ข้อความนี้เป็นส่วนหนึ่งของเทศนา หลวงพ่อพุธ ฐานิโย
ในเมื่อทำเป็น ภาวนาเป็น รู้ธรรม เห็นธรรม มีภูมิจิต มีภูมิธรรมดี จะต้องมีความรู้สึกสำนึกในหน้าที่ ที่ตนจะต้องรับผิดชอบเป็นกิจวัตรประจำวันดียิ่งขึ้น ยกตัวอย่งเช่น นางกุลธิดา ซึ่งเป็นลูกสาวเศรษฐี และก็เป็นพระโสดาบันตั่งแต่ยังเด็กยังเล็ก บังเอิญเพราะผลกรรมบันดาล ได้ไปเป็นภรรยาของนายพรานผู้จับสัตว์ป่ามาขายท้องตลาด ทั้งๆ ที่ท่านผู้นั้นเป็นพระโสดาบันเวลาสามีของท่านจะเข้าป่าไปจับสัตว์ ท่านก็เตรียมเสบียงอาหารให้ เตรียมเครื่องมือให้ แต่ภายในจิตของท่านไม่ได้นึกว่าให้เขาไปจับสัตว์ให้ได้มากๆจนกระทั้งมีพระสังฆาจารย์ ตั่งเป็นปัญหาขึ้นมาว่า การที่พระโสดาบันกระทำเช่นนั้น จะไม่ผิดคุณธรรมของพระโสดาบันหรือ? พระอรรถกาจารย์ก็แก้ว่า ไม่ผิด เพราะท่านปฏิบัติตามหน้าที่ของความเป็นภรรยาที่ดี
คนทั่วไปเมื่ออ่านเจอข้อความแบบนี้อาจจะผ่านไปโดยไม่คิดอะไรแต่สำหรับผมแล้วรู้สึกว่ามันขัดต่อความถูกต้อง แต่ก็ทำให้ผมรู้ว่าคำสอนในพระพุทธศาสนาหรือคำสอนของบูรภาจารย์ต่างๆ บทสรุปแล้วเป็นอย่างไรถูกต้องหรือไม่ ควรเชื่อหรือไม่ และเราในฐานะเป็นผู้ศึกษาควรทำอย่างไร แต่นั่นก็เป็นแค่แนวทางของผมเท่านั่น เพราะผมมันไม่เหมือนพุทธศาสนานิกคนอื่นๆ แต่ก็ไม่รุ้ว่าแนวทางนี้มันดีหรือไม่ เพราะผมเป็นคนไม่เชื่ออะไรง่ายๆด้วยดิ ถ้าไม่งั้นป่านี้ผมคงไปนับถือศาสนาคริสคงไม่ได้มาบวชแล้วละ
ยังจะอยากปฏิบัติงานอยู่มั้ย
