บางคนถูกบังคับให้ขอโทษ ให้อภัยก็มี ที่ถูกต้องจริง ๆ เป็นอย่างไรค่ะ ขอบคุณค่ะ

การขอโทษ

การให้อภัย

การอโหสิกรรม

ที่แท้ ต้องมาจากใจ

[อหิริ อโนตตัปปะ]

ทำความเดือดร้อนให้คนอื่นด้วยกาย วาจา ใจเสมอๆ
หรือขาดความละอายใจ ในตนเอง รวมถึงไม่เคยคิดถึง
ความรู้สึกของคนอื่นๆ ทำอะไรเอาแต่ใจ ไม่เกรงกลัว
ไม่ห่วงความรู้สึกคนอื่น ก็จะขอโทษหรือสำนึกผิด
ต่อใครไม่เป็น หรือแม้รู้ตัวว่าผิด แต่มี[มานะทิฏฐิ]สูง
ห่วงหน้า แม้ตัวผิด ก็ไม่กล้ากล่าวคำว่าขอโทษ...

รวมเรียกว่า อหิริ ไม่ละอายใจตัวเอง อโนตตัปปะ
ไม่เกรงใจเกรงกลัว ว่าคนอื่นจะเดือดร้อนจะคิดอย่างไร

[หิริ โอตตัปปะ]

ไม่กล้าทำเรื่องไม่ดี ไม่กล้าคิดไม่ดี ไม่กล้าพูดจาไม่ดี
มีความละอายใจตนเองสูง ในกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม
ของตนเอง ทำอะไรไม่เอาแต่ใจ หวงความรู้สึกของคนอื่นๆ
แต่ถ้าหากมี [ทิฏฐิมานะ] ก็จะอายๆ เขิลๆ ที่จะบอกขอโทษ
เช่นเดียวกัน แต่หากมีมานะทิฏฐิน้อย มีความละอายใจ
เกรงอกเกรงใจ กลัวคนอื่นทุกข์ใจเสียใจ จากการกระทำ
ของตนเองสูงกว่ามานะทิฏฐิ ก็จะไม่ขัดเขิล ไม่ฝืนเวลา
ที่ต้องกล่าว ขอโทษใครสักคน แม้แต่พ่อกับแม่

รวมเีีรียกว่า หิริ คามละอาย โอตตัปปะ ความเกรงกลัว
หรือความเกรงอกเกรงใจ ความกลัวความเดือดร้อนที่เกิด
ขึ้นกับบุคคลอื่นๆ

[พยาบาท อาฆาต]

เมื่อมีใครมาทำให้ไม่พอใจ ขัดเคืองใจ ไม่สบายใจ
ก็มีความโกรธ อยากทำลาย อยากทำให้เขาเดือดร้อน
อยากให้เขาเจ็บปวด ทรมาน ทั้งกายและใจ ให้สูญเสีย
คนรัก ทรัพย์สินเงินทอง โชคอำนาจวาสนา หนักๆ
อยากให้ตายๆ ไปให้พ้นๆ เพราะประกอบไปด้วยลักษณะ
ของโทสะมาก บางทีมีอิจฉา บางทีหวงแหนตระหนี่
หรือบางทีอยากชนะ เห็นเขาทุกข์เขาเจ็บปวดแล้ว
ชอบใจพอใจ ก็เป็นโลภะ ความโลภเข้ามาปะปนใน
การจองล้างจองเวร จึงให้อภัยไม่ได้ มีทั้ง ทิฏฐิมานะ
สำคัญตนว่า ดีกว่าเขา เลวกว่าเขา เสมอกับเขา
จึงไม่ยอมลดความพยาบาทอาฆาตก็มี

ถึงจะพูดคำว่า ให้อภัย ถึงจะกล่าวว่ายกโทษให้หรือ
อโหสิกรรมให้ ชื่อว่า โทสะ อิจฉา มัจฉริยา(ตระหนี่,หวง)
สะใจพอใจ มีตนมีมานะทิฏฐิเป็นที่ตั้งของอกุศลเจตสิก
เหล่านี้ การยกโทษให้ ความเมตตา มีไมตรี มีความสงสาร
กรุณา เห็นอกเห็นใจคนอื่น ไม่เกิดยาก ก็ให้อภัยไม่ได้ ไม่เป็น...


[เมตตา กรุณา มุฑิตา และอุเบกขา]

ถ้าจิตใจมีการอบรมปลูกฝั่ง ศรัทธาหรือปัญญา ให้รู้จัก
บาปบุญคุณโทษ ประโยชน์ตน ประโยชน์ผู้อื่น การพิจารณา
ตนเอง พิจารณาโทษที่เกิดจากความพยาบาท อาฆาต
ความอิจฉาริษยา ทำให้ตนเองและคนอื่นๆ เดือดร้อนไม่
สามัคคี ไม่มีความสงบสุขในครอบครัว ในบ้าน ในชุมชน
และสังคมที่ตนอาศัย เมื่อไม่เห็นประโยชน์ ของความ
พยาบาทอาฆาตผูกโกรธ เป็นนักเรียนก็เสียเพื่อน เป็น
คนทำงานก็เสียงาน ค้าขายก็ไม่ประสบความสำเร็จ
อยู่ตำแหน่งไหนจุดไหนในสังคม ก็ไม่แล้งน้ำใจกับคนอื่นๆ
หยิบยื่นไมตรี รู้จักสงสาร ยกย่องคนอื่นเป็นให้เกียรติเป็น
ใครจะเด่นเกินหน้าเกินตาก็ยินดี ก็วางเป็น ไม่เก็บมาคิด
ทั้งกลางคืนกลางวัน วางใจเป็น อะไรเกิดขึ้นในชีวิต

กระทบจิตกระทบใจ ให้ขัดเคืองก็เหมือนได้ฝึกฝนขัดเกลา
ตนเองไป ยกระดับจิตใจให้มี พรหมวิหารธรรม เจอปัญหา
และอุปสรรคต่างๆ ก็มีน้ำใจ มีความสงสาร ให้เกียรติคนอื่น
ปล่อยวางเป็น ก็เป็นเรื่องง่ายกว่าใน บุคคลที่ฝึกฝนจิตใจ
ในหลักพรหมวิหาร ที่จะยอมให้อภัย ปล่อยวางเป็น

ถ้ามีไมตรีจิตน้อย ไม่ค่อยสงสารเห็นอกเห็นใจคนอื่น
ไม่เคยยกย่องใครชื่นชมยินดีกับใคร ชอบกดหัวคนอื่น
บุคคลเหล่านี้เมื่อถูก กระทบกระทั้ง การจะปล่อยวาง
ไม่พยาบาทผูกโกรธ กลับจิตกลับใจให้มีเมตตา ไม่ลุ
แก่อำนาจของ พยาบาทอาฆาต ก็เป็นไปได้ยาก ดังนั้น
ยิ่งฝึกฝน อบรมประคับประครองจิต ให้มีเมตตากรุณา
มีมุฑิตาจิตกับบุคคลอื่นมากเท่าไหร่ การปล่อยวาง
ในยามที่ถูกกระทบกระทั้งจิตใจให้ขัดเคือง ก็ง่ายกว่า
สะดวกกว่า ให้อภัยเป็นกว่า ยิ่งมานะทิฏฐิน้อย เคย
อบรมปัญญา เข้าใจสภาพธรรมตามเป็นจริงมาก
ก็ยิ่งปล่อย ยิ่งวาง ยิ่งให้อภัย อโหสิเป็นง่าย เจริญพร.

กราบอนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุค่ะ ท่านพุทธฏีกา

การยอมคนอื่นได้นั้นไม่ใช่จิตใจคนอ่อนแอ แต่เป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็ง สามารถชนะใจตนเองได้ค่ะ
ขอบคุณผู้ทำกระทู้ค่ะ ที่ถามคำถามที่ได้ประโยชน์แก่เพื่อนๆ กัลยาณมิตร สาูธุค่ะ

เพราะเหตุนี้ไง คุนน้องถึงยอมพี่โฮฮับ ปกติคุนน้องไม่ยอมใครง่ายๆโดยเฉพาะคนที่ไม่มีเหตุผลไร้ความยุติธรรม

อ้าว แล้วพี่กุ้งล่ะไม่ยอมหรอ

ยังมีอีก....แพ้เป็นพระ..ชนะเป็นมาร

ลางคน....ยอมแพ้..ไปงั้นแหละ...ลึก ๆ อยากเป็นพระ...ขณะเดียวกันก็ผลักให้คนอื่นเป็นมาร...อิอิ

กระสุนนัดเดียว...ได้นก 2 ตัว

นี้ก็ไม่ได้มาจากใจที่เห็นปัญญา

จะมายอมพี่โฮทำไม ที่นี้เป็นห้องสนทนาธรรม เขามีไว้ให้ถกเถียงเรื่องธรรม
ถ้าเรามีเหตุผลในการพูดคุย เราก็ต้องคุย
ไม่ใช่หาเหตุผลให้เขาไปได้ ก็โมโหโกธา แล้วก็แก้เกี่ยวด้วยการบอกว่า....
ชนะใจตนเอง ผมว่าคนแบบนี้ไม่มีสติพิจารณาว่า กำลังทำอะไรอยู่
และก็ไม่รู้ว่า ตัวเองกำลังแก้ต้ว

ก็รู้ๆอยู่ว่า ห้องสนทนาธรรมเป็นห้องที่ทดสอบความรู้กัน มันต้องมีสติ มีสมาธิ
ตัวเราต้องบังคับใจตนเอง คนอื่นจะเป็นอย่างไรมันเรื่องของเขา
ถ้าทำไม่ได้ ยังมีห้องอื่นให้เลือกตั้งเยอะแยะ ทำไมไม่ไป

ยัยน้องพี่โฮไม่ได้ว่าคุณน้องน่ะ พูดทั่วๆไป

สงสัยพี่โฮจะเจอคู่ปรับแล้ว แบบนี้ซิเขาเรียกว่า พูดให้รู้สำนึก

เรืองความคิดหรือในใจน่ะนะ ไม่มีใครที่ไหนรู้ดีกว่าตัวเองหรอก คิกๆ

พี่กุ้งทำให้คุนน้องนึกถึงสมัยเรียน ตนที่คุนน้องเป็นเชียร์ลีดเดอร์ คุนน้องจำได้ว่ามีศิลปินกลุ่มหนึ่ง ชาย2 หญิง1 (ขาวกับดำ ) คุนน้องไม่มีไรจะพูดหรอกนะ นอกจากท่อนที่ 2.50

http://www.youtube.com/watch?v=Nv4tAxkECQY พี่กุ้งสู้ๆ

ที่ถูกต้อง
ก็อย่าบังคับ สิ

สาธุ ขออนุโมทนาคะ