ทุกครั้งที่เกิดความยินดี ยินร้าย ผมรู้สึกว่ามีที่ว่าง พอดีที่จะใช้สติประคองจิตไปวางอยู่ตรงกลาง ระหว่างความยินดียินร้ายนั้น

หรือเวลาเกิดความดีใจสุดสุด เสียใจสุดซึ้ง เมื่อเราวางจิตไว้ตรงกลางแล้ว ประคองจิตด้วยสติ ไม่ลำเอียง

ก็จะมองเห็นความยินดี ยินร้ายที่ตั้งอยู่นั้นนั้น เปลี่ยนแปลงไปสู่ความสงบ เป็นปรกติเช่นเดิม

เมื่อมองเห็นบ่อยๆ ย่อมเรียนรู้และวางเฉยได้ง่ายขึ้น


แต่ถ้าเราตั้งมั่นไม่เพียงพอ หลงโน้มเอียง ชอบใจในอารมณ์สุข หลงโน้มเอียง เสียใจขุ่นมัวในอารมณ์ทุกข์

จิตย่อมถูกอารมณ์นั้นครอบงำเหมือนตกลงในหุบเหว ต้องฟุ้งซ่านขาดความปรกติไป

ผลที่ได้คือความหวั่นไหวปรุงแต่งเป็นทุกข์เสมอๆ กว่าจะกลับคืนมาได้ ก็แล้วแต่ความลึกของอารมณ์นั้น

เมื่อหวั่นไหวบ่อยๆ ย่อมเป็นทุกข์บ่อยๆเสมอๆ แต่ถ้าวางจิตเป็นปรกติได้ก็เป็นสุขสงบ เย็นเสมอๆ เช่นกัน

ทำยังไง ถึงจะชนะมันทุกครั้งอะครับ ฝึกบ่อยๆใช่ไหมครับ

พูดธรรมอย่าสักแต่ว่าพูด เอาธรรมของพระพุทธเจ้ามาเป็น..พรรณาโวหาร แบบนี้
มันทำให้ชาวบ้านเขาหลงสับสน ไกลห่างแก่นธรรม

ธรรมใดที่ไม่เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด
ธรรมนั้นไม่เป็นธรรมของพระพุทธเจ้าครับ

ผมเป็นคนที่รู้เรื่องบาลีเพียงเล็กน้อย การพูดโดยอ้าง บาลีหรือพระสูตรต่างๆนั้น

ไม่กล้าอ้างหากไม่แน่ใจจริงๆ กลัวเป็นการกล่าวบิดเบือนพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธองค์

การพูดจึงมักอ้างอิงจากความรู้สึกจริงๆและตรงกับสภาวะที่เป็น เท่าที่ปัญญาที่มีจะเลือกเฟ้นได้

และสิ่งที่ประสบนั้นล้วนเป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย คลายกำหนัดและลดละเลิกกิเลสทั้งสิ้นครับ