บทว่า วจนกฺขโม ได้แก่ ย่อมทนฟังคำของผู้อื่น.
จริงอยู่ ภิกษุรูปหนึ่งชอบสอนผู้อื่น แต่ตัวเองถูกผู้อื่นสอนเข้า ก็โกรธ. ส่วนพระเถระให้โอวาทแก่ผู้อื่นด้วย ตัวเองแม้ถูกโอวาท ก็ยอมรับด้วยเศียรเกล้า.
เล่ากันมาว่า วันหนึ่ง สามเณรอายุ ๗ ขวบเรียนพระสารีบุตรเถระว่า ท่านสารีบุตรขอรับ ชายผ้านุ่งของท่านห้อยลงมาแน่ะ. พระเถระไม่พูดอะไรเลย ไป ณ ที่เหมาะแห่งหนึ่ง นุ่งเรียบร้อยแล้วก็มา ยืนประนมมือพูดว่า เท่านี้เหมาะไหม อาจารย์. พระเถระกล่าวว่า ผู้บวชในวันนั้น เป็นคนดี อายุ ๗ ขวบโดยกำเนิด ถึงผู้นั้นพึงสั่งสอนเรา เราก็ยอมรับด้วยกระหม่อมดังนี้.
http://www.84000.org/tipitaka/attha/att ... b=15&i=303

สูตรนี้แสดงให้เห็นว่า ไม่ว่าจะใหญ่แค่ไหนก็เตือนกันได้ รับการเตือนกันได้อย่างมีเมตตา

แบบนี้ หรือเปล่า ที่พระไหว้ฆราวาส เหมือนในหนังจีน (พระจีน)

อามิตตาพุทธ ประสก

ขอให้ประสก จำเริ้ญ จำเริญ

ไม่ใช่ให้ภิกษุไปไหว้ฆราวาสนะ ถ้าภิกษุไปไหว้ฆราวาสนะเสร็จเลย.