นิพพานคงมีอยู่ในทุกๆที่ ที่ไม่มีทุกข์



อย่างนี้กระผมไม่เคยเห็นสักที

สงสัยคงไม่อยากเห็น

[quote="ขณะจิต"]:b20: นิพพานคงมีอยู่ในทุกๆที่ ที่ไม่มีทุกข์

ที่ๆมีความสุข ก็ไม่มีนิพพาน นะครับ
อย่างเรา มีความสุขที่เล่นไพ่ได้เิงินมา ได้เงินมาตอนนั้นเรามีความสุข ไม่มีทุกข์
แต่ตอนนั้นก็ไม่น่าจะเป็นนิพพานนะครับ

ผมมานึกพิจารณาดู สิ่งที่เรียกว่าสูญ นั้น ไม่น่าจะมี แต่พระนิพพานนั้นมี เพราะเป็นอนัตตา ดังนั้นคำว่า สูญ กับ คำว่าพระนิพพาน ผมจึงมีความคิดว่า ไม่ใช่ธรรมเดียวกัน

อยากขอรบกวน ท่านโกวิทธิ์ ว่ามีความหมายของคำว่าสูญจาก พระพุทธบัญญัติ ว่าอย่างไร

นิพพาน มิได้ตั้งอยู่ มิได้เป็นไป

มิได้มีการมา มิได้มีการไป

มิได้มีเขา มิได้มีเรา

เรามิได้มีในนิพพาน นิพพานมิได้มีในเรา

ว่าแต่ มันเห็น กิเลส ยังไงเหร๋อ
ก็ไม่เข้าใจว่า ยังไง เป็นการเห็น กิเลส นะ

คือ เวลาที่เราทำสมาธิ
คือ ถ้าเราปราถนา/ค้นหาความสงบ ความสุข เราก็จะไปตั้งอยู่ในอารมณ์นั้น ๆ
ถ้าเห็นอารมณ์ที่ปราถนาที่จะไปตั้งอยู่ในอารมณ์ ความสงบ ความสุข นั่นถือว่าเป็นการเห็น กิเลส มั๊ย

ตรงนี้บางทีเอกอนว่าเป็นเรื่อง ละเอียดนะ
ต้องแยกให้ออก การเห็นอารมณ์ปราถนา กับ การเห็นการน้อมไปของอารมณ์(สมาธิ)
ถ้าเห็นอารมณ์ปราถนา นั่นคือ ยังไม่สงบ เมื่อยังไม่สงบ ก็ยังไม่เป็นสมาธิ ใช่มั๊ย
คือ ถ้ายังเห็นกิเลสปรากฎ ก็ยังไม่น่าจะเป็นปฐมฌาณนะ ใช่ป่าว
แต่ถ้าเห็น การน้อมไปของอารมณ์(สมาธิ) นั่นคือเป็นการเห็นธรรมชาติของจิตที่น้อมไปในอารมณ์ที่
นิ่ง สงบ ละเอียด ขึ้น (ตามปัจจัย) นั่นคือ กิเลสต้องดับ นิวรณ์ต้อง ดับ ๆ ไปเป็นลำดับมาแล้ว

แต่ถ้าเราเข้าไปเพื่อค้นหาตัวตน เราจะเห็นแง่ของ อวิชชา
การเห็นแง่ของ อวิชชา มันเป็นตัวที่จะส่งผลให้เกิด วิชา
ซึ่งถ้าเป็น วิชา กิเลสมันก็ย่อมไม่ปรากฎ ใช่มั๊ย

คือ กับการทำสมาธิ ถ้าหากว่าจะปรากฎอะไร
มันก็คือ ปรากฎธรรมขึ้นมาให้เรานำมาพิจารณา นั่นล่ะ

แล้วเอาอะไรเข้าไปเห็นทุกข์ (รวมทั้งอนิจจังด้วย)

ครูบาอาจารย์ท่านกล่าวสอนไว้มาหลายต่อหลายรุ่นว่า สุขทุกข์อยู่ที่จิตใจ จิตใจนั้นแหละเป็นเครื่องระลึก เป็นเครื่องเห็น เมื่อหมดกิเลสก็คือนิพพาน กิเลสมันอยู่ที่ไหนล่ะ ก็อยู่ที่จิตใจนี่แหละ จิตใจนี้เองเป็นเครื่องวัดเป็นเครื่องแสดง

นิพพาน มีอยู่ในตัวเรา ทุกคนอยู่แล้ว คำกล่าวนี้ เป็นคำกล่าวของ นิกายเซน ซึ่งเป็นการกล่าวถึง นิพพานไม่ต้องไปหาที่ไหนเลย แค่ทำให้รู้แจ้ง ว่าสภาพที่กล่าวว่า ไม่มีการเกิดดับ ไปมา นั้นเป็นอย่างไรแน่

การค้นหาคือ การค้นหาภายในจิต มิใช้ภายนอกเลย แล้วจะรู้ว่า การค้นหาที้แท้ก็ไม่ใช่การค้นหา เลย

สุญญตาสูตร กล่าวถึงสภาวะไม่มีตัวกูของกู ในทุกสภาวะสังขาร และธรรมทั้งหลาย เป็นสภาวะของนิพพาน

วิชชา คือการ เดินมรรค ให้เห็นได้ครบ อริยสัจจทั้ง 4 - ให้รู้ทุกข์ เหตุแห่งทุกข์ ความสงบเย็น และ พัฒนาวิธีการหรือกุศโลบายได้มาซึ่งความสงบเย็น หมุนรอบกันอยู่ตลอดเวลาจิตเกิด-ดับ จึงเรียกว่า หมุนธรรมจักร

ในองค์สมาธิ ใช้ในพิจารณาให้เห็นจริงของธรรมทั้งหลาย ซึ่งอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา หรือ เห็นว่าจิตไม่ใช่เรา เราควบคุมไม่ได้

สิ่งที่เห็นทุกข์ และ เห็นอนิจจัง คือ สัตตานัง

และ การเห็น อนัตตา สัตตานัง จะค่อย ๆ ถูกสั่นคลอนไป

สัตตานัง ก็เห็นผ่านการทำงานของ ขันธ์

การทำงานของ ขันธ์ ก็คือการทำงานของ ขันธ์

การทำงานของขันธ์ที่ปรากฎ คือ สิ่งที่ สัตตานัง เข้าไปหลงยึดว่าเป็น ตัวตนของ สัตตานัง

สัตตานังจะเป็นผู้เข้าไปค้นพบเอง ในการตั้งอยู่ของเขา

เมื่อเขาเห็นว่า หาสาระไม่ได้ เป็นเหมือน กาฝาก

เขาก็จะสังเวชในความหลง

เขาก็จะวาง และเข้าสู่ วิมุตติ ต่อไป


สัตตานัง ก็ราวกับว่า เป็นการประชุมกันของ อวิชชา

เรา คือ ชุมนุมอวิชชา

คือ ถ้าเข้าสู่ วิมุตติ ก็จะเห็นว่า สัตตานัง กับ ขันธ์ ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน
สัตตานัง ก็ประมาณเหมือนเป็น อวิชชา ที่อาศัย ขันธ์ เกิด
เพราะ อวิชชา ไม่ใช่ ขันธ์ เป็นแต่ อาศัย เกิด
และเมื่อ อวิชชา หายไป สัตตานัง ก็หายไป

ไม่รู้อะไรคือสัตตานัง...แต่ก็ดูเข้าท่าดี

ไม่ใช่ เรื่อ จะได้ เข้าท่า

เราคือ สัตตานัง แต่เราจะไม่รู้ตัวว่าตัวเราคือ สัตตานัง
เพราะ เราสัมผัส/รู้ กันอยู่บนสภาวะ เดียวมายาวนาน...
ถึงเราจะปฏิบัติธรรม และมีความรู้ทางธรรม
แต่ สัตตานัง ก็จะเข้าใจธรรมบนพื้นฐาน สัตตานัง
จนกว่า จะเข้าสู่อีกสภาวะหนึ่ง ที่สัตตานัง หายไป
เพราะ สภาวะหนึ่งดับไป อีกสภาวะหนึ่งปรากฎ
จึง...รู้...สภาวะ สัตตานัง ปรากฎตั้งอยู่อย่างไร

ซึ่ง นิพพาน ไม่ปรากฎ สัตตานัง



อะไรคือ สัตตานัง

คือถ้าจะเปรียบ

ถ้า ขันธ์ เปรียบดั่ง ต้นไม้ใหญ่
สัตตานัง ก็เปรียบดั่ง กาฝาก ที่อาศัยเกาะไม้ใหญ่
อาศัยอาหารจากไม้ใหญ่
เจริญเติบโตบนไม้ใหญ่
แนบเนียนชิดสนิทกับไม้ใหญ่
จนหลงไปว่าเป็นไม้นั้น ไม่ใช่ กาฝาก