อยากฟังความเห็นพี่โฮฮับ

จุดหมายปลายทางของพุทธศาสนาแค่ไม่ใช่สุขหรือสวรรค์ เพราะสุขนั้นเป็นแค่เวทนาอย่างหนึ่ง
เป็นส่วนหนึ่งของขันธ์ห้า ประกอบกันแล้วหลงยึดถือว่าเป็นตน เป็นเครื่องเกาะเกี่ยว ร้อยรัด

แต่สุขมีประโยชน์เป็นเครื่องเยียวยาในโลกนี้ แต่ที่แท้ต้องว่างจากทุกข์และสุข

พระพุทธองค์ทรงสอนเสมอ ให้ละอภิชชา(ยินดีในสุข)และโทมนัส(ยินร้ายในทุกข์)เสีย

เป็นจิตประถัสสร จิตที่เกลี้ยงเกลาเป็นประภัสสรนั้น เป็นสภาวะสะอาด สว่าง สงบ ที่ปราศจากทุกข์

คนเรามักหลงติดสุขกันถูกล่ามพัวพันไว้ด้วยสุข ไม่อาจพ้นไปได้ง่าย

ออกจากทุกข์ด้วยสุข ออกจากสุขด้วยว่าง จึงถึงความเกลี้ยงเกลาประภัสสร

อยู่ด้วยสติและธรรมหมุนไป

มีแต่ธรรมที่เกิดขึ้น คงอยู่ และดับไปอย่างปราศจากตัวตนจนวาระสุดท้ายแห่งชีวิต

ผมยังยืนยันว่า สุข เป็นเวทนาอย่างหนึ่งครับ จะเป็นกิเลสก็ต่อเมื่อหลงปรุงเป็นตัณหาจึงเป็นกิเลส
ถ้าไม่ปรุงก็เป็นแค่เวทนาเฉยๆ เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป

จุดหมายปลายทางของพุทธศาสนาแค่ไม่ใช่สุขหรือสวรรค์
เพราะสุขนั้นเป็นแค่เวทนาอย่างหนึ่ง เป็นส่วนหนึ่งของขันธ์ห้า
ประกอบกันแล้วหลงยึดถือว่าเป็นตน เป็นเครื่องเกาะเกี่ยว ร้อยรัด

ที่สุขเป็นเครื่องเยียวยาในโลกนั้นเพราะสุขทำให้ดำรงชีวิตอยู่ในโลกง่ายขึ้น
เหมือนยารักษาอาการชั่วคราวทำให้หมู่สัตว์เกิดความปรารถนา ดำรงชีวิตอยู่ในโลกนี้

ที่ออกจากทุกข์ด้วยสุขหมายถึงคนที่เป็นทุกข์อยู่ เดือดร้อนอยู่ต้องคลายทุกข์คลายความเดือดร้อนแล้ว
มีจิตชุ่มชื่นแล้วเขาย่อมยินดีที่จะรับรู้ถึงสิ่งที่ยิ่งกว่า เมื่อเขาเห็นความไม่เที่ยงในสุขแล้ว
จึงจะยอมรับสิ่งที่ยิ่งกว่าคือว่าง(นิพพาน) แต่นิพพานไม่ใช่สุขเวทนา แต่เป็นสภาวะที่เป็นสุข
เพราะปราศจากเครื่องร้อยรัด เป็นอิสระ ปราศจากทุกข์กระทบเข้าถึง

จึงจะยอมรับสิ่งที่ยิ่งกว่าคือว่าง(นิพพาน) แต่นิพพานไม่ใช่สุขเวทนา แต่เป็นสภาวะที่เป็นสุข
เพราะปราศจากเครื่องร้อยรัด เป็นอิสระ ปราศจากทุกข์กระทบเข้าถึง

ถามหน่อยที่บอกเวทนาเป็นส่วนหนึ่งของขันธ์ห้า ขันธ์ห้ามันไม่ใช่การปรุงแต่งหรอกหรือ
จะบอกให้กระบวนการขันธ์ห้ามันเกิดจาก มีเหตุปัจจัยไปปรุงแต่งกิเลสตัณหา มันจึงทำให้เกิดขันธ์ห้า
ถ้าเรามีปัญญารู้เห็นสภาพสังขารเกิด ตั้งอยู่ ดับไปตามความเป็นจริง มันก็จะไม่เกิดขันธ์ห้า
ที่เราเกิดขันธ์ห้า เพราะเรายังไม่เห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป
ที่คุณพูดๆอยู่นี่มันไม่ใช่การเห็นตามความเป็นจริง มันเป็นลักษณะพูดตามจินตนาการ

จิตของคนมันไม่มีอาการที่เรียกว่า เป็นสุข อาการจิตที่แท้จริงมันคือความหลง
ถ้ามันเกิดกับปุถุชน มันจะเป็นอาการของ โลภะและโทสะ สลับกันไป

คุณพูดพระธรรมเหมือน ตาเฒ่านักกวีบางคน พูดจาอะไรชาวบ้านแม้กระทั้งพระพุทธเจ้า
ยังฟังไม่รู้เรื่อง จินตนาการซะก้อนหินกลายเป็นทอง

ที่คุณพูดมันเป็นการเอาบัญญัติมาจินตนาการ ตามใจตามกิเลสตนเอง
พูดออกนอกลู่นอกทางพระธรรมของพระพุทธเจ้า

เห็นพูดได้พูดดีไอ้คำว่า "ว่าง" ถ้างั้นอรหันต์ที่มีอารมณ์นิพาน สงสัยต้องอยู่นิ่งๆเป็นแท่งปูน
ห้ามเดินไปไหน ยิ่งในกรุงเทพนี่ยิ่งห้ามเดิน เดี๋ยวจะเดินตกท่อกทมเข้า

คุณยังไม่รู้เลยว่า ทุกข์ของปุถุชนคืออะไร ดันไปรู้สภาวะนิพพาน
ผมถามหน่อย คุณเชื่อในสิ่งที่คุณพูดหรือเปล่า

ขอบคุณท่านโฮที่เข้ามาซักค้าน ผมขออภิบายความเห็นของผมดังนี้
ขันธ์ห้าย่อมดำรงค์อยู่ตราบที่ยังไม่ตายกายแตกสลายไปเพราะกายเป็นเครื่องประคองกองขันธ์ไว้

แต่กระบวนการขันธ์จะทำงานสมบูรณ์เมื่อเกิดการกระทบปรุงแต่งปัจจัยนอก-ใน
แม้เรามีปัญญาตราบที่ยังไม่ตายต้องกองขันธ์นี้ทำงานก็ยังต้องใช้กระบวนการขันธ์นี้
พูดทำ นึกคิด กระบวนขันธ์ก็ยังต้องทำงานอยู่ แต่ทำงานในลักษณะที่พอดี เย็นไม่เป็นทุกข์
เพราะหมดสิ้นปัจจัยภายในฝ่ายกิเลสแล้ว

ถ้าไม่เรียกสิ่งนั้นว่าสุขก็ถูก แต่จะปฏิเสธสิ่งที่รู้สึกน่าพอใจเต็มอยู่ในสองใจของปถุชนว่าอย่างไร
ผมขอเรียกมันว่าสุขตามที่เคยเรียกกันมาก็แล้วกัน
จนวันหนึ่งเมื่อเขารู้ว่าจริงๆแล้วเหล่านั้นเป็นทุกข์อีกรูปแบบหนึ่ง เขาย่อมละวางมันเอง

ท่านโฮยังไม่รู้จักความว่างดีพอ ว่างไม่ได้หมายความว่าไม่ทำอะไรเลย
สภาวะที่ว่าง คือสภาวะที่ปราศจากทุกข์

ว่างคือการปราศจากการถูกครอบงำโดยอำนาจใดๆ
กายก็ว่าง จิตก็ว่าง ธรรมชาติที่ว่าง ล้วนเป็นอิสระต่อกัน
เราสามารถดำรงชีวิตอยู่ด้วยกาย-จิตที่อิสระถึงที่สุด
ทำอะไรตามสมควรแก่เหตุ-ปัจจัย
ตามสติปัญญา จนสุดท้ายเมื่อสิ้นเหตุปัจจัย(ตาย)
ย่อมสู่ความว่างโดยสมบูรณ์(นิพพาน)