ขณะนั้นอายุ 33ปีการใช้ชีวิตก็แปลกขึ้นทุกที ทุกครั้งที่มีกิจเรื่องอย่างว่าก็จะตำหนิตัวเองทุกทีว่าทำอะไรวะ ไม่เข้าท่าไม่เข้าที แต่ก็อดใจไม่ได้ ทุกครั้งที่ทำกิจก็จะมีแสงสว่างวิ่งเข้ามาในมโนทวารทุกที เป็นอย่างนี้อยู่10ปี จนนั้งสมาธิเจ็บลองทนให้ได้เหมือนครั้งก่อน คราวนี้ทำให้รูปนามแยกจากกันมีแต่จิตใสสว่างนานพอสมควร ต่อมาก็มีแสงสว่างท่วมทั้งตัวอยู่นานประจักษ์ขึ้นในมโนทวาร ก้าวสู่สกิทาคามี การใช้ชีวิตก็เปลี่ยนไปความกำหนัดจากหายไปกว่า70% กิขข้าวอยู่ดีๆก็บอกตัวเองขึ้นมาเฉยๆว่ากินทำมัยวะตั้งหลายมื้อน่าเบื่อขึ้นมาดื้อๆ 6เดือนน้ำความเป็นชายยังไม่เคยเคลื่อน ตอนนี้ประกาศรักษาศิลพรหมจรรย์ลองรับอนาคามี แต่ไม่รู้อีกกี่ปี ไม่ได้หวังในผลเดินหน้าสร้างเหตุอย่างเดียว ตอนนี้เห็นที่สุดทางเป็นเรื่องง่าย แต่เห็นการกลับไปใช้ชีวิตอย่างเก่าเป็นเรื่องยากไปเสียแล้ว กลับไม่ถูก กลับไม่ถูกจริงไม่รู้จะเริ่มอย่างไร

bigtooนั่งสมาธิเจ็บมากแต่ได้เรียนมาว่าทุกอย่างมันไม่เทียงมีการเปลี่ยนแปลงก็เข้าใจว่าเจ็บได้มันต้องหายได้ในที่สุดอยู่มาวันหนึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ได้รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างแท้จริงเพราะเป็นลักษณะความรู้สึกทางกายจริงๆไม่ได้คิดเอา ที่นี้ทุกขังละเป็นอย่างไร ที่เขาว่าสภาพถูกบีบคั้นไม่สามารถคงอยู่ในสภาพเดิมได้ ที่นี่นั้งสมาธิอีก เจ็บมาก ทนแล้วก็หายเจ็บ ที่นี้เจ็บแล้วมันไม่หายก็เลยอยากรู้ว่าที่สุดแล้วมันจะเป็นอย่างไร ก็เลยนึกถึงท่านพุทธาสที่บอกว่านั่งไปเลยครั้งเดียวก็รู้อย่าไปนั่งหลายครั้ง และก็หลวงพ่อจรัญบอกว่านิพพานอยู่หลังความตาย ทีนี้ก็นั่งต่อไม่ยอมถอย ถ้าตายได้คงตายจริงๆนั้นแหละ ในที่สุดผมก็มาเจอสภาวะหนึ่งคือร่างกายเรามาแยกจากกันเป็นลักษณะรูปภาพผลุดขึ้นในเองมโนทวาร และหลังจากนั้นก็เกิดเป็นความว่างไม่มีตัวตนผลุดขึ้นมาต่อในมโนทวาร ทำให้ผมเข้าใจไตรลักษณะแบบสภาวะที่เกิดขึ้นไม่ได้คิดเอา และหลังจากนั้นประมาณ4-5ชั่วโมงก็ปรากฎแสงสว่างก็เกิดขึ้นเองในมโนทวารประมาณ1นาที เป็นลักษณะเป็นกลุ่มพลังงานสว่างมาก มากกว่างเรามองพระอาทิตย์อีก และก็มีสภาวะเหมือนมีพลังสั่นสะเทือนแรงมากชนิดหนึ่ง ปรากฎขึ้นในร่างกาย หลังจากนั้นก็เจอสิ่งแปลกๆที่ไม่เคยเห็นมากมายแต่ไม่ค่อยได้สนใจมาก เพราะยังคิดเสมอว่ามันไม่เทียง