คุณ tonnk ขอถามธรรมหน่อยนะครับ
๑.ทำไมฆ่าคนทั่วไปเป็นพัน แต่ยังมีสิทธิ์บรรลุมรรคผลอยู่
๒.ฆ่าบิดาหรือมารดา หรือแม้แต่พระพระอรหันต์แม้เพียงชีวิตเดียว ทำไมหมดสิทธิ์บรรลุมรรคผล
๓.จากสองข้อข้างต้นอะไร คือ ธรรม

พระพุทธเจ้ารู้อนาคตได้ ก็ทรงน่าจะรู้ว่าพระเถระต่างๆไม่ยกเลิกสิกขาบทเล็กๆ อยู่แล้ว แล้วพระองค์ทรงบอกพระอานนท์ด้วยสาเหตุใด

บางท่าน...เข้ามาถ่ายอย่างเดียว...ไม่คิดเข้ามารับปทาน

เด้อ...คุณดิน

แต่..ก็จะคอยดู

สวัสดีครับพี่ tonnk
ถูกต้องครับพระรับเงินจับต้องเงินทองนั้นคือผิดศีลบัญญัติ 100%
ถูกต้องครับที่ว่าการที่พระรับเงินทองสามารถทำให้เกิดกิเลสครอบงำได้....
....แต่ศีล 227 ข้อนั้นก็ไม่มีความหมายเท่าศีล 1 ข้อ...ศีล 1 ข้อนี้ ถ้าทำให้มีได้รักษาได้สำรวมได้ ต่อให้พระวินัยมีศีลมากกว่า 227 ข้อ เป็นร้อยเป็นพันเท่า ก็ยังไม่สู้มีศีลเพียง 1 ข้อนี้....ศีล 1 ข้อนี้มีในพระอริยะเจ้าทุกองค์ ศีล 1 ข้อนี้คือ "ใจ"
...แต่ถ้าพี่จะบอกว่าพระอริยะเจ้าทั้งหลายควรจะทำตนเป็นตัวอย่างแก่ลูกศิษย์หรือพระบวชใหม่...ก็สิ่งที่ดีมากมายที่ท่านทำตนเป็นตัวอย่าง ทั้งที่แสดงให้ดูโดยไม่บอก ทั้งที่บอกแต่ไม่ได้แสดงให้ดู ทั้งที่บอกและแสดงให้ดูแล้ว แต่ถ้าบุคคลนั้นละเลยสิ่งดีๆเหล่านั้น สนใจแต่กิเลสของตนเอง มันก็เป็นเรื่องสุดวิสัยที่พระท่านจะช่วยได้...เหมือนกับพี่ตอนนี้ที่จ้องมองแต่จุดๆเดียว จนมองไม่เห็นความดีงามในคุณธรรมและสีลาจารวัตรอันงดงามอีกมากมายที่ท่านเหล่านั้นดำรงไว้อยู่เสมอ..
ขอบคุณครับ

......
....แต่ศีล 227 ข้อนั้นก็ไม่มีความหมายเท่าศีล 1 ข้อ...ศีล 1 ข้อนี้ ถ้าทำให้มีได้รักษาได้สำรวมได้ ต่อให้พระวินัยมีศีลมากกว่า 227 ข้อ เป็นร้อยเป็นพันเท่า ก็ยังไม่สู้มีศีลเพียง 1 ข้อนี้....ศีล 1 ข้อนี้มีในพระอริยะเจ้าทุกองค์ ศีล 1 ข้อนี้คือ "ใจ"
...แต่ถ้าพี่จะบอกว่าพระอริยะเจ้าทั้งหลายควรจะทำตนเป็นตัวอย่างแก่ลูกศิษย์หรือพระบวชใหม่...ก็สิ่งที่ดีมากมายที่ท่านทำตนเป็นตัวอย่าง ทั้งที่แสดงให้ดูโดยไม่บอก ทั้งที่บอกแต่ไม่ได้แสดงให้ดู ทั้งที่บอกและแสดงให้ดูแล้ว แต่ถ้าบุคคลนั้นละเลยสิ่งดีๆเหล่านั้น สนใจแต่กิเลสของตนเอง มันก็เป็นเรื่องสุดวิสัยที่พระท่านจะช่วยได้...เหมือนกับพี่ตอนนี้ที่จ้องมองแต่จุดๆเดียว จนมองไม่เห็นความดีงามในคุณธรรมและสีลาจารวัตรอันงดงามอีกมากมายที่ท่านเหล่านั้นดำรงไว้อยู่เสมอ..
ขอบคุณครับ

ผมเบื่อพวกที่ชอบอ้างสิกขาบทเล็กน้อยซึ่งเป็นช่องโหว่นั้นมาหากิน เดี๋ยวผมจะยกตัวอย่างให้ดูว่าสิกขาบทไหนควรอนุญาตให้ถอน
เรื่องราชภัฏบวช
[๑๐๒] ก็โดยสมัยนั้นแล เมืองปลายเขตแดนของพระเจ้าพิมพิสารจอมเสนามาคธราช
เกิดจลาจล. ครั้งนั้น ท้าวเธอจึงมีพระบรมราชโองการสั่งพวกมหาอำมาตย์ผู้เป็นแม่ทัพนายกองว่า
ดูกรพนาย ท่านทั้งหลายจงไปปรับปรุงเมืองปลายเขตแดนให้เรียบร้อย. พวกมหาอำมาตย์ผู้เป็น
แม่ทัพนายกองกราบทูลรับสนองพระบรมราชโองการพระเจ้าพิมพิสารจอมเสนามาคธราชว่า ขอ
เดชะ พระพุทธเจ้าข้า. ครั้งนั้น เหล่าทหารบรรดาที่มีชื่อเสียง ได้มีความปริวิตกว่า พวกเรา
พอใจในการรบ พากันไปทำบาปกรรม และประสพกรรมมิใช่บุญมาก ด้วยวิธีอย่างไรหนอ
พวกเราพึงงดเว้นจากบาปกรรม แลทำแต่ความดี ดังนี้ และได้มีความปริวิตกต่อไปว่า พระสมณะ
เชื้อสายพระศากยบุตรเหล่านี้แล เป็นผู้ประพฤติธรรม ประพฤติสงบ ประพฤติพรหมจรรย์
กล่าวแต่คำสัตย์ มีศีล มีกัลยาณธรรม ถ้าแลพวกเราจะพึงบวชในสำนักพระสมณะเชื้อสาย
พระศากยบุตร ด้วยวิธีอย่างนี้ พวกเราก็จะพึงเว้นจากบาปกรรม และทำแต่ความดี ดังนี้
จึงพากันเข้าไปหาภิกษุทั้งหลายแล้วขอบรรพชา. ภิกษุทั้งหลายให้พวกเขาบรรพชาอุปสมบทแล้ว.
พวกมหาอำมาตย์ผู้เป็นแม่ทัพนายกองถามพวกราชภัฏว่า แน่ะพนาย ทหารผู้มีชื่อนี้
และมีชื่อนี้ หายไปไหน?
พวกราชภัฏเรียนว่า นาย ทหารผู้มีชื่อนี้และมีชื่อนี้ บวชในสำนักภิกษุแล้ว ขอรับนาย.
พวกมหาอำมาตย์ผู้เป็นแม่ทัพนายกอง จึงเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉนเหล่า
พระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรจึงได้ให้ราชภัฏบวชเล่า แล้วกราบบังคมทูลความเรื่องนั้น
แด่พระเจ้าพิมพิสารจอมเสนามาคธราช.
จึงท้าวเธอได้ตรัสถามมหาอำมาตย์ผู้พิพากษาว่า ดูกรพนาย ภิกษุรูปใดให้ราชภัฏบวช
ภิกษุรูปนั้นจะต้องโทษสถานไร?
คณะมหาอำมาตย์ผู้พิพากษากราบทูลว่า ขอเดชะ พระบารมีปกเกล้าปกกระหม่อม
พระอุปัชฌายะต้องถูกตัดศีรษะ พระอนุสาวนาจารย์ต้องถูกดึงลิ้นออกมา พระคณะปูรกะต้องถูก
หักซี่โครงแถบหนึ่ง พระพุทธเจ้าข้า
จึงท้าวเธอเข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาค ครั้นถึงแล้วจึงถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้วประทับ
นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วได้กราบทูลขอประทานพรต่อพระผู้มีพระภาคว่า มีอยู่ พระพุทธเจ้า
ข้า พระเจ้าแผ่นดินทั้งหลาย ที่ไม่มีศรัทธา ไม่ทรงเลื่อมใสจะพึงเบียดเบียนภิกษุทั้งหลาย แม้
ด้วยกรณีเพียงเล็กน้อย หม่อมฉันขอประทานพระวโรกาส พระพุทธเจ้าข้า ขอพระผู้เป็นเจ้า
ทั้งหลายไม่พึงให้ราชภัฏบวช. ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงชี้แจงให้พระเจ้าพิมพิสารจอมเสนา
มาคธราชทรงเห็นแจ้ง ทรงสมาทาน ทรงอาจหาญ ทรงร่าเริงด้วยธรรมีกถา. ครั้นท้าวเธออัน
พระผู้มีพระภาคทรงชี้แจง ให้ทรงเห็นแจ้ง ทรงสมาทาน ทรงอาจหาญ ทรงร่าเริงด้วยธรรมีกถา
แล้ว เสด็จลุกจากพระที่นั่ง ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค ทรงทำประทักษิณแล้วเสด็จกลับ.


ทรงห้ามบวชราชภัฏ
ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทำธรรมีกถาในเพราะเหตุเป็นเค้ามูลนั้น ในเพราะเหตุ
แรกเกิดนั้น แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ราชภัฏ ภิกษุไม่พึงให้บวช รูปใด
ให้บวช ต้องอาบัติทุกกฏ.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v ... 876&Z=2975

แต่เดี๋ยวนี้ถ้าข้าราชการจะบวช เขาให้มีการขออนุญาต ถ้าขอแล้วจึงบวชให้ได้ ซึ่งต่างจากบทบัญญัติในสมัยนั้นซึ่งห้ามบวชโดยเด็ดขาด นี่มันต้องอย่างนี้ที่เรียกว่าสิกขาบทเล็กน้อยให้หย่อนได้

ถ้า ธรรม (การปฏิบัติ) เหล่าใด

๒. ทีนี้ชัดหรือยังสำหรับพวกที่ชอบอ้างว่ารับเพื่อผู้อื่นมันถูกหรือผิดต่อพุทธบัญญัติคิดให้ดี แล้วรีบแก้ไขเสีย.