ปรกติจะไม่มีปัญหากับใคร (ยังโกรธเป็น เพราะยังมีกิเลสอยู่) ถ้ามีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจะรอให้อารมณ์เป็นปรกติแล้วขอโทษ(ดูใจตัวเองว่าความโกรธยังหลงเหลืออยู่มั้ย) อโหสิกรรมแก่กันทั้งสองฝ่าย ทั้งนี้ต้องกล่าวออกมาจากใจจริง เพราะขณะนั้น ที่กระทบกระทั่งกันก็ล่วงวจีกรรมกันไปแล้ว การขอโทษด้วยความจริงใจเป็นการไม่ทำร้ายตัวเอง เพราะเมตตา มีคู่ปรับสำคัญอย่างหนึ่งคือ ความโกรธ ความโกรธเป็นศัตรูที่คอยขัดขวางไม่ให้เมตตาเกิดขึ้น

โทษของความโกรธ

๑.นึกถึงผลเสียของความเป็นคนมักโกรธ
ไม่สมกับเป็นศิษย์พระพุทธเจ้า ไม่เป็นชาวพุทธที่ดี
คนที่โกรธก่อนก็เลวอยู่แล้ว โกรธตอบยิ่งเลวกว่า แสดงว่าไม่มีสติรู้เท่าทัน
เอาชนะคนอื่นชนะยาก เอาชนะใจตนเองประเสริฐกว่า

๒.พิจารณาโทษของความมักโกรธ
คนโกรธย่อมไม่เห็นอรรถ ย่อมไม่เห็นธรรม โกรธเกิดขึ้นกับบุคคลใดเมื่อใด
ความมืดมิดย่อมเกิดกับบุคคลนั้นเมื่อนั้น
เพราะความโกรธเหมือนไฟ เผาได้ทุกสิ่ง
ชาติต่อๆไปก็จะเป็นคนมักโกรธแบบนี้อีก

อนตฺถชนโน โกโธ.
ความโกรธก่อความพินาศ

โกโธ ทุมเมธ โคจโร.
ความโกรธเป็นอารมณ์ของคนด้อยปัญญา

ทุฏฺโฐปิ พหุ ภาสติ.
คนโกรธแล้ว ย่อมพูดมาก

ทุฏฺฐสฺส ผรุสา วาจา.
เกิดโทสะแล้ว ถ้อยคำก็หยาบคาย

อกฺโกเธน ชิเน โกํ.
พึงชนะคนโกรธด้วความไม่โกรธ

อตฺตา หเว ชิตํ เสยฺโย.
ชนะตนนั่นแหละดีกว่า

ผู้ใดรู้ว่าคนอื่นโกรธแล้ว มีสติ ระงับได้ ผู้นั้น ชื่อว่าบำเพ็ญประโยชน์แก่คนถึง ๒ คน คือ
ทั้งแก่ตนเอง และแก่คนอื่น