bigtooนั่งสมาธิเจ็บมากแต่ได้เรียนมาว่าทุกอย่างมันไม่เทียงมีการเปลี่ยนแปลงก็เข้าใจว่าเจ็บได้มันต้องหายได้ในที่สุดอยู่มาวันหนึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ได้รู้ถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างแท้จริงเพราะเป็นลักษณะความรู้สึกทางกายจริงๆไม่ได้คิดเอา ที่นี้ทุกขังละเป็นอย่างไร ที่เขาว่าสภาพถูกบีบคั้นไม่สามารถคงอยู่ในสภาพเดิมได้ ที่นี่นั้งสมาธิอีก เจ็บมาก ทนแล้วก็หายเจ็บ ที่นี้เจ็บแล้วมันไม่หายก็เลยอยากรู้ว่าที่สุดแล้วมันจะเป็นอย่างไร ก็เลยนึกถึงท่านพุทธาสที่บอกว่านั่งไปเลยครั้งเดียวก็รู้อย่าไปนั่งหลายครั้ง และก็หลวงพ่อจรัญบอกว่านิพพานอยู่หลังความตาย ทีนี้ก็นั่งต่อไม่ยอมถอย ถ้าตายได้คงตายจริงๆนั้นแหละ ในที่สุดผมก็มาเจอสภาวะหนึ่งคือร่างกายเรามาแยกจากกันเป็นลักษณะรูปภาพผลุดขึ้นในเองมโนทวาร และหลังจากนั้นก็เกิดเป็นความว่างไม่มีตัวตนผลุดขึ้นมาต่อในมโนทวาร ทำให้ผมเข้าใจไตรลักษณะแบบสภาวะที่เกิดขึ้นไม่ได้คิดเอา และหลังจากนั้นประมาณ4-5ชั่วโมงก็ปรากฎแสงสว่างก็เกิดขึ้นเองในมโนทวารประมาณ1นาที เป็นลักษณะเป็นกลุ่มพลังงานสว่างมาก มากกว่างเรามองพระอาทิตย์อีก และก็มีสภาวะเหมือนมีพลังสั่นสะเทือนแรงมากชนิดหนึ่ง ปรากฎขึ้นในร่างกาย หลังจากนั้นก็เจอสิ่งแปลกๆที่ไม่เคยเห็นมากมายแต่ไม่ค่อยได้สนใจมาก เพราะยังคิดเสมอว่ามันไม่เทียง

ขณะนั้นอายุ 33ปีการใช้ชีวิตก็แปลกขึ้นทุกที ทุกครั้งที่มีกิจเรื่องอย่างว่าก็จะตำหนิตัวเองทุกทีว่าทำอะไรวะ ไม่เข้าท่าไม่เข้าที แต่ก็อดใจไม่ได้ ทุกครั้งที่ทำกิจก็จะมีแสงสว่างวิ่งเข้ามาในมโนทวารทุกที เป็นอย่างนี้อยู่10ปี จนนั้งสมาธิเจ็บลองทนให้ได้เหมือนครั้งก่อน คราวนี้ทำให้รูปนามแยกจากกันมีแต่จิตใสสว่างนานพอสมควร ต่อมาก็มีแสงสว่างท่วมทั้งตัวอยู่นานประจักษ์ขึ้นในมโนทวาร ก้าวสู่สกิทาคามี การใช้ชีวิตก็เปลี่ยนไปความกำหนัดจากหายไปกว่า70% กิขข้าวอยู่ดีๆก็บอกตัวเองขึ้นมาเฉยๆว่ากินทำมัยวะตั้งหลายมื้อน่าเบื่อขึ้นมาดื้อๆ 6เดือนน้ำความเป็นชายยังไม่เคยเคลื่อน ตอนนี้ประกาศรักษาศิลพรหมจรรย์ลองรับอนาคามี แต่ไม่รู้อีกกี่ปี ไม่ได้หวังในผลเดินหน้าสร้างเหตุอย่างเดียว ตอนนี้เห็นที่สุดทางเป็นเรื่องง่าย แต่เห็นการกลับไปใช้ชีวิตอย่างเก่าเป็นเรื่องยากไปเสียแล้ว กลับไม่ถูก กลับไม่ถูกจริงไม่รู้จะเริ่มอย่างไร

น่าสนใจครับ ปัจจัตตังเฉพาะตน ความจริงเป็นสิ่งที่ต้องพิสูจน์ ยินดีสำหรับผลการปฏิบัติขอให้สำเร็จผลถึงความสิ้นทุกข์ในชาตินี้ครับ

ตอนนี้ก็หมั่นตั้งคำถามกับตัวเองเหมือนกันครับ เวลานั่งสมาธิ หลับตาอยู่ ตัวตนนั้นไม่มี มีแต่ขันธ์5 ถ้าเห็นตัวตนนั่งอยู่คือจิตปรุงแต่ง ที่นั่งอยู่คือรูป ถ้าจิตปรุงแต่งคือคิดเอาว่ารูปเป็นทั้งก้อนตั้งแต่หัวจดเท้า ถ้ากำหนดรู้จะเห็นได้ว่ารูปนั้นวิญญาณสนใจจุดไหนรูปก็มีเท่านั้น เช่นกำหนดรู้ที่ลมหายใจเข้าออก วิญญาณกำหนดรู้ที่ผัสสะที่เกิดจากกาย เกิดเวทนาคือ อาการที่อากาศผ่านเข้ามีการเกิดดับของสภาวะธรรมคือหายใจเข้าออก ถ้าเห็นทั้งตัวตนนั่งหายใจเข้าออกคือจิตปรุงแต่ง วิญญาณสนใจที่เวทนา ขันธ์5ก็แสดงเวทนาชัดกว่ารูป ถ้ากำหนดรู้สังขาร ขันธ์5ก็แสดงสังขารชัดกว่า ก็ขึ้นอยู่กับปัญญาของเราว่าจะพิจารณาให้เห็นถึง ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ของขันธ์5ตามความเป็นจริงได้มากแค่ไหน

มีอริยะเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว หรือนี้ ขอให้บรรลุธรรม เร็วๆนะครับ

แต่ก็ระวังนะครับ ท่านจะเอาอะไรไปเป็น ไอ้ระดับชั้นต่างๆพวกนั้น กันครับ คิดดูดีๆครับ

สภาวะที่กล่าวมาและที่เขียนบรรยายไว้ในหลายที่ ดูแล้วคล้ายของจริง แต่อย่าเพิ่งด่วนเชื่อและตัดสิน ครูบาอาจารย์ท่านเคยแนะนำว่า "ต้องพิสูจน์ธรรม ถ้าของจริง ต้องไม่เปลี่ยนแปลงและเข้าถึงได้เสมอยามต้องการ"

สิ่งที่ช่วยพิสูจน์ว่าธรรมนั้นเกิดขึ้นจริง สักกายทิฏฐิ ตายขาดจริง นอกจากเรื่องสังโยชน์ 3 ตามตำราแล้ว
ตามภาคปฏิบัติที่รู้ได้ไวที่สุด คือการเข้าไปถึงสภาวะไร้ความปรุงแต่งนึกคิด (สังขารุเปกขาญาณ) คนถึงจริงจะไปถึงตรงนี้ได้ง่ายรวดเร็วเสมอ....หากมามั่วอยู่กับกิจทางโลกย์มากและนาน บางท่านก็อาจต้องใช้เวลาหลายวัน แต่ก็ยังเข้าถึงได้...นั่นแหละจึงจะจริง...จริงที่สุดคือต่อจากจุดนั้นไป ต้องเข้าไปเสวยผล คือสภาวะนิพพานได้จริงๆ จะนานไม่นาน มากหรือน้อยนั่นแล้วแต่กำลังบารมีของคนผู้นั้น

เคยทดสอบดูหรือยังครับ?

ทุกข์....ก็ทุกข์ใครทุกข์มัน

หมดทุกข์...ก็หมดใครหมดมัน...

ของฉันยังเต็มกระบุงอยู่เลย.....เฮ่อ....

แล้วมันควรจะไปหมั่นใส้ใครได้อีก?