เป็นคนชอบสวดมนต์ไหว้พระทุกวันคะ ในขณะที่สวด ปากก็สวด ความคิดก็เกิดทำให้เราได้รู้ว่ากายกับจิตมันทำงาน คนละอย่างเลย ต้องตั้งสติตลอดเวลาสวดมนต์ ช่วงนี้ ก็จะได้ยินเสียงแปลกๆ เป็นเสียงที่คนอื่นไม่ได้ยิน บ้างครั้งก็กลัว บ้างครั้งก็เฉยๆ สุดท้ายมาสรุปตัวเองว่า เรานาจะมีเพื่อนที่ค่อยพูดคุยในเรื่องการปฏิบัติเพื่อไมให้หลงทาง

ถูกต้องแล้วครับ ทำอะไรก็ตามแต่ ให้เกิดการพิจารณาธรรมในใจของเรา เรื่องสวดมนต์นั้น เป็นการรักษากาย วาจา ใจที่ดีมากทางหนึ่ง เรื่องหลงทางนั้น น่าจะเป็นเรื่องของการนั่งสมาธิมากกว่า การได้ยินเสียงนั้น มีเหตุคือ เรามีธาตุรู้ คือ ระบบการได้ยินยังทำงานอยู่ หากการได้ยินเกิดขึ้นโดยตรงนั้นก็คือ เกิดผัสสะที่เกิดจากโสตวิญญาณครับ แต่หากว่าเราคิดนั่นคิดนี่ก็จะเกี่ยวข้องกับ สังขารขันธ์แล้ว ความคิดของเรานั้นอาศัยเหตุคือ ผัสสะที่เกิดจากโสตวิญญาณนั่นเอง ความคิดของคนเรานั้น อาศัย การเปิดทางจาก การได้ยิน การลิ้มรส การสัมผัส การมอง การได้กลิ่น และอารมณ์ สิ่งเหล่านี้ หากเราเอาใจเข้าไปเกี่ยว(วิญญาณขันธ์) จะเกิดผัสสะทันที(มีผลต่อความคิด) การแก้ไขคือการน้อมเอาธรรมที่เกิดขึ้นลงสู่ ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ว่าสิ่งใดเกิดขึ้น สิ่งนั้นก็ดับลงได้เช่นกันครับผม

ปากสวด...แต่ความคิดก็เกิด....นี้มันขาดสติแล้วนะครับ...อย่างไปนึกว่ามันดีนะ....มันขาดสติแล้ว...

เรื่องเสียง...ก็ไม่ใช่ของวิเศษอะไร....อย่าไปสนใจให้ความสำคัญ..นะครับ

ถ้าเราทำอะไร.. มันต้องได้อันนั้น...จึงจะเรียกว่าได้ตรงวัตถุประสงค์

สวดมนต์..ก็รู้ว่าสวดมนต์.....หากไปรู้อย่างอื่น...มันก็ใช้ไม่ได้(ยกเว้นมันเป็นสมาธิ)

ทำสมาธิ....มันก็ควรจะสงบ....หากไม่สงบก็ควรรู้ว่า..ไม่ใช่

พิจารณาอยู่ในองค์ธรรม...มันก็ควรได้คติธรรมน้อมมาในใจ....หากได้แต่ความคิดไปเรื่อย....มันก็ผิดวัตถุประสงค์

ขอโมทนาสาธุ...กับความดีที่ทำ..นะครับ...

นำตัวอย่างทางกายมาให้ดู

คือเป็นคนชอบสวดมนต์ทุกวันก่อนนอน

อยู่มาวันหนึ่งเกิดอาการรำขึ้นมา แต่มีสติรู้ตัวอยู่ แต่มือรำ สวยซะด้วย บางครั้งเสียงก็เปลี่ยนบ้าง

แม้แต่ไปวัด พอพระเริ่มสวด มือก็เริ่มขยับ

บางครั้งในเวลาว่างก็จะนวดที่มือ ซึ่งเราไม่ได้ตั้งใจ

ทำให้เกิดความสงสัยว่าสิ่งที่แสดงนั้นคืออะไร

ไม่ใช่เรื่องแปลกครับ พอธรรมชาติคือจิตเริ่มจะมีสมาธิเนี่ย อายตนะคือ ตา หู จมูก ฯลฯ จู่ๆอาจเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ฯลฯ อะไรๆประหลาดๆซึ่งตนเองก็งง และอาจหลงยึดติดได้

มีคำแนะนำสำหรับผู้ใหม่ คือพึงทำในใจ (คิดว่า) รู้แล้วๆ เสียงๆๆ แล้วก็สวดมนต์ต่อไป ไม่ต้องคิดติดตามค้นหาว่าเสียงอะไร มาจากไหน ไม่ต้องครับ แล้วต่อไปเสียงที่ว่าเสียงแปลกๆจะลับดับหายไปเอง


ดูตัวอย่างที่นี่รวบรวมไว้มากมาย

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?t ... 3#msg10433

สวดมนต์แล้วมาฝึกสมาธิต่อ

เสียงดำมั่วแล้ว สวดมนต์มันก็เป็นการฝึกสมาธิอย่างหนี่งนั้นแหล่ะ

เห็นด่าคนฉอดๆ พูดธรรมไม่ได้เรื่อง

ไม่มั่วหรอก ที่มั่วน่ะโฮโฮต่างหากล่ะ เขาเรียกพวกแอบฟังคนอื่นคุยธรรมมาแบบไม่ได้ศัพท์ แล้วจับไปกระเดียด ขอเดาว่าคนอย่างโฮฮับคงไม่เคยศึกษาธรรม และไม่เคยเข้าวัดฟังพระเทศน์ จึงได้ซี๊ซัวผิดมนุษย์มนา

คุณเสียงดำครับ ผมแนะนำครับ จะแถอย่าเอาสีข้างเข้าแถครับ มันถลอกหมด
วันหลังใช้หน้าคุณเสียงดำนั้นแหล่ะเข้าแถ มันคงไม่รู้สึกหรอกครับเพราะมันด้าน โห่ ฮิ้ว

สงสัยพักนี้อากาศแถวบ้านโฮกฮากคงร้อน ถึงต้องหายใจทางปาก หายใจทางผิวหนัง ถ้ามีเงินก็ติดแอร์ซะนะโฮกฮาก ถ้าฐานะการเงินไม่ค่อยอำนวยแนะนำให้ไปอาศัยแอร์ที่วัด พระท่านคงเห็นใจไม่ว่าอะไรหรอก

ถ้าไม่แถมันต้องบอกว่า สิ่งที่ผมแย้งมันไม่ถูกอย่างไร
ไม่ใช่พอเข้าจับผิดได้ ก็ด่าเขานอกเรื่องนอกราว

ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหล่ะ อยากโชว์ทั้งๆที่ไม่มีอะไรจะโชว์
พอมีคนมาชี้แนะก็โกรธ

ให้โอกาสเป็นผู้เป็นคนอีกครั้งครับ.....
ที่ผมบอกว่าสวดมนต์ก็คือการฝึกสมาธิอย่างหนึ่ง
มันเป็นความเห็นแย้งความเห็นคุณ คุณไม่เห็นด้วยตรงไหนอย่างไร ก็ตอบมาครับ

เอาทางหูสักราย ลองดู

ญาตินั่งสมาธิผิดวิธี ดูท่าทางผิดปกติ ทำยังไงดี

เจ้าตัวไม่ยอมเล่ารายละเอียด รู้แต่ฝึกสมถะวิปัสสนา ปัญหาคือไม่ยอมนอน จนจิตเพี้ยน หูแว่ว อยากข้อคำแนะนำว่าทำยังไงได้บ้างถ้าเจ้าตัวยังไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดปกติ


เรื่องพันยังงี้ จะฝากบอกฝากถามไม่ได้ ของใครก็ของคนนั้น คนนั้นๆจะต้องแก้ด้วยตัวของเขาเอง
ที่สำคัญในเมื่อคนๆนั้นเขาคิดว่า สิ่งที่เขาเห็น เขาได้ยิน เขาได้กลิ่นนั้น เป็นจริงเป็นจังขึ้นมา เขาเชื่อยังงั้น เขายึดมั่นยังงั้น ใครก็ช่วยเขาไม่ได้ ต่อให้พระพุทธเจ้าก็ช่วยไม่ได้

การแถนั่นเป็นสิ่งที่โฮฮับถนัดและโปรดปราณไม่ใช่เหรอ ผมยังไม่ได้เถียงสักนิดว่าไม่ใช่ ถึงได้บอกไงว่าอากาศแถวบ้านโฮกฮากคงร้อนจัดถึงได้ร้อนลุ่มคิดไปเองแถมรีบออกตัวเสนอหน้าเข้ามาแบบมึนๆ สงสัยคงวิ่งชนประตูบ้านเข้ามา
จะบอกให้นะโฮกฮาก การทำสมาธิมันก็มีหลายแบบ เพียงแต่ผมไม่ได้สาธยายไว้ แต่เผอิญมันมีคนสู่รู้ เสนอหน้าเข้ามาจับเอาไปกระเดียดแบบร้อนตัวไปเองทั้งๆที่ผมยังไม่ได้เถียงอะไรเลย นี่แหละที่ว่าโฮกฮากมั่ว ซี๊ซั๊ว ประมาณว่าฟังไม่ได้ศัพท์แล้วจับเอาไปกระเดียดให้ตัวเองหน้าแหกเล่น

นอกจากนั้น ยังมีเสียงพูด-เสียงสอนนั่นสอนนี่ เอาตัวอย่างนี้

เพิ่งปฏิบัติมาได้ไม่นานเท่าไรค่ะ แต่่ว่าในบางครั้งที่นั่งสมาธิอยู่ๆ ก็จะมีเสียงพูดขึ้นมาสอนบ้าง หรือพูดประโยคบางประโยคซึ่งมั่นใจว่า ไม่ได้คิดไปเองแน่นอน (เพราะดิฉันไม่น่าจะคิดคำ พูดแบบนั้นได้แน่ๆ) และก็ไม่ได้เป็นการได้ยินจากข้างนอกนะคะ มันไม่ได้เป็นการกระทบ หรือรับรู้จากภายนอก แต่เป็นการได้ยินจากข้างในค่ะ (ไม่รู้จะอธิบายอย่าง ไรดี) หรือในบางครั้ง ที่ดิฉันนอนหลับอยู่ และตื่นขึ้นมา ก็เคยได้ยินจิตมันร้องเพลง ขึ้นมาเองได้ ซึ่งอาการไม่ได้เหมือนเราร้องเพลงในใจนะคะ คือ แบบว่า เราไม่ได้คิดนะ แต่จิตมันร้องออกมาเองได้ ซึ่งเป็นเพลงที่เราไม่รู้จัก ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย (เป็นเพลงธรรมะ) รบกวนผู้รู้อธิบายด้วยคะ

บางทีก็เห็นพระพุทธเจ้า เห็นพระอรหันต์องค์นั้นองค์นี้มาบอกมาสอน มันเป็นถึงขนาดนั้น หลงกันมาเยอะแล้ว

ถ้าปฏิบัติแล้วได้ผล.....ก็น่าจะถือว่า...ใช้ได้....คือดูที่ผล..สอนทำสมาธิก็ได้สมาธิง่าย....สอนวิธีใคร่ครวญธรรม..ก็ทำได้สะดวก...ส่วนใครจะมาสอน...ก็รู้แค่นั้น...ไม่ปรุงไปให้ความสำคัญกับตัว...ว่าตัวดี...

ผู้มาสอน..จะจริงอย่างนั้นหรือไม่...อย่าไปยึด...ยึดมันก็หลง...แต่...ให้ยึดพระธรรม