เราท่านจะไปนิพพานเพราะอะไรกัน

เค้าว่าดี ก็อยากไปดู

ไปเพื่อให้พ้นไปจากทุกข์

ผมก็คิดอย่างงี้นะ

นี่ก็ใช่

คือคุนน้องไม่รู้นะว่า นิพพานเป็นสภาวะยังไง ถ้านิพพานคือสภาวะที่ใจเราสงบ จิตไม่ไปจับอารมณ์มาปรุงแต่งให้เกิดกิเลส มีแต่สภาวะที่รู้อยู่ เห็นอยู่แต่ใจไม่เกิดยินดียินร้าย ถ้านิพพานคือสภาวะอย่างนี้คุนน้องก็เห็นบ้างไม่เห็นบ้าง เพราะจิตคุนน้องไม่ได้นิ่งพอที่จะเป็นธรรมชาติรู้ ธาตุรู้ คุนน้องไม่ได้รักษาสภาวะนั่นให้เป็นปกติได้24ชม.เพราะบางครั้งจิตคุนต้องก็ยังเกิดอุปทานไปนึดนั่นยึดนี่เกิดยินดีบ้าง ยินร้ายบ้าง พอใจบาง ไม่พอบ้าง ถ้ามีสติมันก็จะวางอุเบกขาแต่กว่าจะวางเราก็ต้องเสวยผลแห่งวิบากนั่นคือความรู้สึกที่เป็นทุกข์เวทนา สุขเวทนา วิบากมันเป็นนามธรรมมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า

มนุษย์ผู้ใดพอจะมีปัญญาก็จะแสวงหาสิ่่งที่ดีที่สุด(แต่ไม่ใช่แป๊ปซี่แน่นอน)

เพราะ..ขี้เกียจ...

ขี้เกียจเรียน...ขี้เกียจทำงาน....ขี้เกียจหากิน...ขี้เกียจหาเลี้ยงร่างกาย

เห็นเขาว่า...นิพพานคือการไม่เกิด

เลยเห็นช่อง...

ถ้าจริงนะ...

เมื่อไม่เกิด...ร่างกายก็ไม่มี
เมื่อร่างกายไม่มี....ภาระทั่งหลายก็ไม่ต้องทำ..

เย้...สมใจคนขี้เกียจ...ละทีนี้....อิอิ..

เพราะว่า ... โลกเราเนี้ย มีแต่ทุกข์เกิด ทุกข์ดับ ... มั๊งงงง ...

อืมม... อยากสบายเหมือนกันแหละเนาะ

คงเป็นทางเลือกสุดท้าย

เมื่อไม่เห็นที่จะไปที่ไหนที่จะเป็น สุข แล้ว

นิพพาน คือ ความขยันนะ ผมว่า

เอ หรือว่าความขยันก็เป็นทุกข์เราเลยต้องการไปที่ ที่มีสุขโดยไม่ต้องขยัน

แสดงว่าท่านเอกอน เห็นว่า "นิพพาน" เป็นแดนสุขาวดี?

ไม่
เอกอนเห็นว่า
ตราบที่ยัง "รู้" สิ่งที่รู้ ไม่ใช่ "นิพพาน"
เพราะตราบเท่าที่ยัง "รู้" นั่นก็จะรู้ สิ่งที่ถูกรู้
ว่ามัน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดำเนินไป อย่างไร
สิ่งที่รู้นั่นล่ะ จะเป็นตัวบ่งบอก ว่า "ใช่" หรือ "ไม่ใช่"

นิพพานไม่ได้หาเจอได้ที่ "รู้"
อาจจะต้องพิจารณา การเข้าไปรู้
เมื่อพิจารณา การเข้าไปรู้
มันก็จะเห็นเคล้าร่างของ บางสิ่งก่อนที่จะมีการไปรู้ ...



อิอิ..แบบว่ามั่วเต็มพิกัด..



พอดีไม่เคยรู้จริง ๆ ว่า แดนสุขาวดี เป็นยังไง
เลไปลองเอามาจาก wikipedia

ตามความเชื่อของศาสนาพุทธนิกายมหายาน สุขาวดี (สันสกฤต: सुखावती สุขาวตี) คือพุทธเกษตรของพระอมิตาภพุทธะ ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของโลก สุขาวดีไม่ใช่นิพพาน แต่เป็นภูมิที่สาวกของพระอมิตาภะใช้ปฏิบัติธรรมต่อหลังจากสิ้นชีวิตบนโลกเพื่อบรรลุนิพพานต่อไป

ในอมิตาภสูตรซึ่งเป็นพระสูตรมหายาน (ไม่ปรากฏในพระไตรปิฎกภาษาบาลี) ได้พรรณนาลักษณะของสุขาวดีพุทธเกษตรไว้ว่า[1] เป็นดินแดนที่เกิดขึ้นด้วยอำนาจบารมีของพระอมิตาภพุทธะ ซึ่งเป็นพระพุทธเจ้าในอดีตย้อนไปก่อนหน้าพระโคตมพุทธเจ้าไป 10 กัป ที่ได้ชื่อว่าสุขาวดีก็เพราะผู้อยู่ในดินแดนนี้ย่อมไม่มีความทุกข์เลย แต่เสวยสุขอยู่เสมอ สุขาวดีเป็นดินแดนที่สวยงามและสุขสบาย กล่าวคือ มีล้อมรอบด้วยภูเขาแก้ว กำแพงแก้ว มีสระโบกขรณีที่ประดับด้วยแก้วมณี มีดนตรีทิพย์บรรเลงอยู่เสมอ มีนกร้องออกมาเป็นเสียงธรรมเทศนา บรรยากาศต่าง ๆ นี้ทำให้ผู้อาศัยเกิดพุทธาสุสติ ธัมมานุสสติ และสังฆานุสสติ และตั้งใจปฏิบัติธรรมเพื่อบรรลุนิพพานในดินแดนแห่งนี้