อวิชชามีอยู่ หนึ่งรอบสังขาร จะทำลายจิต ทำลายผู้รู้ ต้องมี วิหารธรรมอยู่ เมื่อสงบเย็นในวิหารธรรมที่อยู่นั้น จะเป็นเหตุ ให้จิต ไปอาศัยอยู่ บ่อยขึ้นเอง

กระผมเข้าใจอย่างนั้นนะ

ครับ อวิชชาเกิดได้ทุกครังที่มีผัสสะทีเดียว การเจริญกุศลธรรมช่วยเพิ่มเหตุปัจจัยในทางดับทุกข์ได้มากทีเดียว

ครับ อบรม ด้วย กุศลธรรม 1ในวิธีละ อาสวะ

อนุโมทนาด้วยนะครับคุณขณะจิต และขอให้ก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไปอีกในเร็ววันครับ

ขอบคุณครับ ทางนี้เป็นทางสำหรับทุกคนครับ

คุณขณะจิตเขียน










เราเคยฟังธรรมเทศนาจากอาจารย์องค์เทพ ท่านได้พูดถึงอารมณ์ของผู้ที่เข้าสู่ถึงธรรมแล้วเป็นอย่างไง
เท่าที่เราจำได้ จะเป็นแบบที่คุณขณะจิตเขียนมาน่ะ แต่เราสงสัยอยู่อย่างหนึ่งคือ
ผู้ที่เข้าสู่ถึงธรรม กับผู้ที่บรรลุธรรมเหมือนกันหรือปล่าวค่ะ

ผมว่าความหมายของภาษาคล้ายกันมากครับ แต่น่าจะอยู่ที่เจตนาของผู้กล่าวนะครับ ว่าจะแสดงถึงความตื้นลึกของการเข้าถึงแค่ไหนอย่างไร

ส่วนการเข้าสู่ถึงธรรมของผมหมายถึงแน่ใจว่าจริงจนกล้าพูดยอมรับ เหมือนเข้าเขตปริมณทลแล้วแต่ยังไปไม่สุด ไม่ตลอด

เหมือนถึงดอนเมืองแล้วก็เข้าเขตกรุงเทพฯแล้ว เห็นทางไป มุ่งตรงไป แต่ยังไม่ถึงศาลาว่าการกรุงเทพฯ

อนุโมทนาด้วยเจ้าค่ะ

จขกทครับ คุณโม้เกิดเหตุหรือเปล่าครับ ผมไม่รู้ว่าคุณอาจไปเห็นปัญญาจริงก็ได้
แต่คุณรู้มั้ยว่า มันยังต้องเอาปัญญามาปหานกิเลสอีก และกิเลสที่ว่า มีอยู่ตั้งสิบตัว
ความร่มเย็นของธรรมจะเกิดได้ก็ต่อเมื่อ เป็นอสังขตธรรมแล้วเท่านั้น รู้จักอสังขตธรรม
รู้จักวิสังขารหรือเปล่าครับ

คุณนี่แสดงความเห็นได้หลายอรรถรสจริงๆครับ เดี๋ยวแนวสงครามแอ็คชั่นทำลายล้าง
นี่มาเป็นแนวดราม่า เลิฟสตอรี่แล้ว

ตนเป็นพยานแห่งตน

ท่านโฮครับผมขอตอบเพราะยืนยันความเห็นของตนนะครับ ไม่มีเจตนาเถียงเอาชนะ เผื่อให้ผู้รู้ท่านอื่นจะได้สอบทานผมได้

ท่านโฮครับคำว่าปัญญามาปหานกิเลสคือปัญญามาประหารกิเลส ที่แปลว่าฆ่ากิเลสใช่ใหมครับถ้าใช่

จิตนั้นไม่ได้ไปเห็นปัญญาแล้วหยิบมาแต่ปัญญานั้นคือความรู้ของจิตที่หายโง่ รู้แล้วปัญญานั้นย่อมกลายเป็นอุปกรณ์ของจิตแทนความไม่รู้ เมื่อจิตเคลื่อนไหวก็เคลื่อนไหวในวงของปัญญาแทน

ส่วนกิเลสนั้นผมเห็นว่ามันไม่ได้มีอยู่จริงหรอกครับ มีแต่ความไม่รู้ที่จิต เมื่อจิตไม่รู้(หรือรู้จริงไม่หมดบ้าง)ก็ทำอะไรออกมาเป็นกิเลส จนเป็นความเคยชิน จนเป็นทุกข์ได้ไวได้ง่ายเสมอ

สรุปคือเกิดมาจิตคบกับความไม่รู้มีผลเป็นกิเลส-ทุกข์

เมื่อจิตมาศึกษาธรรมจิตคบกับความรู้มีผลเป็นโพธิ-ดับทุกข์

และกิเลสที่ว่ามีตั้งสิบตัวนั้น ผมเห็นว่า นั่นเป็นการแยกให้ดูชัดเจนตามลักษณะเท่านั้นเอง ในชีวิตจริงเจอตัวไหน อารมณ์ไหนเกิดเวลาผัสสะเจอกิเลสตัวไหนนำหน้ามาก็ต้องสู้กันต้องรบกันก่อนเพราะมันทำให้ทุกข์ทั้งนั้น

มันไม่ได้เกิดตามคิวหรอกครับ แต่ที่พระพุทธองค์ทรงเรียงลำดับไว้คงเพราะความง่าย-ยากในการละต่างกัน

เหมือนขันธ์ห้านั้นแม้แยกไว้เป็นกองแต่ขันธ์ต่างทำงานร่วมกันตลอดเวลาแต่ว่าขณะใดเน้นหนักทางใด

ส่วนวิสังขารนั้น เมื่อจิดลดละการเกิดสังขารได้เรื่อย ก็เป็นวิสังขารมากขึ้นทุกทีๆ ที่จะบบรลุโครมเดียวเหมือนโดดน้ำนั้น สภาวะนั้นนั้นคงต้องบรรลุอรหันต์แล้วเท่านั้น แต่ที่ผมเห็นนั้นคือดับมากเท่าไรก็เย็นลงไปเรื่อยๆ เพียรเดินไปเรื่อยๆคงถึงสักวันหรือไม่ก็ตายก่อน ชีวิตมีแค่นั้นครับ สำหรับผม

บอกกล่าวครับคุณจขกท คุยกับผมไม่ต้องมากเรื่อง มากพิธีหรอกครับ
ผมไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่าง หรือที่เขาเรียกว่า พวกเรื่องมาก
เสแสร้งสร้างภาพอะไรทำนองนั้น
ทำตัวตามสบาย อยากพูดอะไรก็พูด ผมไม่ถือครับ

คำว่าปหานกิเลส มันเป็นคำของครูบาอาจารย์ผู้เฒ่าท่านใช้กัน ส่วนความหมายมันก็ขึ้นอยู่กับ
ความเข้าใจของแต่ละคนครับ แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่ความหมายว่า "ฆ่า"หรอกครับ

ถ้าจะให้บอกให้คำอธิบาย มันก็คือการไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิเลส ด้วยการอาศัย
ปัญญาที่รู้เหตุปัจจัยของกิเลสครับ

โดยธรรมชาติหรือธรรมะแล้ว จิตไม่มีโง่หรือฉลาดครับ โง่หรือฉลาดเขาใช้กับสมองครับไม่ใช่จิต

จิตมีแค่รู้หรือไม่รู้ครับ เน้นอีกทีความไม่รู้ไม่ใช่ความโง่นะครับอย่าเข้าใจผิด
และอีกอย่างปัญญาเบื้องต้น ก็คือการที่จิตได้ไปเห็นสภาพตามความเป็นจริง มันไม่ใช่
เป็นตัวตนของปัญญาอะไร
สมมุติให้เห็นภาพว่าลักษณะที่เรียกว่า เห็นภาพตามความเป็นจริง
อย่างสมัยโบราณ เราเชื่อว่าโลกแบน แบบนี้เป็นเรียกว่ามิจฉาทิฐิ
ต่อมากาลิเลโอ บอกว่าโลกกลม ด้วยการหาเหตุผลต่างๆ แบบนี้เป็นสัมมาทิฐิ
แต่มันยังไม่ใช่สัมมาทิฐิที่เรียกว่าปัญญาตามความเป็นจริง
ผู้ที่มีปัญญาสัมมาทิฐิเห็นสภาพตามความเป็นจริงก็คือ นักบินอวกาศครับ

หวังว่าคงเข้าใจความหมายของปัญญาสัมมาทิฐิแล้วนะครับ

ไม่ใช่ครับ กิเลสมันมีอยู่ครับ แต่เป็นเพราะจิตไม่รู้การมีอยู่ของกิเลสเลยทำให้
หลงเข้าไปยึดตัวกิเลสเข้า จนทำให้เกิดอาการและทุกข์ขึ้นที่จิตครับ
พระพุทธองค์จึงทรงเน้นเรื่องสติปัฏฐาน เพื่อให้จิตหมั่นระลึกรู้ไม่ให้จิตไปยึด
ตัวตัณหาหรือสังโยชน์ตัวใดตัวหนึ่งครับ

จิตไม่ใช่คบกับความไม่รู้ ที่เราเกิดมามันก็มาพร้อมกับความไม่รู้
เพราะความไม่รู้เป็นสาเหตุทำให้เกิดวัฏสงสารครับ

และต่อเมื่อจิตไปรู้สาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้ทุกข์ ที่เรียกว่าไม่รู้ก็แปลเปลี่ยนเป็นรู้
เอาคำพูดว่า"จิตคบกับความไม่รู้มันไม่ได้ครับ"
ตามธรรมชาติ ทุกคนเกิดมาย่อมต้องไม่รู้ แล้วทำไมไม่รู้
ก็เพราะไม่เคยเห็น พระพุทธเจ้าเองก็ทรงไม่รู้มาก่อนที่จะตรัสรู้ครับ

และความรู้ที่ว่า จะใช้แต่ศึกษาอย่างเดียวไม่ได้มันต้องไปรู้ไปเห็นเองครับ
มันก็เหมือนกับ กาลิเลโอกับนักบินอวกาศ
กาลิเลโอมีสัมมาทิฐิมีปัญญาแต่มันเป็นปัญญาทางโลกเป็นโลกียะ

ผิดกับนักบินอวกาศครับ นักบินเขาไปเห็นโลกตามความเป็นจริง
แบบนี้เรียกสัมมาทิฐิปัญญาโลกุตตระครับ

ที่คุณคิดอย่างนี้ เป็นเพราะคุณยังไม่เกิดปัญญาที่ว่าไงครับ เลยแยกไม่ออกว่า
กิเลสสังโยชน์เป็นตัวไหน นี่ขนาดหลงคิดไปว่า อาการของจิตเป็นกิเลสก็มี เช่น
คิดว่าโทสะเป็นกิเลส โทสะเป็นผลที่จากการกระทำของกิเลสครับ

กิเลสสังโยชน์เวลาจะเกิดมันไม่เรียงคิวกันเกิดถูกครับ
แต่การจะละสังโยชน์ต้องเรียงคิวกันครับ ถ้ายังละสังโยชน์เบื้องต่ำไม่ได้
สังโยชน์เบื้องสูงก็ละไม่ได้ครับ

มันก็เหมือนกับการยังไม่เห็นไตรลักษณ์ มันก็ยังละสักกายทิฐิไม่ได้
การยังละสักายทิฐิไม่ได้มันก็ยังละ วิจิกิจฉาไม่ได้
ละวิจิกิจฉาไม่ได้ มันก็ยังยึดมั่นถือมั่นศีลหัวปักหัวปํา

มันใช่ซะที่ไหนกันล่ะครับ อย่าเอาบัญญัติมาใช่ผิดกาลเทศะซิครับ
ขันธ์ห้ามันทำงานร่วมกันที่ไหนกันครับ ขันธ็ห้ามันเกิดที่ละขันธ์แล้วก็ดับ
ขันธ์ต่อไปก็มาเกิดแทนที่ เขาเรียกการเกิดดับของขันธ์ห้า เกิดเป็นเหตุปัจจัยแก่กัน

มันเกิดดับเรียงกันอย่างนี้ครับ ผัสสะ(วิญญาณขันธ์) เวทนาขันธ์ สัญญาขันธ์และสังขารขันธ์

ถ้าคิดแบบนั้นก็ไม่เป็นไรครับ เพียงแต่เห็นว่ากำลังใช้บัญญัติผิดที่ผิดทาง
มันจะทำให้เกิดปัญหากับตัวคุณเองและคนที่ยังไม่ปะสีปะสาเรื่องธรรมครับ

โฮฮิเอ้ย หยุดพล่ามแล้วลงมือทำลงมือปฏิบัติสะบ้าง ที่นั่นนี่โน่นโน้นอยู่เนี่ยเขาเรียกว่าฟุ้งซ่านกถา เพ้อเจ้อกถา
ธรรมะที่พระพุทธเจ้าแสดง ต้องลงมือทำน่ะไม่ใช่มานั่งเสก นโม พุทธายะ ธรรมะ มามา เอหิ จงมามาหาโฮฮับ เจ้ายังไม่ได้เริ่มต้นเลยโฮฮิเอ้ย

เจ้าอย่าบ้านักเลย

บางทีก็น่าขำนะ อย่างที่ท่านพุทธทาสพูดว่าน่าหัว ว่าหลายๆครั้งการเข้าถึงความจริงคือการรู้ว่าหลายสิ่งที่เรารู้จักไม่มีอะไรจริง น่าหัวมั้ย ฮาฮา