อันเดียวกัน..ใยต้องขัดแย้ง....

อย่าหลงยึดติดกับสิ่งที่เรียกว่า...ผู้
กับ..
เอาผู้...ยินดียินร้ายออก...

ถ้าอยากจะมองว่า...เป็นเรื่องเดียวกัน...จะมีอะไรมั้ย?

ผู้ กับ กู น่ะตัวเดียวกัน มันแค่สำนวนตัวหนังสือของคนเขียน

ไม่ได้ขัดแย้ง แต่เลือกที่จะคุย

พูดซ้ำซาก มีแต่สำนวนโวหาร คุยไปก็แค่นั้น

ขอปิดกระทู้แต่เพียงเท่านี้

ขออนุญาตมาต่อให้นะคะ

พระไตรปิฎก เล่มที่ 14
------------------
๘. อานาปานสติสูตร (๑๑๘)

กายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม

[๒๘๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุที่เจริญอานาปานสติแล้วอย่างไร ทำ
ให้มากแล้วอย่างไร จึงบำเพ็ญสติปัฏฐาน ๔ ให้บริบูรณ์ได้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย
สมัยใด เมื่อภิกษุหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า หายใจออกยาว หรือเมื่อหายใจเข้า
ยาว ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจออกสั้น
หรือเมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่า หายใจเข้าสั้น สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักเป็นผู้
กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจออก ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจ
เข้า สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักระงับกายสังขาร หายใจออก ว่าเราจักระงับกายสังขาร
หายใจเข้า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในสมัยนั้น ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกาย
มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ดูกร
ภิกษุทั้งหลาย เรากล่าวลมหายใจออก ลมหายใจเข้านี้ ว่าเป็นกายชนิดหนึ่ง
ในพวกกาย เพราะฉะนั้นแล ในสมัยนั้น ภิกษุจึงชื่อว่าพิจารณาเห็นกายในกาย
มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยใด ภิกษุสำเหนียกอยู่ ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้
ปีติ หายใจออก ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้ปีติ หายใจเข้า สำเหนียกอยู่ ว่าเรา
จักเป็นผู้กำหนดรู้สุข หายใจออก ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้สุข หายใจเข้า สำเหนียก
อยู่ ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้จิตสังขาร หายใจออก ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้
จิตสังขาร หายใจเข้า สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักระงับจิตสังขาร หายใจออก
ว่าเราจักระงับจิตสังขาร หายใจเข้า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในสมัยนั้น ภิกษุชื่อว่า
พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนา มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌาและ
โทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรากล่าวการใส่ใจลมหายใจออก
ลมหายใจเข้าเป็นอย่างดีนี้ ว่าเป็นเวทนาชนิดหนึ่ง ในพวกเวทนา เพราะฉะนั้นแล
ในสมัยนั้น ภิกษุจึงชื่อว่า พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนา มีความเพียร รู้สึกตัว
มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยใด ภิกษุสำเหนียกอยู่ ว่าเราจักเป็นผู้กำหนด
รู้จิต หายใจออก ว่าเราจักเป็นผู้กำหนดรู้จิต หายใจเข้า สำเหนียกอยู่ ว่าเราจัก
ทำจิตให้ร่าเริง หายใจออก ว่าเราจักทำจิตให้ร่าเริง หายใจเข้า สำเหนียกอยู่
ว่าเราจักตั้งจิตมั่น หายใจออก ว่าเราจักตั้งจิตมั่น หายใจเข้า สำเหนียกอยู่
ว่าเราจักเปลื้องจิต หายใจออก ว่าเราจักเปลื้องจิต หายใจเข้า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ในสมัยนั้น ภิกษุชื่อว่า พิจารณาเห็นจิตในจิต มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ
กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราไม่กล่าว
อานาปานสติแก่ภิกษุผู้เผลอสติ ไม่รู้สึกตัวอยู่ เพราะฉะนั้นแล ในสมัยนั้น
ภิกษุจึงชื่อว่า พิจารณาเห็นจิตในจิต มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌา
และโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยใด ภิกษุสำเหนียกอยู่ ว่าเราจักเป็นผู้ตามพิจารณา
ความไม่เที่ยง หายใจออก ว่าเราจักเป็นผู้ตามพิจารณาความไม่เที่ยง หายใจเข้า
สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักเป็นผู้ตามพิจารณาความคลายกำหนัด หายใจออก ว่าเราจัก
เป็นผู้ตามพิจารณาความคลายกำหนัด หายใจเข้า สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักเป็นผู้
ตามพิจารณาความดับกิเลส หายใจออก ว่าเราจักเป็นผู้ตามพิจารณาความดับกิเลส
หายใจเข้า สำเหนียกอยู่ ว่าเราจักเป็นผู้ตามพิจารณาความสละคืนกิเลส หายใจ
ออก ว่าเราจักเป็นผู้ตามพิจารณาความสละคืนกิเลส หายใจเข้า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ในสมัยนั้น ภิกษุชื่อว่า พิจารณาเห็นธรรมในธรรม มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ
กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ เธอเห็นการละอภิชฌาและโทมนัสด้วย
ปัญญาแล้ว ย่อมเป็นผู้วางเฉยได้ดี เพราะฉะนั้นแล ในสมัยนั้น ภิกษุจึงชื่อว่า
พิจารณาเห็นธรรมในธรรม มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌาและ
โทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุที่เจริญอานาปานสติแล้วอย่างนี้ ทำให้มากแล้ว
อย่างนี้แล ชื่อว่าบำเพ็ญสติปัฏฐาน ๔ ให้บริบูรณ์ได้ ฯ
[๒๙๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุที่เจริญสติปัฏฐาน ๔ แล้วอย่างไร
ทำให้มากแล้วอย่างไร จึงบำเพ็ญโพชฌงค์ ๗ ให้บริบูรณ์ได้ ดูกรภิกษุทั้งหลาย
สมัยใด ภิกษุพิจารณาเห็นกายในกาย มีความเพียร รู้สึกตัว มีสติ กำจัดอภิชฌา
และโทมนัสในโลกเสียได้อยู่ ในสมัยนั้น สติย่อมเป็นอันเธอผู้เข้าไปตั้งไว้แล้ว
ไม่เผลอเรอ ฯ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยใด สติเป็นอันภิกษุเข้าไปตั้งไว้แล้วไม่เผลอเรอ
ในสมัยนั้น สติสัมโพชฌงค์ย่อมเป็นอันภิกษุปรารภแล้ว สมัยนั้น ภิกษุชื่อว่า
ย่อมเจริญสติสัมโพชฌงค์ สมัยนั้น สติสัมโพชฌงค์ย่อมถึงความเจริญและความ
บริบูรณ์แก่ภิกษุ เธอเมื่อเป็นผู้มีสติอย่างนั้นอยู่ ย่อมค้นคว้า ไตร่ตรอง ถึงความ
พิจารณาธรรมนั้นได้ด้วยปัญญา ฯ

อนุโมทนา

ได้โทมนัสสัง แล้วนะครับคุณ walaiporn.......
ถึงกับปิดกระทู้เลยเชียวหรือครับ

อนุโมทนากับคุณงามตาที่ยกข้อธรรมเกี่ยวกับกายในกาย...เวทนาในเวทนา...จิตในจิต...ธรรมในธรรม...มาแสดงและแบ่งปัน

คนอย่างคุณ อ้าปากมา ก็มองออกแล้วว่า ต้องการอะไร

เหตุที่ปิดกระทู้ เพราะ ไม่มีอะไรที่ต้องสนทนาอีกแล้ว


ถ้ายังติดใจ ในเรื่อง สติปัฏฐาน ๔ ช่วยไปตั้งกระทู้ใหม่ อย่ามาเปิดท้าขายของเก่า

แหม!.........อย่าเพิ่งงอนซิครับ

ตั้งใจอยากมาเสริมกระทู้ของคุณวลัยพรให้มีคุณค่าและประโยชน์ยิ่งขึ้นกับผู้ที่สนใจ.......ทำไมมองเห็นเจตนาดีเป็นร้ายไปเสียล่ะครับ.....ลองกลับไปพิจารณาดูดีๆนะครับ

สุขี ฑีฆา ยุโก ภวะ อภิวาทนะ สีลิสสะ นิจังวุฒา ปัจจายิโน จัตตาโรธัมมาวทันติ.....อายุ วัณโน สุขขัง พลัง

แหมม ถ้าล็อคกระทู้ได้เอง คงล็อคไปนานแล้ว

แจ้งไปทางบอร์ดแล้วว่า ขอปิดกระทู้

แนะนำการล๊อกกระทู้
1. เปิดกระทู้ที่ต้องการล๊อก
2. ข้อความแรกที่โพสต์
3. คลิกตรง "แก้ไข" ด้านล่างข้อความ
4. คลิกใส่เครื่องหมายถูก ตรงช่อง "ล็อกหัวข้อ"
5. คลิก "ตกลง" (ตั้งกระทู้)

อันเป็นเสร็จเรียบร้อย กระทู้โดนล๊อกไม่ใ้ห้มีการตอบกระทู้อีกต่อไป

อนุโมทนา และขอบคุณค่ะ


เข้าไปทำตามที่ได้บอกมา หาช่อง ล็อกหัวข้อไม่เจอ

มีแค่นี้ที่เห็น


ไม่ใช้ BBCode ในข้อความนี้
ไม่ใช้รูปแสดงอารมณ์ในข้อความนี้
ไม่ต้องแปลง URL ให้เป็นลิงค์
แนบลายเซ็น (แก้ไขลายเซ็นได้ที่หน้า แก้ไขข้อมูลส่วนตัว)
แจ้งเตือนเมื่อมีผู้ตอบ

ลืมไปว่า "สมาชิกทั่วไป" ไม่สามารถล๊อกกระทู้ได้
ต้องเป็นผู้ดูแลบอร์ดเท่านั้น