เรามุ่งหวัง จะบรรลุ จะนิพพาน จนมองข้าม สาระสำคัญของพุทธศาสนาไปหรือไม่

เก่งมากเลยครับ

แจ่มแจ๋ว....มากเลย...

ตอนอยู่ ป 4..ค้นพบทฤษฎีว่าทำไม...รถถึงไม่ชนกัน...

ตอนอยู่ ป.6..อธิบายให้ครูภาษาไทยเข้าใจว่า...โลกนี้ไม่มีคำนาม...มีแต่สรรพนาม...เพราะทุกอย่างเกิดมาไม่มีป้ายชื่อห้อยคอมาด้วยสักคน...ที่เรียกชื่อนายแดง..นางดำ...เรียกโต๊ะเรียกเก้าอี้...เรียกแทนกันเอาทั้งนั้น...ครูจนแต้ม...แต่ให้เชื่อตำราอย่างเดียว....

ผมว่า..ระบบการศึกษา(ที่กำลังเรียน)ทำให้เด็กอัจฉริยะอย่างผม..โง่ลง..

กบนอนดึกแฮะวันนี้ หรือว่า ตื่นดึกเพราะแรงขับของ "อัจฉริยะ"

เข้าใจว่า...เกิดจากแรงของ...ปีติ...เมื่อตอนหัวค่ำ...นะครับ..

ไม่ใช่อย่างนั้น

อริยสัจ ไม่ใช่ของง่ายเช่นนั้น

สิ่งที่เธอเอามาให้ดูนั้นเรียกว่าการระมัดระวัง

แม้นถึงสุดหนึ่งแห่งกายขันธ์ สิ่งที่เธอเข้าใจว่าสติสัมปชัญญะ นั้นก็ไม่ใช่เป็นตัวสติ สักแต่ว่าเป็นการรับรู้ทางกายเฉยๆ การรับรู้ทางกายไม่ใช่ตัวสติ

สาระสำคัญของพระพุทธศาสนาคือนิพพาน เธอจะเอาอะไรมาสำคัญกว่านิพพานเล่า

เด็ก....เขาคิดตรง ๆ...แต่จิตนาการสูง....

เขาทำอย่างหนึ่ง....สมองก็เห็นอะไรอีกมากหลังม่านการกระทำนั้น...

ที่เราเห็น...แค่ยอดภูเขาน้ำแข็งในทะเล...

จำตอนเป็นเด็กกันไม่ได้หรอ...

ดีใจๆๆ จริงที่ได้เห็น
หวังว่าน้องคนนี้ จะพัฒนาจน เป็นประโยชน์ แก่โลก นะครับ

ผมอายุเท่านั้น ยังเล่นดินโคลน อยู่เลย

จำได้สิ คิดแต่เรื่องความตาย ทำไมทุกคนต้องตาย ทำไมทุกคนที่เรารักต้องตาย ทำไมทุกคนต้องทุกข์ ทำไมทุกชีวิตถึงมีความสุขร่วมกันไม่ได้ ร้องไห้จนมันหยุดร้อง จนได้ถามตัวเองว่าไม่เศร้าแล้วเหรอ ทำไมถึงไม่ร้องต่อ

โตมา...จึงมาหาความหมายต่อว่า...ทำไมคนต้องตาย...ช่ายมั้ยละ...

ตอนเด็ก ๆ มีหลายเรื่องที่คิดได้..เช่นว่า....ที่เราร้องไห้เพราะคิดว่า...เราควรจะร้องไห้...(เราเสียของรักไปนะเนี้ย)

โตมาได้เรียนรู้พระธรรมของพระพุทธองค์....ปฏิจจสมุปบาท....ถึงกับร้องอ่อ....ว่าทำไม?

มันเป็นจังซี้..นี้เอง

เกิด..เวทนา..ตัณหา..อุปาทาน..ภพ..พรวดจนถึง..ชาติ..คือกายที่ร้องไห้...นั้นเอง

ที่ผมนำมาให้ดูเพื่อให้เห็นว่า
สิ่งที่อยู่บนแท่นบูชานำมาใช้ประโยชน์ในชีวิตประจำวันได้ ้ไม่ได้ใช้กราบไหว้เพียงอย่างเดียว

เธอยังไม่เห็นทุกข์เลยนะ จะเรียกว่านำอริยสัจมาใช้ได้อย่างไร

ขอเสนอความเห็นด้วยนะครับ

ผมว่า นั้นนะสุดยอดแล้ว การนำคำสอนมาใช้ในชีวิตจริง ส่วนโลกสมมติ นะครับ ส่วนจะกลายเป็น หรือนำมาใช้กับจิต นั้น ก็ต้องตามเหตุปัจจัย กันไป
แต่สุดยอดอ่ะ สุดยอดกว่า สวดมนต์ได้อีก อันนึงปัญญา อีกอันสัญญา

เวทนา ๕ แบ่ง การเสวยอารมณ์ ออกเป็นห้าอย่าง คือ
สุข หมายถึง ความสุข ความสบายทางกาย
ทุกข์ หมายถึง ความทุกข์ ความไม่สบาย ความเจ็บปวดทางกาย
โสมนัส หมายถึง ความแช่มชื่น ปลื้มใจ สุขใจ
โทมนัส หมายถึง ความเสียใจ ความเศร้าโศก เศร้าหมอง ทุกข์ใจ
อุเบกขา หมายถึง ความรู้สึกเฉยๆ ไม่สุขไม่ทุกข์

ปุถุชน คนธรรมดา เสวยเวทนาทั้ง5 นี้ สลับกันไปตลอดวันตลอดคืน (เสวยได้ครั้งละ1)

ส่วน พระอรหันต์ ไม่เสวยโทมนัสเวทนา อีกเลย เหลือแค่4 เสวยสลับกันไปมาตลอดวันตลอดคืน

การดับทุกข์ทั้งปวงได้(ดับเวทนาได้ทั้งปวงด้วย) คือการปรินิพพาน เท่านั้น

ไม่มีบัญญัติ คำว่า ความสุข ใด ที่นอกเหนือจากเวทนาเหล่านี้
ไม่มีบัญญัติ คำว่า ความทุกข์ ใด ที่นอกเหนือจากเวทนาเหล่านี้

เพราะผัสสะ เป็นปัจจัย เวทนาจึงมี

ทุกคน(ไม่ว่าใคร) จะสุขหรือทุกข์ ก็เพราะผัสสะ เป็นปัจจัย

เพราะผัสสะ เป็นปัจจัย ความทุกข์จึงมี
เพราะผัสสะ เป็นปัจจัย ความสุขจึงมี

พระอรหันต์ มีผัสสะ มีเวทนา ตลอดวันตลอดคืน (ไม่มีตัณหา อุปาทาน ภพ)

แต่คนธรรมดา มีผัสสะ มีเวทนา แล้วมีตัณหา มีอุปาทาน มีภพ ตลอดวันตลอดคืน

การบัญญัติ คำว่า ความทุกข์ นอกเหนือไปจากคำว่า เวทนา เป็นการไม่ยอมโยนิโสมนสิการ
เป็นการสะเพร่าอย่างยิ่ง ในข้อธรรม