เพื่อนเอ๋ย สิ่งที่ต้องระวังอย่างนึงสำหรับนักปฏิบัติคือ สิ่งที่ถูกเรียกว่า วิปัสสนูปกิเลส ครับ

ระวังปฏิบัตธรรมจนกลัวซองผ้าป่า ลืมทางเข้าวัด สัมผัสแต่ความอร่อย เหงาหงอยตนเดียว ปล่อยหมาหน้าบ้านผอมเพรียว นั่งเสียวกลัวผี จู้จี้ปัญหา กล่าวหาคนอื่นบ้า ข้านี่แหละดี ทางที่ชอบอาจจะไปได้ไกล ทางที่ใช่ไปได้ไกลกว่า

วิปัสนูปกิเลสอย่ากลัวเลยครับ ! มันเกิดเฉพาะผู้ที่ปฎิบัติธรรมที่ถูกทางเท่านั้นเพียงรู้ไว้เท่านั้น คนที่ปฎิบัตืไม่ถูกทางไม่มีโอกาสเกิดขึ้นครับ

ขยายความหน่อยน่าจะดีนะครับ

:b1:

ถามว่า ..

ผู้ปฏิบัติถูกทาง ทำไมต้องเกิดวิปัสสนูกิเลส
ผู้ปฏิบัตไม่ถูกทางทำไมไม่เกิด

ผลสุดท้าย ใครหลงใครไม่หลง ..

มารจะขวางกันเฉพาะทางที่ถูกเท่านั้น ทางที่ผิดมารปล่อยผ่าน

แล้วทำไงจะเอาชนะมารได้.. เวลาจะทำดีทีไรพอเจออะไรมากระทบนิดๆหน่อยๆ คุนน้องจะกลายเป็นพญามารเสียเอง สงสัยพญามารมะยอมให้หลุดพ้นวัฏฏะง่ายๆ

มารจะขวางกันเฉพาะทางที่ถูกเท่านั้น ทางที่ผิดมารปล่อยผ่าน

อิอิ ...

สมมุติว่า คนสองคนออกเดินทาง มีจุดหมายเดียวกัน คือ ข้ามป่าดงดิบ รกทึบ
อันประกอบด้วยยักษ์มารและสัตว์ร้ายนานาชนิด เพื่อมุ่งไปสู่เมืองอันศิวิไล

คนหนึ่งมีแผนที่ มีเข็มทิศ มีผู้ชี้ทางอันถูกต้อง (ปฏิบัติถูก ปฏิบัติตรง)
อีกคนไม่มีทั้งแผนที่ เข็มทิศและผู้ชี้ทางให้ (ปฏิบัติผิด ปฏิบัติไม่ตรง ปฏิบัติมั่ว)

ถามว่า ...

ใครจะหลงทาง ใครจะถูกสัตว์ร้ายจับกินเป็นอาหาร
ใครจะถูกมารกันไว้ ใครจะถูกมารปล่อยไป ...