สงสารครับ ทำไมหนอเราเจอคนที่ชอบประนามหยามเหยียดตัวเอง
ปานประหนึ่งว่าตัวเองเป็นเชื้อโรค เป็นกิเลสที่สังคมรังเกียจ
อยู่ดีๆก็ไปซ้ำเติมตัวเองซะงั้น ช่างไม่รู้เลยว่า...หัวจิตหัวใจตัวเอง
กำลังถูกกลุ้มรุ้มทำร้ายจากสิ่งแปลกปลอมภายนอก

ดูๆแล้วมันก็เหมือนหนังดร่าม่าที่พระเอกมีแฟนแล้ว แฟนไปถูกพวกจิ๊กกะโล่ทำมิดีมิร้าย
พอเรารู้เขาแทนที่จะไปเอาเรื่องกับพวกจิ๊กกะโล่นั้น กลับมาด่าว่ากล่าว
แฟนตัวเองว่า ใจง่าย อ่อยเหยื่อให้ท่าผู้ชาย

ท่าใครอยากเป็นแบบนี้ก็พูดไปเถอะว่า.....กิเลสตัณหาคือ โทสะ โมหะ โลภะ

จริงๆแล้วจิตตัวเอง....ประภัสสร ที่เศร้าหมองก็เพราะกิเลสมันจรมา
ไอ้โทสะ โมหะ โลภะ มันก็เป็นจิตเป็นอาการของจิตตัวเอง ที่ถูกกิเลสภายนอก
ที่จรมา แล้วเล่นงานจิตตัวเอง

มันก็เหมือนคนร่างกายแข็งแรง ที่ถูกเชื้อโรคเข้ามาในร่างกายจนเจ็บป่วย
การรักษาต้องไปหาทางฆ่าเชื้อโรค ไม่ใช่มาด่าว่าร่างกายว่าไม่ดี เป็นเชื้อโรค
ติดต่อ มันคนล่ะเรื่องรู้ไว้ซะมั้ง

ออกแนวเพ้อๆ เข้าห้องน้ำถ่ายหนักหรือยัง

พ้นตัวโฮฮับมั้ยนั่น ที่โพสท์มาทั้งหมดนี้

อันที่จริงกระทู้นี้พี่โฮเค้าต้องการจะแนะนำน้องคิงคอง ว่าให้หมั่นฝึกสติปัฏฐาน แต่แกไม่ยอมบอกตรงๆเลยมาตั้งกระทู้บอกทางอ้อม

จริงมั้ยนิครนถ์โฮ ไหนลองแนะนำวิธีฝึกสติปัฏฐานให้คุณ nong ตรงๆหน่อยดิเอ้า อยากเห็นมานานแระ

ถ้าเราดูในวงจรปฏิจจ์สมุบาท กิเลสจะแบ่งเป็นสองส่วน คือส่วนที่เป็นอวิชา
และส่วนที่เป็น ตัณหา

ในส่วนที่เป็นอวิชานั้นก็คือ สังโยชน์สิบ กิเลสในส่วนของสังโยชน์
ทำให้บุคคลเกิดความไม่รู้ในสังขาร ไม่รู้การเป็นไตรลักษณ์ของจิต
เมื่อเกิดผัสสะหรือการรับเอาสิ่งภายนอกที่มากระทบ ทำให้จิตเป็นอวิชา
ปรุงแต่งเป็นขันธ์ห้า เมื่อขันธ์ห้าเกิดอาการของจิตขึ้นจนเป็นอกุศล
แทนที่จิตจะหยุด กลับไปปรุงแต่งต่อด้วยการไปรับอายตนะภายนอก
ในลักษณะของธัมมารมณ์เข้าในใจอีก คราวนี้ตัณหาก็จะเข้ามาพร้อมกับธัมมารมณ์
จนเกิดเป็นอุปาทานขันธ์ขึ้น บทสรุปก็จะเป็นหนึ่งในกองทุกข์

ดังนั้นจิตหรืออาการของจิต มันไม่ใช่กิเลส เพียงแต่มันถือโอกาสเข้ามาในจิต
แล้วก็บ่งการให้จิตไปรับกิเลสซ้ำเข้ามาอีก

สิ่งที่พอพิสูจน์ได้ว่า กิเลสไม่ใช่จิตหรืออาการของจิต นั้นก็คือภวังคจิต
ภวังคจิตเป็นสภาวะท่เกิดจากการปิดทวารทั้งหก หรือการไม่ทำงานของ
ทวารทั้งหก ภวังคจิตมีลักษณะเหมือนกับจิตที่เรียกว่า จิตประภัสสร
นั้นคือจิตที่ยังไม่มีกิเลสมาเกาะกุม
นี่แสดงว่า กิเลสมาจากสิ่งนอกกายใจเรา มันเข้ามาแล้วทำให้ใจเราเศร้าหมอง
มันก็เหมือนกับ คนที่ปวดหัวตัวร้อน การปวดหัวตัวร้อนเรียกว่า อาการ

สิ่งที่ทำให้เกิดอาการก็คือ เชื้อโรค ซึ่งเชื้อโรคเราย่อมรู้ดีว่า มันมาจากภายนอก
การรักษาต้องกินยา เช่นเดียวกันจะรักษาอาการของจิตที่เป็นอกุศล ก็ต้องกินยา
ยาที่ว่านี้เรียกว่า......สติ เมื่อมีสติอาการของจิตก็จะหายไป

อย่าลืมว่า สติที่เกิดภายหลังเป็นเพียงการบรรเทาอาการ
การจะรักษาที่แท้ต้องฆ่าเชื้อโรค หรือไม่ให้เชื้อโรคเข้ามาในร่างกายหรือจิตใจ
นั้นคือการทำ.....สติปัฏฐาน

จริงมั้ยนิครนถ์โฮ ไหนลองแนะนำวิธีฝึกสติปัฏฐานให้คุณ nong ตรงๆหน่อยดิเอ้า อยากเห็นมานานแระ

ไม่จริง! พูดกันตามจริงเลย คนอย่างยัยคุณน้องน่ะ
มันมีแววทางธรรมมากกว่า อิตากรัชกายเสียอีก

เพียงแต่ยัยคุณน้องยังไม่รู้จักตั้งสติ ชอบเสียสมาธิไปกับเสียงเจื่อยแจ้ว
ยัยคุณน้องกำลังมีสมาธิ พอได้ยินเสียงอิตากรัชกาย ปั่นซาเล้งมาโฆษณาขายของ สติก็แตก
สรุปก็คือ แค่อย่าไปเป็นหางเครื่องให้นายกรัชกาย เป็นตัวของตัวเองแค่นั้น
ไม่จำเป็นต้องสอน ยัยคุณน้องมันเรียนรู้เองได้

ยัยน้องคิงคองนี่มันก็อีกคน มีบารมีทางปัญญามากกว่าเขา ดันไปยอมเดินตามเขา
แบบนี้พี่ใหญ่โฮจะไม่โมโหได้ไง ไม่รู้จักแยกแยะเทพบุตรกับจอมมาร

ที่ตั้งกระทู้ไม่ใช่จะสอนเด็กแก่นเป็นม้าดีดกระโหลกอย่างยัยคุณน้อง
แต่จะสอนพวกไม้แก่ที่ชอบดันทุรัง กับเด็กที่หยิ่งผยองที่คิดว่า ชุดนักเรียนคอซองที่ตัวใส่
เป็นชุดครุยบัณฑิต
โบราณเขาว่าไม้แก่ดัดยาก แต่ไม่เป็นไร
ถ้าเราเอาค้อนทุบไปด้วยดัดไปด้วย มันก็คงพอดัดได้
ส่วนเด็กคอซอง ต้องให้ยัยน้องคิงคองจัดการ เพราะชอบตบนักเรียน
ชอบเตะนักศึกษาอยู่แล้ว

พูดกันตามจริงเลย คนอย่างยัยคุณน้องน่ะ
มันมีแววทางธรรมมากกว่า อิตากรัชกายเสียอีก

เพียงแต่ยัยคุณน้องยังไม่รู้จักตั้งสติ ชอบเสียสมาธิไปกับเสียงเจื่อยแจ้ว
ยัยคุณน้องกำลังมีสมาธิ พอได้ยินเสียงอิตากรัชกาย ปั่นซาเล้งมาโฆษณาขายของ สติก็แตก

ตลกฝืด มุกแป็ก ขำ

ที่ขำไม่ใช่มุกกรัชกายน่ะ แต่ขำมุกพี่โฮเองอ่ะ

แม่หนูเจี๊ยบ ซัวมุซ่า คนรู้จริงมันก็ต้องเคยผ่านเคยเป็นมามันถึงจะเรียกว่ารู้จริง
พี่โฮไม่เหมือนหนูนี่ วันๆอยู่แต่ในบ้าน เช้าก็แต่งตัวไปเรียนธรรมะ จดคำสอนยิกๆ
ตกเย็นปีนขึ้นธรรมาสน์ เอาสมุดโน๊ตออกมากาง บอกชาวบ้านว่า เป็นพุทธพจน์
แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาท่อง จนชาวบ้านเขาสัปหงกกันเป็นแถว

ถ้าเราดูในวงจรปฏิจจ์สมุบาท กิเลสจะแบ่งเป็นสองส่วน คือส่วนที่เป็นอวิชา
และส่วนที่เป็น ตัณหา

ในส่วนที่เป็นอวิชานั้นก็คือ สังโยชน์สิบ กิเลสในส่วนของสังโยชน์
ทำให้บุคคลเกิดความไม่รู้ในสังขาร ไม่รู้การเป็นไตรลักษณ์ของจิต
เมื่อเกิดผัสสะหรือการรับเอาสิ่งภายนอกที่มากระทบ ทำให้จิตเป็นอวิชา
ปรุงแต่งเป็นขันธ์ห้า เมื่อขันธ์ห้าเกิดอาการของจิตขึ้นจนเป็นอกุศล
แทนที่จิตจะหยุด กลับไปปรุงแต่งต่อด้วยการไปรับอายตนะภายนอก
ในลักษณะของธัมมารมณ์เข้าในใจอีก คราวนี้ตัณหาก็จะเข้ามาพร้อมกับธัมมารมณ์
จนเกิดเป็นอุปาทานขันธ์ขึ้น บทสรุปก็จะเป็นหนึ่งในกองทุกข์

ดังนั้นจิตหรืออาการของจิต มันไม่ใช่กิเลส เพียงแต่มันถือโอกาสเข้ามาในจิต
แล้วก็บ่งการให้จิตไปรับกิเลสซ้ำเข้ามาอีก

สิ่งที่พอพิสูจน์ได้ว่า กิเลสไม่ใช่จิตหรืออาการของจิต นั้นก็คือภวังคจิต
ภวังคจิตเป็นสภาวะท่เกิดจากการปิดทวารทั้งหก หรือการไม่ทำงานของ
ทวารทั้งหก ภวังคจิตมีลักษณะเหมือนกับจิตที่เรียกว่า จิตประภัสสร
นั้นคือจิตที่ยังไม่มีกิเลสมาเกาะกุม
นี่แสดงว่า กิเลสมาจากสิ่งนอกกายใจเรา มันเข้ามาแล้วทำให้ใจเราเศร้าหมอง
มันก็เหมือนกับ คนที่ปวดหัวตัวร้อน การปวดหัวตัวร้อนเรียกว่า อาการ

สิ่งที่ทำให้เกิดอาการก็คือ เชื้อโรค ซึ่งเชื้อโรคเราย่อมรู้ดีว่า มันมาจากภายนอก
การรักษาต้องกินยา เช่นเดียวกันจะรักษาอาการของจิตที่เป็นอกุศล ก็ต้องกินยา
ยาที่ว่านี้เรียกว่า......สติ เมื่อมีสติอาการของจิตก็จะหายไป

อย่าลืมว่า สติที่เกิดภายหลังเป็นเพียงการบรรเทาอาการ
การจะรักษาที่แท้ต้องฆ่าเชื้อโรค หรือไม่ให้เชื้อโรคเข้ามาในร่างกายหรือจิตใจ
นั้นคือการทำ.....สติปัฏฐาน

ดูจากตรงไหนว่า คุณน้องมีแววทางธรรมมากกว่ากรัชกาย กรัชกายมีแววน้อยกว่า