เคยได้ยินคำว่า......อภัพบุคคลมั้ยครับ
ความหมายของ อภัพบุคคล คือ............
ผู้ที่ไม่สามารถเข้าถึงหรือบรรลุธรรมในชาติปัจจุบันนั้นครับ

ปัญหาของผมมันอยู่ตรงที่ อรรถกถาจารย์ไปตีความไว้ว่า..
มีบุคคลจำพวกหนึ่ง ที่เข้าข่ายเป็นผู้ไม่สามารถบรรลุธรรม นั้นคือ พวกพิการแต่กำเนิด
ตัวอย่างเช่น พวกบ้าใบ้ ตาบอด หูหนวก ฯลฯ

ความเห็นผม คนพิการไม่สามารถบรรลุธรรมได้จริงครับ แต่อย่าเหมาหมด
มันมีพิการบางอย่างเท่านั้นที่ไม่สามารถบรรลุธรรม

อยากขอความเห็นครับ ใครรู้แตกฉานบาลียิ่งดีครับ
เน้นไปเลยครับว่า.....ไอ้ที่ว่าพิการมันพิการส่วนไหนถึงไม่สามารถบรรลุธรรม

อยากขอความเห็นครับ ใครรู้แตกฉานบาลียิ่งดีครับ
เน้นไปเลยครับว่า.....ไอ้ที่ว่าพิการมันพิการส่วนไหนถึงไม่สามารถบรรลุธรรม

แต่คุนน้องกล้าฟันธงว่าคนตาบอดลามาบรรลุธรรมได้. พี่โฮลองหลับตาแล้วเปิดคลิปบรรยายธรรมฟัง. ลองโยนิโสมนสิการไปด้วย คนตาบอดไม่ต้องเข้าใจปริยัตคือการอ่าน แต่สามารถฟัง เพื่อกำหนดรู้ (ปฏิบัติ)เพื่อเข้าถึงปฏิเวธได้ คนที่เข่้าถึงปฏ้เวธเท่านั้นที่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของปัจจัตตัง

น้องคิงคองชอบหยิบเอาศัพท์มาใช้ฟุ่มเฟือย ถามหน่อย ที่ว่า.."โยนิโสไปด้วย" ทำอย่างไรหรือ
ลักษณะอย่างไรจึงเรียกว่าการโยนิโส..?

แล้วที่ว่าคนตาบอดสามารถ กำหนดรู้ได้ จะไปกำหนดรู้อะไรในเมื่อตาบอด
กายเป็นอย่างไร รูปเป็นอย่างไรก็ไม่เคยเห็น แล้วที่พี่บอกตาบอด หมายความว่า
บอดแต่กำเนิดน่ะ อยากให้น้องดูคนหูหนวกแต่กำเนิด เขาสามารถใช้คำพูดสื่อสารได้หรือเปล่า
มันไม่ได้ใช่มั้ย ที่พูดไม่ได้เป็นเพราะเขาหูหนวกแต่กำเนิด ไม่เคยได้ยินเสียงแม้แต่ครั้งเดียว
เลยไม่มีความทรงจำ

555สุดท้ายพี่ก็ไม่เข้าใจเรื่องของจิตหรือนามธรรม คุนน้องลืมบอกพี่ไปอย่างคุนน้องเป็นลูกศิษย์ของพระพุทธองค์เพียงคนเดียว และคุนน้องจัเชื่อในสิ่งที่ตัวเองพิสูจน์ๆด้และให้คำตอบตัวเองได้

คนตาบอด ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับรูปภายนอก เพราะรูปภายนอกมันก็ไม่ใช่ของจริงอยู่แล้วในส่วนของนามธรรม

ถึงแม้ตาจะบอดแต่หูได้ยิน จมูกได้กลิ่น มีประสททสัมผัส ลิ้นรับรสๆได้ คนตาบอดรู้ว่าใครคือแม่ ใครคือพ่อ มีความรู้สึกพอใจไม่พอใจในเสียงนั้น ชอบใจไม่ชอบใจในกลิ่นนั้น รสนั้น แต่คนตาบอดจะแยกนามรูปไม่ๆด้แค่นั้นว่าคนไหนน่าตาพึงพอใจคนไหนหน้าตาไม่พึงพอใจ คนตาบอดจะไม่เกิดการปรุงแต่งตันหาในเรื่องนามรูป เพราะจะสวยไม่สวยคนตาบอดกำหนดรู้ไม่ได้แต่คนตาบอดสามารถกำหนดรู้ได้ว่า เรารู้สึกยินดีพใจกับบุคคลนั้นหรือไม่จากเสียง สัมผัสหรือเรียกว่าธรรมมารมย์

ปัจจัยแห่งสัมมาทิฏฐิ มี ๒ อย่าง คือ

๑. ปัจจัยภายนอก เรียกว่า ปรโตโฆสะ แปลว่า เสียงจากผู้อื่น หรือเสียงบอกจากผู้อื่น ได้แก่ การรับถ่ายทอด หรืออิทธิพลจากสิ่งแวดล้อมทางสังคม เช่น พ่อแม่ ครูอาจารย์ เพื่อนที่คบหา หนังสือ สื่อมวลชน และวัฒนธรรม ซึ่งให้ข่าวสารที่ถูกต้อง สั่งสอนอบรม แนะนำชักจูงไปในทางที่ดีงาม

๒. ปัจจัยภายใน เรียกว่า โยนิโสมนสิการ แปลว่า การทำในใจโดยแยบคาย หมายถึง การคิดถูกวิธี ความรู้จักคิด หรือ คิดเป็น

ในทำนองเดียวกัน แหล่งที่มาของการศึกษาที่ผิด หรือความไร้การศึกษา ที่เรียกว่า ปัจจัยแห่งมิจฉาทิฏฐิ ก็มี ๒ อย่างเหมือนกัน คือ ปรโตโฆสะ เสียงบอกจากภายนอกที่ไม่ดีงาม ไม่ถูกต้อง และ อโยนิโสมนสิการ การทำในใจไม่แยบคาย การไม่รู้จักคิด คิดไม่เป็น หรือการขาด โยนิโสมนสิการนั่นเอง