อาจจะติดเรท หน่อย แต่มันทำให้คลายความกำหนัด ได้ใช่หรือไม่
แล้วชีวิตคู่จะเกิดปัญหาหรือไม่

คนเราพอมีเงินมีทองร่ำรวยขึ้นมา...ก็นึกอยากได้อะไรที่มันดี...มันหายาก...ก็พอดี...ของหายากก็มักจะแพง
ของเหล่านั้นเป็นของเขาสมบูรณ์...นี้ได้มาอย่างสุจริต...เป็นสัมมา...ได้ของมามันก็ไม่เดือดร้อน

แต่...บางคนอยากให้คนอื่นเข้าใจว่าตนเป็นคนมีฐานะ....จะเพื่ออะไรก็แล้วแต่...ก็ไปหาของราคาแพงเหล่านั้นมาอยู่ข้าง ๆตนด้วยวิธีการมิจฉา...คือ...มันยังไม่ได้เป็นของเราจริง..เช่น..ไปเช่ามา...ไปดาวน์มา..เป็นตน..นี้แหละทำให้มีปัญหา...มันจะเดือดร้อนภายหลัง...ต้องหาเงินไปจ่ายค่าเช่า...จ่ายค่าผ่อนรายเดือน

คนที่มีธรรมในใจจนทำให้เบื่อหน่ายในกาม....เขาก็มีวิธีการจัดการกับภาวะนั้น...เพราะมันมีพัฒนาการของมัน...การดำเนินชีวิตก็ค่อย ๆ กเเนินไปตามครรลองของมัน...คู่ชีวิตก็ค่อย ๆ ปรับตัวตามไป...ปัญหาเลยน้อย...คนที่มีธรรมอย่างชอบธรรม..เป็นสัมมา.....ไม่ค่อยมีปัญหาหรอก

แต่...คนที่ได้ธรรมอย่างไม่ชอบธรรม...เป็นมิจฉา...เป็นโจร...เข้าวัด 3 วัน...กลับออกมาบอกกับคู่ของตนว่า...ต่อไปฉัน...ไม่แล้วนะ....แบบนี้แหละจะเป็นปัญหา...เพราะมันอยาก...มันไม่สุจริต...มันมิจฉาในธรรม

ขึ้นอยู่กับผลของการฏิบัติธรรม ...
ถ้าบรรลุธรรมขั้นโสดาบัน ก็ยังมีสามีภรรยาได้ เช่นนางวิสาขะ เป็นต้น
ขั้นพระสกิทาคามี กามารมณ์เบาบางลงตามส่วน ถ้าขั้นอนาคามีกับอรหันต์นี่
เด็ดขาดเลยนะ ..

ปุถุชนรักษาศีลแปดนี่ ก็อดกลั้นได้โดยใช้ขันติ ที่เรียกว่า ตบะเป็นเครื่องเผากิเลส
หรือท่านที่ปฏิบัติในอสุภกรรมฐานแบบเข้มข้น ..

ระดับขั้นนี้แล้วปัญญาย่อมเด่นตามสมควร ชีวิตคู่ไม่เป็นปัญหาหรอก
การพูดคุยหาทางออกยอมอยู่ในศีลในธรรมตามควร เช่น
อาจจะอนุญาติให้คู่ครองมีน้องหนู มีชายน้อยได้ เป็นต้น ..

ข้าน้อยศีล ๕ ก็ขาดบ้างเกินบ้างตามเหตุปัจจัยอ่ะ .. อิอิ

คนที่ปฏิบัติเข้าถึงขั้นตัดเรื่องกามเมได้แสดงว่าจิตคนผู้นั้น กิเลสตันหาน้อยแล้ว คือไม่มีความกำหนัดพอใจในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสแล้ว จะต้องเป็นอริยะบุคคลพระอนาคามีและพระอรหัต์ ซึ่งท่านจะไม่กลับมาเกิดบนโลกมนุษย์อีกแล้ว พระอนาคามีจะอยู่เขตแดนชั้นสุทธาวาสและปฏิบัติเพื่อให้เข้าพระนิพพานที่นั่น เพราะเหคุนี้ท่านสามารถละเรื่องทางโลกได้ และอยู่ด้วยเหตุปัจจัย คือถ้าสมมติพระอนาคามีเป็นผู้ที่ยังครองเรือนอยู่ ท่านก็อยู่ด้วยเหตุปัจจัยแต่ความรู้สึกท่านจะไม่มีความกำหนัดในกามเมเป็นอันขาดเพราะท่านคิดเสมอว่าร่างกายนั้นเป็นสิ่งปฏิกูล ไม่มีอะไรเป็นที่น่ารักน่าใคร่ แต่ถ้าคู่ครองของตนนั้นยังเป็นผู้มีราคะไม่หมดกิเลส ท่านย่อมปล่อยวางได้เพราะท่านรู้ คือท่านรู้ในสิ่งที่เกินวิสัยที่พวกเราจะเข้าถึงได้เว้นแต่เรา ปฏิบัติถึงขั้นนั้นแล้ว มันเป็นปัจจัยตังเจ้าค่ะ รู้ได้เฉพาะตนนะเรื่องนี้

...ผู้ไม่มีสิทธิออกความเห็น...

จึงได้แค่....มาดู...

เรื่องกามารมณ์ ลึกแน่น กว่าที่จะละกันได้ง่ายๆ

ผู้ที่ละได้ต้องเป็นพระอริยะชั้นสูง

เราผู้ศึกษาธรรม ศึกษาแล้วย่อมทำให้คลายคลายหลงใหลมืดมัว ไม่บ้าจนเกินไป

ปรับให้อยู่ในความพอดี ไม่เป็นโทษ เป็นประโยชน์มากกว่า

เพราะคนที่ไม่มีธรรมนั้นย่อมเป็นทุกข์มากเพราะกาม เจ้าชู้ไม่พอเพียง เที่ยวสำส่อน

ชีวิตคู่ย่อมทุกข์มากกว่าสุข

การปฏิบัติธรรมทำให้เกิดความพอดีมากกว่า

พระอนาคาเป็นผู้สำเร็จศีลพรหมจรรย์ในระดับกลางแล้ว ถ้าท่านยังครองเรือนอยู่
ก็ไม่นับว่าเป็น พระอนาคามี เป็นได้ก็พระโสดาหรือพระสกิทาคา

แบบที่น้องคิงคองพูดมันเป็น....พระอนาคาบิกทู่

การปฏิบัติธรรม ถ้าปฏิบัติถึงความสงบ เข้าถึงฌาน ก็ยังไม่อาจที่จะทำลายกิเลสราคะให้สิ้นเชิงได้ เพียงแต่ระงับได้ชั่วขณะเท่านนั้น ชั่วขณะของบางท่านนี่อาจจะกินเวลานานไม่เท่ากัน เหตุเพราะที่ยังมีอารมณ์เห็นว่างามอยู่ จึงต้องมีวิปัสสนาเป็นอุบายแก้ด้วย ที่ว่า หมดอารมรณ์ทางเพศน่ะ ในระดับนี้ไม่หมดหรอก กลับจะกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น

พิจารณาดี ๆ จะเห็น กระปรี้กระเปร่า...

ท่านบิกทู่ไม่เกี่ยว พระอนาคามีสามารถครองเรือนได้เพราะยังงัยท่านก็ไม่ใช่อรหันต์ถ้าจะอยู่ร่วมกับเนื้อคู่ของตนก็ย่อมได้ แต่พระอนาคามีท่านมีใจบริสุทธิ์ในเรื่องความรักคู่ครองของท่านย่อมมีศรัทธา วิริยะ ความเพียร เสมอท่านเช่นกันแต่ปราศจากเรื่องตัณหาคือง่ายๆมีเพศสัมพันธ์

คือ สำหรับคนที่ หมกมุ่นกับงาน
ตกอยู่ในความเครียด
สุขภาพไม่ดี
คือ อาการเหล่านี้ จะทำให้ความรู้สึกทางเพศลดลงอยู่แล้ว ...
ไม่ว่าจะปฏิบัติธรรมหรือไม่ก็ตาม

มิใช่หรือ .... อิอิ

เมื่อมาปฏิบัติธรรม
ทำให้บรรเทาความหมกมุ่น
ความเครียดก็ค่อย ๆ บรรเทา
สุขภาพก็ดีขึ้น (เดินจงกรมมาก ๆ ก็เป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่ง)

มันก็ กระปรี้กระเปร่า งัย
ซึ่งมันเป็นธรรมชาติของสัตว์ที่แข็งแรง
ฮอร์โมนในด้านการเจริญพันธ์มันก็สูบฉีดดี ... หงิ่ ...

เมื่ออารมณ์มันปรากฎด้วย สุขภาพดี ฮอร์โมนทำงานมีประสิทธิภาพ มันก็ไม่แปลก ...
เพียงแต่ว่า เมื่ออารมณ์ปรากฎแล้ว เรายังไงกับมันก็แค่นั้นเอง ...

คือ การไม่ปรากฎอารมณ์ทางเพศ
เราก็ต้องดูกันไป ว่ามันไม่ปรากฎด้วยปัจจัยใด




อย่างเอกอน ไม่มี ซ๊าาามี
มันก็เป็นสิ่งที่ต้อง สำรวม
ฝึกตนไม่ให้คิดหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้...
ทำจนชิน...จนหา ซ๊าาาามี ยังไม่ได้จนป่านนี้ ... 555

โชคดีแท้....ที่ไม่มีคู่กรรมโผล่มาให้ปวดเฮ้ด..

อ้าวสรุปกระทู้นี้มีแต่คนไม่มีเนื้อคู่