา สังยุตตนิกาย นิทานวรรค อภิสมัยสังยุตต์ ทสพลวรรคที่ ๓

บทว่า โส กาโย น โหติ ความว่า เมื่อกายใดมีอยู่ สุขทุกข์ภายใน ที่มีกายสัญเจตนาเป็นปัจจัย ก็เกิดขึ้น. กายนั้นไม่มี. แม้ในวาจาและมนะก็นัยนี้นี่แหละ. อนึ่ง เจตนากาย ชื่อว่ากาย เจตนาวาจา แม้ก็ชื่อว่าวาจา. กรรมโนนั่นแล แม้ก็ชื่อว่ามนะ. อีกนัยหนึ่ง ทวารกายชื่อว่ากาย. แม้ในวาจาและมนะก็นัยนี้เหมือนกัน. พระขีณาสพย่อมไหว้พระเจดีย์ กล่าวธรรม ใส่ใจกัมมัฏฐาน.
ถามว่า กายกรรมเป็นต้นของพระขีณาสพ ไม่มีอย่างไร.
ตอบว่า เพราะกรรมนั้นไม่มีวิบาก.
จริงอยู่ กรรมที่พระขีณาสพทำ ไม่เป็นกุศล ไม่เป็นอกุศล ไม่มีวิบาก ตั้งอยู่ เพียงเป็นกิริยา. ด้วยเหตุนั้น จึงกล่าวว่า กายกรรมเป็นต้นเหล่านั้นของพระขีณาสพนั้นไม่มี.
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=16&i=79

ได้ยินเรื่องนี้มานานแล้วครับ แต่ไม่เคยพบหลักฐาน

ดีใจครับ ที่ได้เห็นจากพระไตรปิฏก


พระอรหันต์ ก็เลย ฆ่าสัตว์ไม่บาป

แต่ยังรับกรรมเก่า(วิบาก) อยู่ตลอดเวลาครับ

บางคนนำไปพูดว่า อยู่เหนือบุญเหนือบาป

แต่ควรจะเข้าใจ ให้ถูกต้องว่า

ยังรับวิบากอยู่ จนกว่าจะดับขันธ์ปรินิพพาน

พระอรหันต์..ฆ่าสัตว์ได้ด้วยรึ?...คุณโกวิท