การบรรลุธรรมมีอาการอย่างนี ก่อนที่เราจะบรรลุธรรมนั้นเรามีอาการเหมือนเราอยู่ในที่มืดไม่สามารถจะหาทางออกได้เจอ จะมองไปทางไหนก็มืดมน การบรรลุธรรมนั้นเหมือนสายฟ้ามันแลบ พอฟ้าแลบแสงสว่างมันก็ส่องเข้ามาทำให้เราเห็นประตูทางออก ถึงสายฟ้าที่แลบมันดับไปความมืดเข้ามาแทนที่เหมือนเดิม แต่เราก็ได้เห็นทางออกเรียบร้อยแล้ว แต่เราก็ยังเดินไม่ตรงทางนักทีเดียว ยังต้องค่อยๆเดินคลำหาทางออกไปเรื่อยๆ แต่เรารู้ทิศทางและรู้ว่ามีทางออกแล้ว สบายใจไปมากเลย อย่างนี้เรียกว่าโสดาบัน

มันเป็นเหมือนการปรับลดความแรงของ ทุกข์และสมุทัย ลงเรื่อยๆ และ ปรับเพิ่มความแรงของ นิโรธและมรรค เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีบรรลุใดๆ และ ลำดับขั้น ของอริยะ มันไม่มีแก่ผู้ปฏิบัติ หรอกครับ ได้แค่มองแล้วต้องทิ้ง แต่ส่วนใหญ่กลับหลงมัน จึงใช้สำหรับพระอรหันต์มองผู้ปฏิบัติ มิใช้ตนเองมองตน


เป็นแค่ความคิดเห็นนะครับ