ความที่จิตมีความไม่รู้..คืออวิชชา...จึงหลงว่ารูปนี้เป็นเรา....เฝ้าถนอมรักษา...เห็นผิดว่ามีสุขเพราะมีรูป

จึง...ทำทุกวิถีทาง...ให้รูปนี้คงอยู่...แค่ความคิดหวังของมันก็สร้างทุกข์มโหฬารแล้ว...เพราะมันหวังในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

การที่เพียรทำในสิ่งที่ไม่อาจเป็นได้นี้.....มันก็จะมีแต่ทุกข์กับทุกข์...นะซิครับ..พี่น้อง

เพิ่มเติมจาก คัมภีร์ หน่อยนะครับ

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
! ปุถุชนผู้มิได้สดับแล้ว จะพึงเข้าไปยึดถือเอากาย
อันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้งสี่นี้ โดยความเป็นตัวตน ยังดีกว่า. แต่จะเข้าไป
ยึดถือเอาจิตโดยความเป็นตัวตน ไม่ดีเลย. ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า? ดูก่อนภิกษุ
ทั้งหลาย! ข้อนั้นเพราะเหตุว่า กายอันเป็นที่ประชุมแห่งมหาภูตทั้งสี่นี้ ดำรงอยู่ปี
หนึ่งบ้าง สองปีบ้าง สามปีบ้าง สี่ปีบ้าง ห้าปีบ้าง สิบปีบ้าง ยี่สิบปีบ้าง สามสิบปีบ้างสี่
สิบปีบ้าง ห้าสิบปีบ้าง ร้อยปีบ้าง เกินกว่าร้อยปีบ้าง ปรากฏอยู่. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย!


ส่วน
สิ่งที่เรียกกันว่า "จิต" ก็ดี ว่า "มโน" ก็ดี ว่า "วิญญาณ" ก็ดี นั้น ดวงอื่น
เกิดขึ้น ดวงอื่นดับไป ตลอดวัน ตลอดคืน.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
! เปรียบเหมือน วานร เมื่อเที่ยวไปอยู่ในป่าใหญ่ ย่อม
จับกิ่งไม้ : ปล่อยกิ่งนั้น จับกิ่งอื่น ปล่อยกิ่งที่จับเดิม เหนียวกิ่งอื่น เช่นนี้เรื่อย ๆ ไป,
ข้อนี้ฉันใด
; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! สิ่งที่เรียกกันว่า "จิต" ก็ดี ว่า "มโน" ก็ดี
ว่า "วิญญาณ" ก็ดี นั้น ดวงอื่นเกิดขึ้น ดวงอื่นดับ ไป ตลอดวัน .

*************
ส่วนพวกเราที่ได้สดับฟังคำของ ตถาคตแล้ว ก็เพียร ฝึกให้เห็นว่า กายก็ดี จิตก็ดี ไม่ใช่เรา นะครับ

สาธุ....
นี้ก็เป็นการเอาบุญมาฝากด้วยเช่นกัน...นะนี้

สติปัฎฐาน 4.....กาย...เวทนา....จิต.....ธรรม

เห็นกายในกาย...ก็ให้เห็น...ทุกข์...เห็นเหตุให้เกิดทุกข์....เห็นความดับทุกข์...เห็นทางดับทุกข์..

เห็นเวทนาในเวทนา...ก็ให้เห็น...ทุกข์...เห็นเหตุให้เกิดทุกข์....เห็นความดับทุกข์...เห็นทางดับทุกข์..

เห็นจิตในจิต...ก็ให้เห็น...ทุกข์...เห็นเหตุให้เกิดทุกข์....เห็นความดับทุกข์...เห็นทางดับทุกข์..

เห็นธรรมในธรรม....ก็ให้เห็น...ทุกข์...เห็นเหตุให้เกิดทุกข์....เห็นความดับทุกข์...เห็นทางดับทุกข์...

แค่ข้อคิด....แต่ไม่รู้เป็นธรรมหรือเปล่านะ...

หากเป็นธรรม...ก็ขอให้ถือว่าเอาบุญมาฝาก...ครับ.

สมาธิ...คือ....ใจที่ตั้งมั่น....อยู่ในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง....

สัมมาสมาธิ....มีผลให้ใจสงบ....

ใจที่สงบ...ต้องเป็นใจที่วางโลก...

ใจที่วางโลก...คือใจที่รู้ว่าการไปเอาโลกธรรม8..คือลาภ..เสื่อมลาภ..ยศ...เสื่อมยศ....สรรเสริญ...นินทา..สุขในฌาณ...ทุกข์เสื่อมจากฌาณ.....ล้วนเป็นทุกข์ทั้งสิ้น

เมื่อวางโลกออกจากใจ......ใจก็สงบ

ใจที่สงบจากการวางโลก....ใจย่อมเกิดสัมมาสมาธิ...

สัมมาสมาธิ...จึงปรากฎอยู่ได้ทุกที่..ทุกเวลา..ทุกอาการ..ยืน..เดิน..นั่ง..นอน..

ก็ด้วยเหตุนี้...