ปัญญาที่รู้แล้วไม่ยอมวางจะทำให้เกิดผลกระทบอะไรกับเราบ้างค่ะ

รู้สิ่งใดแล้วยังวางไม่ได้ก็เพราะยังรู้ในสิ่งนั้นไม่สุด ยังรู้ไม่รอบทั่วทุกแง่มุมของสิ่งนั้น

ปัญญาอันนั้น ก็เลยโดนกิเลสเอาไปใช้งาน กลายเป็นปัญญาของกิเลสที่ครูบาอาจารย์ท่านคอยเตือน

ตรงไหนที่ยังไม่รู้ ตรงนั้นกิเลสสามารถฉวยเอาไปใช้งานได้เสมอ จะเกิดผลอะไรต่อเรา ก็ขึ้นกับว่ากิเลสตอนนั้นจะพาไปทางไหน

ทางไหนที่ยังกันคลื่นไม่ได้ พอมีคลื่นซัดเข้ามา ก็จะโดนพัดไปตามกระแสความเคยชิน

ปัญญาที่รู้แล้วไม่ยอมวางจะทำให้เกิดผลกระทบอะไรกับเราบ้างค่ะ

"ปัญญา" ที่แท้จริงต้อง ละได้วางได้ ถ้ายังละวางไม่ได้ นั่นคือ "สัญญา"
เป็นความจำได้ หมายรู้เท่านั้น ไม่ใช่ตัว "ปัญญา" จริง ๆ ..

แต่ "สัญญา" นั่นแหละคือเหตุให้เกิด "ปัญญา" .. .

"ปัญญา" คือ ความรอบรู้ รู้ทั่วรู้ถึง คือ ทั้งรู้ทั้งเห็นตามความเป็นจริงของสรรพสิ่ง
เกิดความรู้ความเข้าใจหายสงสัยในสิ่งนั้นเรื่องนั้น รู้แล้วละได้ ปล่อยวางได้ ..

"ปัญญา" คือ ยอดมงกุฎของพระพุทธศาสนา ที่ประกอบด้วย
ศีล สมาธิ เป็นพื้นฐาน ..

ผู้มี "ปัญญา" อันมี ศีล สมาธิ เป็นฐานแล้ว ย่อมยังตนให้
เป็นพระอริยะบุคคล คือ บุคคลอันเยี่ยมในพระพุทธศาสนา ..

"ศีล สมาธิ ปัญญา" เป็นเหตุ "วิมุตติความหลุดพ้น" เป็นผล
"ปัญญา" เป็นสิ่งสูงสุดและผู้มี "ปัญญา" ย่อมเป็นผู้สูงสุด ..

"ปัญญา" มีประโยชน์และคุณอนันต์ สมควรเจริญ ควรบำเพ็ญให้มาก ..

ทุกสิ่งในโลกนี้ย่อมมีของที่มาคู่กัน ปัญญาก็เช่นกันต้องมาพร้อมกับสติ
กล่าวคือ ปัญญาต้องใช้พร้อมกับสติ ขาดกันไม่ได้ หากมีสติย่อมเกิดปัญญา
หากมีปัญญาเพียงอย่างเดียวยังไม่เรียกว่าปัญญา เพราะอาจเกิดความ
ผิดพลาดได้ ต้องมีสติในการใช้ปัญญา ปัญญานั้นจึงจะเกิดความถูกต้อง
รอบคอบ เรียกโดยรวมว่าสติปัญญา

แล้วธรรมที่คุนน้องพูดถึงอริยสัจสี่จากประสบการณ์ของตนเอง เกิดจากสัญญาแต่ยังไม่ใช่ปัญญาที่แท้จริงของพุทธศาสนา ใช่รึเปล่าค่ะ คือช่วยแนะนำคุนน้องรึเพิ่มเติมชี้แนะหน่อยจะได้มั้ยค่ะ ท่านวิริยะ ท่านคนธรรมดาด้วยนะค่ะ คุนน้องรู้สึกว่าท่านมีภูมิธรรมที่พอจะชี้แนะคุนน้องได้

ทุกสิ่งในโลกนี้ย่อมมีของที่มาคู่กัน ปัญญาก็เช่นกันต้องมาพร้อมกับสติ
กล่าวคือ ปัญญาต้องใช้พร้อมกับสติ ขาดกันไม่ได้ หากมีสติย่อมเกิดปัญญา
หากมีปัญญาเพียงอย่างเดียวยังไม่เรียกว่าปัญญา เพราะอาจเกิดความ
ผิดพลาดได้ ต้องมีสติในการใช้ปัญญา ปัญญานั้นจึงจะเกิดความถูกต้อง
รอบคอบ เรียกโดยรวมว่าสติปัญญา

สติปัญญานั้น ควรมาพร้อมกับคุณธรรม จึงจะเรียกว่าผู้นั้นเป็นผู้มีปัญญา
และก่อประโยชน์ให้ปรากฏต่อตนเองและผู้อื่น เพราะถ้าหากปัญญานั้นอยู่
กับผู้ไม่ชอบธรรม ปัญญานั้นจะนำภัยมาให้คนผู้นั้นและผู้อื่น อย่างนี้ยัง
ไม่เรียกว่าเป็นผู้เจริญด้วยปัญญา

สติปัญญานั้นควรใช้คู่กับคุณธรรม จึงจะนำมาซึ่งความสงบสุขและความเจริญ
จริงมั๊ยล่ะ

ที่คุณน้องคิดนะ ถูกต้องแล้วครับ เพียงแต่การคิดพิจารณา(ฝึกปัญญา)นั้น
ยังไม่เฉียบคม เหมือนมีมีดแต่ยังไม่คมพอที่จะตัดอะไร ๆ หรือยังละวางสิ่งใด ๆ ได้

จึงต้องมีหินลับมีด คือ "สติกับสมาธิ" เข้ามาหนุน จึงจะ
ทำให้มีดนั้นคม ..

จึงเห็นว่า คุณน้องควรฝึกสติสมาธิให้มากขึ้น แล้วคิดพิจารณาแบบเดิมอีก
ก็จะค่อย ๆ เห็นผลของการเปลี่ยนแปลง ที่ละเล็กละน้อย ..

มีดคมมากก็ตัดได้มาก คมน้อยก็ตัดได้น้อย เพียรพยายามไปเรื่อย ๆ
สักวันก็ตัดได้หมด ..

สำหรับ ข้าน้อยมีดทื่อไม่มีคมสักกะติ๊ดเลยอ่ะ ..

อ่อมิน่าท่านวิ ถึงได้เปรียบสติปัญญาเป็นเหมือนโล่และอาวุธ ปัญญาคุนน้องคงไม่น่าจะเป็นมีดแต่น่าจะเป็นดาบสองคม ถ้าหยิบมาฟันใครนี่ขาดสองท่อนเลย
ปล.คุนน้องล้อเล่น