กล้าๆหน่อยๆ ไม่กล้าก็สงสัยไปเรื่อยๆ เรียนรู้เรื่องการพ้นทุกข์เถอะ วิปัสนาอยู่กับความจริงอยู่กับเจ็บนั้นแหล่ะดีที่สุดของแท้ ฝึกสมาธิถ้าไม่เข้าใจแล้วมันเจออย่างนี้แหละถ้าจิตไม่แข็งพอก็เป็นบ้าได้ มาอยู่กับความจริงเถอะอยู่กับลมหายใจอยู่กับความเจ็บนั้นแหละของจริงอยู่กับความรู้สึกผ่านไปให้ได้ด้วยใจเป็นอุเบกขา แค่นี้ก็บรรลุได้ อย่าอยู่กับสมาธิแบบสติไม่ทันหลงสติก็จะเกิดอย่างนีและมีเยอะมันผิดทางเดี๋ยวก็บ้ากันพอดี สำคัญที่สุดอย่าหลงสติจะต้องมีสติคือความระลึกอยู่ตลอดเวลา สมาธิเบอๆเดียวผีก็โผล่มาหลอกเอาอิๆ

การที่ให้เรารู้อยู่กับลมหายใจเฝ้าดูด้วยความตั้งใจว่าลมหายใจเข้าออกสั้นหรือยาวนั้นเพื่อให้เรามีสติรู้ตัวอยู่ตลอดไม่ให้หลงสติ ไปคิดเรื่องอื่น ตรงนี้อยู่กับธรรมชาติล้วนๆ ไม่มีคำบริกรรม เมื่อสติเรามีกำลังสติจะเริ่มรับรู้ความรู้สึกทางกายที่ละเอียดขึ้น จนทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์ได้จนถึงวิมุติเลยทีเดียว ผมขอบอกว่าถ้าท่านไม่ลองไปสถานที่ที่แนะนำตามลายเซ็นข้างล่างแล้ว ท่านจะต้องเดินคลำอีกนานบอกได้เท่านี้จริงๆ เพราะการบอกเล่าเพียงเท่านี้ไม่พอที่ท่านจะได้รับความรู้สึกจริงๆหรอกครับ แค่คุยแล้วท่านก็ลืม ชีวิตเก่าๆก็จะวนมาเหมือนเดิม

นั้นแหละที่ท่านกล่าวมานั้นแหละสุดยอดแล้วใครทำได้ก็จบเรื่องผมเองยังทำไม่ได้หรอกครับมีอะไรก็แนะนำเพิ่มนะครับ

เขายังไม่กล้าอีกหรือเนี่ย

อ้างหรือพูดถึงรูปนามกายใจหลายครั้ง ขอถามนิดหนุง รูปนามกับกายใจเนีย เหมือนกันหรือต่างกัน อันเดียวกันไหม ?

น้อง big แยกรูปกับนามหน่อย เอาที่ตัวเองนั่นแหละ น้อง big ซึ่งนั่งอยู่นั่น ส่วนไหนเป็นรูป ส่วนใหนเป็นนาม ตอบสั้นๆชัดๆ

ถ้ากล้าจะมีคำถามแบบนี้เหรอ ก็ผ่านไปเลยจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร และตัวอย่างที่พี่พยายามเอาคนที่ปฎิบัติที่ท่านอาจารย์โกเอ็นก้ามานะเพื่ออะไร พี่กล้าไปพิสูจน์มั้ยล่ะ ถ้าพี่ไม่กล้าก็ผ่านไปเลยไม่ต้องสงสัย คนที่ฟังธรรมกับพระพุทธองค์แท้ๆยังถึงขนาดทำร้ายพระพุทธองค์ได้เลย และเรื่องแค่นี้พี่ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่ามันเกิดขึ้นได้เสมอ อย่างที่เคยกล่าวเอาไว้แล้วต่อไปวันหนึ่งเขาอาจจะขอบใจในสิ่งที่เขาเป็นก็ได้ถ้าวันหนึ่งเขากล้าที่จะผ่านมันไปให้ได้

รูปกายเรานี่แหล่ะรูป นามก็ใจเรานี่แหละนาม ไม่ต้องแยกออกไปอีกหรอก ถ้าแยกออกไปก็มีเยอะ รู้รูปก็รู้หมดเพราะรูปกับนามเชื่อมถึงกันโดยความรู้สึก

เป็นอันว่า รูปนาม กับกายใจ เหมือนกันโดยอรรถ ต่างกันแต่พยัญชนะ

ถามต่อ แล้วรูป-นาม (ชีวิต) เนี่ยมันเป็นไปตามธรรมดาของธรรมชาติของมัน หรือมันเป็นตามที่เราอยากให้มันเป็น

มันเป็นไปตามธรรมชาติมันถ้าไม่ได้มีการศึกษาเรียนรู้พัฒนา คือโง่อย่างไรก็โง่อย่างนั้น เกิดแ่ก่เจ็บตาย เวียนวนไม่รู้จักจบสิ้น ตราบจนพระพุทธองค์ปรากฎขึ้นในโลก รูปนามจึงมีการฝึกพัฒนาให้มันเกิดการเปลี่ยนแปลง จากความโง่ให้ฉลาดขึ้นมาได้

การฝึกนั้นจะต้องการการกำหนดทิศทางที่ถูกต้อง เริ่มจากความคิดที่ได้ศึกษาจากการฟังการอ่าน คิดพิจารณา แล้วก็สร้างให้มันเกิดขึ้นเป็นรูปธรรม อย่าตีความหมายว่ารูปนามเป็นอนัตตาอย่างนั้นมันผิดโดยความหมายจริงๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงจะไม่มีคำสอนเกี่ยวกับ เรื่องอานาปานสติให้เข้าไปพิจารณาสังเกตุ นั่งเข่าคู้บัลลังก์ ตัวตรงดำรงสติให้มั่น คำนี้จะไม่ออกจากพระองค์ท่านแน่นอน ศิลต่างๆมีมากมายจะมีขึ้นมากำหนดความดีของบุคคลทำไม

แล้วเราจะมาเรียนรู้กันทำไม พระองค์ตรัสรู้แล้วทำไม่กลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม แสนจะสุขสบาย อย่างพระราหุลยังเล็กอยู่ทำไม่ปล่อยให้ใช้ชีวิตสบายๆแบบเจ้าชายน้อย ไม่เห็นต้องมาใช้ชีวิตนับวชเลย ลองคิดถึงเรื่องพวกนี้บ้างหรือเปล่าว่า จริงๆแล้วชีวิตมันจะต้องดำเนินอย่างไร ครูบาอาจารย์เราทั้งหลายทำไมไม่สึกออกมามีลูกมีเมียกันให้หมดล่ะ ทำไมท่านถึงครองเพศบรรพชิต เพศบรรพชิตนั้นมีดีอะไร

ผมไม่ได้หมายความว่าฆราวาสจะบรรลุธรรมไม่ได้หรอกนะ แต่บอกตรงๆมันแสนจะอยาก อย่างยกตัวอย่างในตำราเลยเราไม่มีทางรู้ด้วยซ้ำไปที่มาที่ไปเป็นอย่างไร เราเอาตามที่ผู้ที่คิดค้นมรรควิธีอย่างพระพุทธเจ้าไว้นะดีที่สุด ส่วนเรื่องราวๆต่างตามตำรานั้นถ้ามันจะเป็นจริงหรือเท็จนั้น ก็ไม่ต้องเอามาเป็นหลักมากก็ได้ เอากันตรงๆอย่างพระองค์นั้นแหล่ะกลัวอะไร ทำไมถึงกลัว ไม่ใช่เพราะเราเอียงเหรอ ของดีพระองค์ทำเป็นตัวอย่างไม่ค่อยมีคนทำตาม ไปทำตามในสิ่งที่เป็นสาวกรุ่นหลังๆ พูดกันจริงๆแล้ว มีใครรู้ว่าใครเป็นอะไรกันจริงๆบ้าง(โดยเฉพาะอาจารย์ที่เป็นฆราวาสนะขอบอกเลยเชื่อยากครับ)ถ้าเป็นแล้วประโยชน์อะไรกับเรา เราต้องทคำคุณธรรมนั้นให้เกิดกับตัวเองไม่ใช่หรอครับ

ลืมบอกไปว่าพึงตอบสั้นๆชัดๆ อยู่ในประเด็น ให้ตอบใหม่ครับ



อย่าเพิ่งไปเอาภาคปฏิบัติหรืออะไรต่ออะไรมาปน เอาภาคธรรมชาติธรรมดาของมันก่อน

มันเป็นได้ทั้สองอย่าง สั้นดีมั้ยพี่

คำตอบนี้บอก...อยู่ในตัว คือ ไม่รู้เข้าใจธรรมชาติ (รูปนาม) ที่เป็นส่วนมัชเฌนธรรม กับ มัชฌิมาปฏิปทา ที่เป็นภาคปฏิบ้ติ วิธีปฏิบัติสายกลาง ซึ่งพอเหมาะพอดีแก่การรู้เข้าใจในมัชเฌนธรรม หรือ รูปนาม นั้น

ก็บอกเอาสั้นๆ ก็สั้นดีนี่ครับ บางอย่างเราก็สั่งได้บางอย่างเราก็สั่งไม่ได้ มันก็เท่านี้ไม่เห็นมีอะไรมากเลย คนชอบพูดสุดโต่งว่ามันสั่งไม่ได้บังคับบัญชาไม่ได้ ถึงมันชั่วคราวมันก็ทำให้เกิดประโยชน์ได้ ของบางอย่างเพียงงูแลบลิ้นก็เป็นเรื่องเป็นราวได้ เพียงแต่มันไม่สามารถคงทนสภาพเดิมได้เท่านั้นเอง

และทุกครั้งที่ผมนั่ง ผมจะมาถึงจุดๆหนึ่งซึ่งมีลักษณะจิตใจสงบ และดำดิ่งลงไปเป็นเวลานาน และในทันใดนั้นเองผมจะมีความรู้สึกเหมือนตัวผมกำลังจะหลุดออกจากร่างของตน และเมื่อถึงตรงนั้นผมก็จะรีบลืมตาคลายออกจากสมาธิทุกครั้งไป และผมไม่สามารถจะนั่งให้นานไปกว่านั้นได้เลย

มีบางครั้งที่ผมนั่งสมาธิอยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนมีใบหน้าผู้หญิงโผล่ขึ้นมาในนิมิต โดยเขาพยายามจะเอาศรีษะแทรกเข้ามาในศรีษะของผม จนต้องสะดุ้งลืมตาคลายจากสมาธิ


ก็ธรรมชาติธรรมดาของ รูปนาม มันเป็นอย่างนั้น มันจึงเป็นอย่างนั้น ตามธรรมดาของมัน

แต่ผู้ปฏิบัติกรรมฐาน หรือ ปฏิบัติธรรม หรือจะเรียกว่าอะไรอีกก็แล้วแต่ ไม่รู้เข้าใจพื้นฐานของรูปนาม (ชีวิต) เขาจึงวุ่นวายใจขัดใจอย่างนั้น

สรูปก่อนก็คือ มันถูกต้องตามธรรมะ แต่ไม่ถูกใจรู้สึกข้ดใจเรา

ตัวอย่างนี้ก็เช่นเดียวกัน แสดงถึงความไม่เข้าใจพื้นฐานขของชีวิตหรือรูปนาม ทั้งผู้ให้และผู้รับ พอเข้าใจไหมครับ